Vikan - 26.01.1989, Síða 45

Sem börn voru systumar Andrea (t.h.) og Barbara eins og spegilmynd hvorrar
annarar. Þetta er ljósmyndin sem amma þeirra varðveitti svo vel og átti stærst-
an þátt í að Andrea leitaði að systur sinni ámm saman.
mín væri niðurkomin. Þó að það virðist
undarlegt höfðu hann og fyrri kona hans,
sem nú var látin, aldrei sagt systur minni
að hún væri ættleidd eða að hún ætti tví-
burasystur. Hann lofaði að gera það þegar
honum „fyndist rétti tíminn til þess.“
Það liðu nærri tvö ár og John Hampel
gerði ekkert. Þetta var óskaplegt andlegt
álag. Á meðan héldu Thomas Gulotta og
aðstoðarmenn hans áfram að skrifa John
Hampel og reyndu að fá hann til þess að
lofa okkur systrunum að hittast. Og ég
skrifaði og reyndi að sannfæra hann um að
samband hans og systur minnar myndi
ekki bíða hnekki af því að við hittumst. Ég
grátbað hann að láta æðstu ósk mína
rætast. Um þetta leyti tók ég kaþólska trú
og varð mjög virk í safhaðarstarfinu. Ég
baðst oft fyrir og bað guð að hjálpa mér að
leysa þetta vandamál.
Saga Barböru:
Ég óskaði þess alltaf að eiga systkini
þegar ég var að alast upp. Ég hafði mikið
ímyndunarafl, kannski vegna þess hve ég
var mikið ein. Ég man eftir því að hafa
gortað af því við kunningja að ég væri ætt-
leidd. Þegar mamma og pabbi fféttu þetta,
tóku þau af mér loforð um að minnast
aldrei á ættleiðingu framar.
Með aldrinum fór mig að dreyma undar-
lega drauma. Ég sá sjálfa mig á fjallstoppi,
eina og yfirgefna. Ég held að innst inni hafi
ég verið að leita að einhverjum, einhvers
staðar. Mér fannst ég aldrei vera fúllkomin
manneskja, en ég veit ekki hvers vegna.
Þetta hafði áhrif á einkalífið. Ég giftist 18
ára og skildi skömmu seinna. Ég giftist aft-
ur þegar ég var tvítug. Árið 1977 fluttum
við til Salt Lake City, þar sem mormóna-
fjölskylda gætti dóttur minnar á meðan ég
og maðurinn minn vorum í vinnunni.
Stuttu eftir flutninginn skildum við og þá
fór mig að langa til að hefja nýtt líf. Ég
ák\'að að ffytjast til vesturhluta Kanada. Ég
giftist aftur árið 1979. Því miður er ég ekki
í hjónabandi lengur en ég á tvö yndisleg
börn, átta ára stúlku og fjögurra ára dreng.
Þessi misheppnuðu hjónabönd gerðu
mig mjög óhamingjusama. Ótal spurning-
ar sóttu á mig og ég átti engin svör við
þeim. Það virtist mér ómögulegt að tengj-
ast öðrum til ffambúðar.
En snemma sumars árið 1984 breytti
símtal ffá föður mínum lífi mínu. í fyrstu
var ég áhyggjufúll. Ég taldi að hann hefði
hringt í mig út af slæmri heilsu sinni.
„Grunaði þig einhvern tíma að þú værir
ættleidd?", sagði hann. Það leið næstum
yfir mig og ég byrjaði að gráta. Viðbrögð
mín komu föður mínum í uppnám svo
hann rétti konu sinni símtólið. (Faðir
minn giffist aftur eftir lát móður minnar.)
Hún reyndi að sefa mig. Að lokum lagði
hún til að ég Iegði á og leyfði þeim að
hringja aftur effir hálffíma. Það gerðu þau.
Þá sagði faðir minn mér að ég ætti tvíbura-
systur sem héti Andrea og að hún væri að
leita að mér. Ég varð svo æst og upprifin
að ég gat varla haldið samtalinu áfram.
Þegar allir höfðu róast dálítið sagði faðir
minn að hann fyndi til mikils léttis. í öll
þessi ár, sagði hann, hefði hann virt ósk
móður minnar á dánarbeðinu um að halda
ættleiðingunni leyndri.
Mörgum dögum síðar fékk ég bréf þau
sem farið höfðu á milli föður míns, bæjar-
skrifstofúnnar í Hempstead og systur
minnar. Ljósmynd af okkur sem börnum,
sem fylgdi einu bréfanna, snerti mig djúpt.
Ég var ekki í nokkrum vafa um að við vær-
um tvíburar. Þegar ég hélt á myndinni og
bréfinu þar sem símanúmer hennar í Stutt-
gart stóð, leið mér dásamlega. Ég gat varla
beðið eftir að hringja í hana. En ég velti
fyrir mér hvort við myndum skilja hvor
aðra. Jafnvel þó að þýska hafi verið móð-
urmál foreldra minna höfðu þau bæði tal-
að ágæta ensku. Ég skildi því meira í þýsku
en ég gat talað. Samt sem áður gat ég ekki
beðið stundinni lengur með að tala við
systur mína.
Hönd mín skalf þegar ég valdi númerið.
Þegar hringt hafði þrisvar, fjórum sinnum
svaraði karlmaður. Ég sagði á þýsku: „Þetta
er Barbara. Má ég tala við systuf mína?“
Þetta var eins og draumur. Síðan heyrði ég
konu segja: „Halló, þetta er systir þín, And-
rea, og ég hef beðið effir því að heyra í
þér.“
Þegar ég heyrði hana segja „systir" á
þýsku tók hjarta mitt kipp. Andrea var
álíka góð í ensku eins og ég í þýsku, en það
skipti ekki máli. Við skildum hvor aðra
fúllkomlega. Við hlógum mikið og mösuð-
um um allt og ekkert.
Þegar ég loksins var tilbúin að leggja á,
sagði Andrea: ,Jæja, góða nótt, litla systir."
Við sögðum báðar: „Ég elska þig.“ Síðan
var þögn. Ég lagði á og starði út í loftið. Ég
fann gleðitár á andlitinu.
Hvorug okkar hafði efúi á að heimsækja
hina, en Thomas Gulotta sá um að flug-
félagið Luffhansa bauð Andreu til New
York og að Air Canada bauð mér þangað
frá Vancouver. Ég kom til New York
sunnudaginn 17. júní 1984, og var hjá
Gulottafjölskyldunni um nóttina. Flugvél
Andreu var væntanleg um hádegi næsta
dag.
Þegar við komum á flugvöllinn daginn
effir var biðsalurinn troðfúllur af ffétta-
mönnum og sjónvarpsvélum. Allt var svo
óraunverulegt.
Margir hafa spurt mig hvernig mér hafi
liðið þegar ég sá systur mína fyrst. Þetta
var andlit sem ég var vön að sjá, þetta var
mitt andlit og ég hugsaði með mér, nú
þetta er ég. Mér leið undarlega. Nokkrar
sekúdnur liðu áður en við þutum í fang
hvorrar annarar og föðmuðumst og
kysstumst. Við urðum að svara spurning-
um fréttamanna, en um síðir tókst okkur
að skjótast upp á hótelherbergi.
Þegar við Andrea að lokum vorum einar
var næstum eins og við hefðum alltaf verið
saman. Okkur leið svo vel. Þegar við fór-
um að bera saman lífshlaup okkar upp-
götvuðum við að fimm ára gamlar hefðum
við báðar fengið hálskirtlabólgu sama
daginn! Börn okkar voru næstum því á
sama aldri, en Andrea á tvær dætur en ég
affur á móti dóttur og son. Ég hef ör á
efri vörinni effir bílslys og hún hefur ör á
neðri vörinni effir slys. En Andrea er
miklu meiri samkvæmismanneskja en ég,
það stafar ef til vill af mismunandi uppeldi.
Ég varð að gera henni skiljanlegt að ég
væri ekki eins opin og hún. Síðan ræddum
við um hvaða áhrif margra ára aðskilnaður
gæti hafa haft á okkur. Andrea þjáðist
vegna þess að hún vissi að ég var til en ef
til vill fyndi hún mig aldrei. Ég hafði ein-
faldlega fúndið fyrir líkamlegum og and-
legum tómleika. Þegar við fundumst virt-
ust brotin falla saman.
Við hétum því að gráta ekki á skilnaðar-
stundinni. í stað þess hlökkuðum við til að
hittast affur eftir nokkra mánuði þegar við
færum með fjölskyldum okkar til Minne-
sotaháskóla, til þess að taka þátt í rann-
sókn á eineggja tvíburum sem alist hafa
upp aðskildir. Við teljum báðar að okkur
hafi verið ætlað að hittast. Við trúum því
að þetta hafi verið vilji guðs.
2. tbl. 1989 VIKAN 45