Vikan - 09.02.1989, Síða 49

Svo þér getið séð mig, sagði hann aftur. —
Annað eins hefur ekki komið fyrir mig
áður.
- Viljið þér nú gera svo vel að fara,
endurtók hún. — Annars kalla ég á lög-
regluþjón mér til hjálpar.
Ungi maðurinn sýndi ekkert fararsnið á
sér, heldur vafði svörtum möttlinum þétt-
ar um sig og fékk sér reyk.
Hann var í svörtum alklæðnaði, með
óvanalega fölt andlit, næstum því skjanna-
hvítt, með tveimur dimmum, innstæðum
augum og þunnum, blóðlausum vörum.
Og þrátt fyrir hið fíngerða og vingjarnlega
bros, sem lék um varir hans, var eitthvað
djöfullegt við hið hæga, en ákveðna lát-
bragð hans, þegar hann benti ffam eftir
veginum og sagði: — Akið áfram, frú. Tím-
inn er dýrmætur.
— Heyrið þér, hvað ég segi? sagði hún
reiðilega. — Þetta er ekki leigubiffeið, sem
ekur fólki hingað og þangað.
Aftur kom þetta daufa bros og aftur
þessi skipandi bending.
— Eyðið nú ekki tímanum til einskis, frú.
Það er löng leið til Venning!
Hún kipptist við og fölnaði, og hún fann,
hvernig kaldur svitinn rann niður eftir
baki hennar. - Hvernig vitið þér að ég ætla
til Venning? spurði hún. — Hver eruð þér?
- Ég er Dauðinn! sagði ungi maðurinn
rólega. Hann rannsakaði hinn undrandi
svip hennar og fann, að hún trúði ekki sín-
um eigin eyrum. Hann hló stuttum, hásum
hlátri, sem varla virtist mannlegur.
— Já, frú. Yður misheyrðist ekki. Ég er
Dauðinn!
Hún varð sem steini lostin. — Jæja þá,
hugsaði hún. Maðurinn er þá vitlaus. Hún
sneri sér snöggt fram í sætinu og ók að
næsta götuhorni, þar sem hún sá til ferða
lögregluþjóns. Um leið og hún kom að
horninu, hemlaði hún snögglega og stökk
út úr bifreiðinni og út á blauta gangstétt-
ina. — Lögregluþjónn! hrópaði hún og
benti aftur í bílinn. — Viljið þér ekki tala
við þennan unga herra hérna? Hann hefur
sest að í bílnum mínum og neitar að fara
út úr honum.
Lögregluþjónninn gekk upp að bílnum
opnaði afturhurðina og stóð svolitla stund
ráðvilltur og litaðist um í bílnum. — Um
hvaða mann eruð þér eiginlega að tala,
frú? Bíllinn er alveg tómur. Hann hefur ef
til vill hlaupist á brott?
— Guð hjálpi yður, maður! sagði hún
óþolinmóð. - Eruð þér blindur eða hvað?
Þarna situr hann í sætinu beint fýrir fram-
an yður.
Lögregluþjónninn gaut augunum aftur
inn í vagninn. Því næst rétti hann hrana-
lega úr sér og var auðsjáanlega misboðið.
— Þetta er heimskulegt gaman, frú, sagði
hann snúðugt, og með flausturslegri her-
mannakveðju gekk hann burtu.
Hún stóð aflvana og með grátstafinn í
kverkunum, meðan ískalt regnið seytlaði
úr hári hennar niður í hálsmálið. Og ein-
hvers staðar út úr myrkrinu heyrði hún
fjarlægt bergmálið af sársaukafullum gráti
Önnu litlu.
Hún harkaði af sér, steig aftur upp í bíl-
inn og ók af stað.
— Ég hef aldrei hitt annan eins lögreglu-
þjón, sagði hún.
— Þér verðið að hafa lögregluþjóninn
afsakaðan, frú, svaraði ungi maðurinn. —
Sendiboðar dauðans eru aldrei sjáanlegir
mannlegum augum.
— Vitlaus, hugsaði hún, — snarvitlaus. —
Já, en ég get bæði séð yður og heyrt til
yðar.
— Ég hef einmitt verið að brjóta heilann
um það, sagði ungi maðurinn, - og skil
hreint ekkert í því. Ég hef aldrei komist í
annað eins. Manneskja sem getur séð mig!
Það skil ég ekki.
Hornhúsið á Aðalgötu seig fram úr
myrkrinu, og gegnum móðu framrúðunn-
ar sá hún Martein lækni bíða á vegbrún-
inni með sína töskuna í hvorri hendi.
Henni létti. Loks get ég komið þessum
kjána út úr bílnum hugsaði hún. Marteinn
læknir mun áreiðanlega hjálpa mér.
Hún hægði ferðina, stöðvaði bílinn og
kveikti loftljósið. Um leið var hurðinni
hrundið upp, og læknirinn steig upp í bíl-
inn og settist við hlið hennar.
— Gott kvöld. Læknirinn setti töskur
sínar á gólfið bak við stólbakið og fleygði
hattinum í aftursætið. — Já, þetta var sorg-
legt með hana Önnu litlu. Við skulum flýta
okkur af stað og sjá hvað ég get gert fyrir
hana.
— Læknir! sagði hún og var mikið niðri
fýrir, sneri sér við í sætinu og benti aftur
fyrir, — þessi maður þarna...“ Hún þagnaði
snögglega. Læknirinn hafði snúið sér við
og litið aftur í vagninn, en það var sami
undrunarsvipurinn á andliti hans og á lög-
regluþjóninum fyrir tveimur mínútum.
Það greip hana ofealeg hræðsla. Marteinn
læknir hafði ekki heldur séð svartklædda
unga manninn í aftursætinu. Hún grúfði
andlitið í höndum sér og æpti. — Já, en
læknir, sjáið þér alls ekki manninn þarna í
aftursætinu?
Læknirinn leit í annað sinn aftur í
vagninn. Síðan sneri hann sér að henni,
greip hönd hennar og þrýsti hana hug-
hreystandi.
— Kæra frú Dóra, sagði hann vingjarn-
lega, — þér eruð ekki með sjálfri yður, og
það skil ég mæta vel. Engin móðir getur
tekið á móti slíkum fréttum um litlu dótt-
ur sína, án þess að það reyni á taugarnar.
En við verðum að koma okkur af stað til að
hjálpa Önnu. Setjist hérna í mitt sæti, og
hvílið yður. Ég skal taka við stjórninni.
— Þér sjáið hann þá alls ekki, læknir?
sagði hún hásri röddu.
- Þetta sagði ég yður, frú, heyrðist í
skikkjuklædda manninum í aftursætinu. —
Sendiboðar dauðans eru aldrei sýnilegir
dauðlegum mönnum.
Hún tók í handlegg læknisins.
— Heyrðuð þér ekki, Marteinn. Heyrðuð
þér ekki hvað hann sagði rétt í þessu?
Læknirinn hristi höfuðið raunamæddur,
greip um axlir hennar og ýtti henni gæti-
lega frá stýrinu. - Það er best, að ég aki,
frú. Þér eruð allt of þreytt og taugaspennt.
Hvílið yður nú!
Bíllinn þaut af stað út í myrkrið, og hún
þvingaði sig til að halla sér aftur í sætinu
og vera róleg.
— Það er þá ég sem er orðin vitlaus, og
ætti eiginlega að liggja á sjúkrahúsi. - Ger-
ið svo vel, nýtt tilfelli af skynvillu. — Hún
hló móðursýkislega og sneri afskræmdu
andlitinu að unga manninum í aftursætinu
en hann vafði kaþunni þéttar um sig og
brosti dauflega.
— Þér eruð alls ekki vitlausari en lög-
regluþjónninn og læknirinn, sagði hann,
eins og hann hefði séð á svip hennar,
hvaða hugsanir ásóttu hana.
— Um yður hefur aðeins eitt gerst, og
það er að þér getið á einhvern yfirnáttúru-
legan hátt séð og heyrt það, sem aldrei
hefur komið inn fýrir mannlegt sjónarsvið
í sögu lífeins.
— En annars, bætti hann við, þegar hon-
um varð litið dökkum augunum á sjálflýs-
andi klukkuna í mælaborðinu, — frú! Segið
Marteini lækni að auka hraðann. Við eig-
um að vera komin að gatnamótum Bosby
og Halsted eftir 4 mínútur. Ég á erindi
þangað. Bifhjólsmaður.
— Við ökum ekki þá leið, sagði hún
taugaóstyrk. - Við förum beinustu leið eft-
ir aðalgötunni.
— Hvað? sagði Marteinn læknir og sneri
sér spyrjandi að henni.
— Ég var ekki að tala við yður, læknir. Ég
var að tala við manninn í aftursætinu, sagði
hún. — Hann segir, að...
Læknirinn gaut augunum til hennar
áhyggjufullur, — Nú verðið þér að hvíla
yður, frú Dóra, sagði hann blíðlega. — Og
æsið sjálfa yður ekki upp með ástæðulaus-
um ótta. Ég fullvissa yður um, að við erum
alveg ein í bílnum, þér og ég. Verið þér nú
skynsöm, og snúið yður fram í sætinu, og
reynið að hvíla yður.
Hún sá ljóstýru úti á veginum, sem færð-
ist óðum nær, og eftir augnablik gat hún
lesið á viðvörunarskilti, sem stóð undir
ljósinu:
Akið varlega! - VEGAGERÐ. Akið hlió-
argötuna til Bosby og Halsted.
- Hver þremillinn, sagði læknirinn. -
Þetta tefur okkur um 5—6 mínútur, og
vegurinn er skrambi háll. En þrátt fýrir
það jók hann hraðann.
Það var stytt upp, og skýin dreifðust
hægt yfir dimman himininn, og við og við
braust máninn fram úr skýjunum og kast-
aði draugalegri birtu á gljáandi veginn.
Hún sat hreyfingarlaus og starði út um
bílrúðuna, þegar vegamótin til Bosby og
Halsted komu í ljós. Og hún kom auga á
hóp manna, sem stóðu úti við vegbrúnina
og stumruðu yfir manni í ferðafötum, auð-
sjáanlega hjólreiðamanni, sem hafði misst
stjórn á hjóli sínu á hálkunni. Alveg rétt!
Þarna kom hjólið í ljós, hálft á kafi í
skurðinum hinum megin við veginn.
Marteinn læknir! — Hún þreif í handlegg
hans og horfði óttaslegnum augum á hann.
— Nú verðið þér að trúa mér, læknir. Eg er
alveg með fullu viti, en þessi maður.... En
Marteinn læknir heyrði ekki til hennar.
Hann hafði einnig komið auga á manninn á
veginum.
— Hér hefur orðið slys, sagði hann fljót-
mæltur og hægði ferðina. — Þessi aumingja
maður þarfhast læknishjálpar og við tefj-
um aðeins nokkur augnablik.
Marteinn lagði vagninum fáum metrum
ffá bifhjólinu, spánnýju og skærrauðu
hjóli, sem virtist ekki hafa skemmst hið
minnsta við óhappið.
Læknirinn greip í flýti aðra tösku sína og
3. TBL. 1989 VIKAN 49