Vikan - 04.02.1988, Blaðsíða 24

Inngangurinn í Landstatens Laboratorium. ,Áður var hún sprengju-
kúluverksmiðja en nú er öllu friðsælla," sagði Kristjanitinn sem
var að höggva eldivið.
möfvi
Gullfallegir gamlir ofnar og eldavelar.
TEXTI: CUÐRÚN ALFREÐSDÓTTIR UÓSM.: VALDÍS ÓSKARSDÓTTIR
Kyndiklefar herstöðvarinnar voru áður þar sem
nú er kafffi- og konserthúsið Mánefiskeren.
Galvaskar en ögn óttaslegnar
gengu útsendarar Vikunnar
inn í Kristjaníu. Fyrst var
umhverfið og mannlífið
heldur nöturlegt ásýndar en
er lengra var komið breytti
allt skyndilega um svip.
Krakkar með skólatöskur,
menn að dytta að húsum,
hversdagsleg skilti: Frisor —
Indkobscentralen - Smedj-
en ... Já, reiðhjólaverkstæð-
ið átti einmitt að vera rétt hjá
Smiðjunni - og þama var
það, í litlum, snotrum skúr.
Ole Fischer, Kristjaníubúi í
þrettán ár, var önnum kaf-
inn við viðgerð á gömlu,
voldugu hjóli. Ef við höfðum
búist við að hitta einhvem
síðhærðan, skeggjaðan
hippa þá var það algjör mis-
skilningur. Ole var bara eins
og hver annar venjulegur
Óli.
,Já, ég skil vel að þið hafið
verið hálfsmeykar að labba í
gegnum ysta hlutann," segir Ole
um leið og hann hellir kaffi í
glös í lítilli hliðarskonsu. „Þarna
safnast saman alls konar fólk.
Raunar skiptist Kristjanía í
nokkra hluta og við getum kall-
að svæðið næst aðalinngangin-
um miðbæinn, því þar heldur
utanaðkomandi fólk sig helst.
Þar eru flest veitingahúsin og
þar blómstrar hasssalan. Svo er
það þorpið þar sem við erum
nú. Hér er miðstöð atvinnulífs
24 VIKAN