Vikan - 09.02.1989, Qupperneq 50

Mary Barbouf
ÁVÖXTUR
Morny hafði glatað hjarta
sínu til Karls Remmer
þegar á þeirri stundu er
hann gekk inn í skurðstofu stóra
sjúkrahússins í Glasgow en þar
starfaði hún sem hjúkrunarkona.
í byrjun hafði hún alls ekki gert
sér grein fyrir þessu. En hann
virkaði svo unglegur, svo ein-
beittur og öruggur og hann sökkti
sér svo niður í verkefni sín. Hann
hafði þegar unnið sér mikið álit
sem skurðlæknir. Þrátt fyrir
þetta var ertthvað svo drengjalegt
við hann og bjarminn í augunum
fékk hverja og eina af hjúkrunar-
konunum til að falla fyrir
honum ... allar nema Morny,
hélt hún sjálf. En svo þegar það
rann upp fyrir henni að þrátt fyrir
mótstöðu hennar var hún mjög
svo ástfangin af honum og þess
vegna varð uppgjöf hennar miklu
meiri. „ . ,
BÓKAUTGÁFAN
RAUDSKINNA
Raudskinna
Sími: 651099
flýtti sér í áttina til hins slasaða manns, og
í sama mund hvarf maðurinn í svörtu
skikkjunni úr aftursætinu og fylgdi læknin-
um eftir með löngum, þungum skrefum.
Hún sat sem steini lostin og starði út um
rúðuna. Hún efaðist ekki hið minnsta
lengur. Ungi, svartklæddi maðurinn var
það, sem hann sagðist vera, — nefnilega
Dauðinn!
Parna úti á upplýstum veginum kraup
læknirinn og reyndi af veikum mætti að
glæða hið litla flöktandi ljós lífsins, - en
þarna, með frakkann flaksandi draugalega í
vindinum, beygði Dauðinn sig yfir mann-
inn og slökkti neistann.
Á sama augabragði datt henni Anna í
hug, og hún skildi þegar, að hvorki Mar-
teinn né hinn duglegasti læknir gæti bjarg-
að lífi litlu stúlkunnar hennar ef hún kæmi
um leið með Dauðann til hennar.
t einu vetfangi þaut hún út úr bílnum,
og rödd hennar varð að rámu ópi, þegar
hún kallaði: — Marteinn! Marteinn læknir!
Flýtið yður!
— Hún klöngraðist aftur inn í bílinn og
settist við stýrið og ók hægt af stað.
Læknirinn, sem varla hafði sleppt taki sínu
af hinum látna manni, tók á rás á eftir
bílnum, og á andliti hans gat hún séð, að
nú var hann ekki í neinum vafa um, að hún
væri orðin vitlaus.
— Stökkvið upp í, læknir, hrópaði hún og
hratt afturhurðinni upp. Marteinn læknir
henti sér inn í bílinn og lenti með þungum
skelli á gólfmu. Hún jók samstundis ferð-
ina og steig bensíngjafann í botn. En Dauð-
inn stóð eftir á veginum með frakkalöfin
blaktandi og útréttar hendur.
Eftir 15 mínútna akstur ók hún upp
traðirnar og inn um hliðið hjá Markúsi
bónda. Marteinn læknir greip töskur sínar
í flýti, en hún sá að svitinn draup af enni
hans, svo að hún ályktaði að síðasta spöl-
inn hefði hann setið í aftursætinu dauð-
skelkaður um, að hún æki bílnum út af.
— Ó! Það er gott, að þér eruð komin, frú
Dóra. Markús bóndi kom hlaupandi eftir
hlaðinu. — Flýtið yður. Anna liggur uppi á
lofti.
Hún hljóp upp stigann og stóð augna-
bliki síðar við rúm Önnu. Hún fann til
sársauka fýrir hjartanu þegar hún sá litlu
stúlkuna sína, sem lyfti sóttheitu, grát-
bólgnu andlitinu frá blautum koddanum
og kallaði: — Hjálpaðu mér, mamma! — Svo
heyrði hún rödd læknisins fyrir aftan sig
og vék til hliðar, til þess að læknirinn gæti
komist að. Hann dróp teppið varlega til
hliðar og rannsakaði sárin á lemstruðum
líkama barnsins. Þegar hann að lokum
opnaði töskur sínar, stóð hann andartak
kyrr.
— Frú! sagði hann lágri röddu, — mér
þykir leiðinlegt að þurfa að viðurkenna
það, en ég verð að biðja yður að yfirgefa
herbergið, því að návist yðar gerir mig ó-
styrkan.
Hún drúpti höfði og andvarpaði. Enn
taldi hann hana vitskerta, og hann óttaðist
hana meira að segja.
— Guð veri með yður í starfi yðar,
læknir, sagði hún lágmælt og fór. Meðan
hún gekk niður stigann, heyrði hún skrafið
í vinnukonunum, sem voru að drekka kaflfi
í eldhúsinu. - Gamli læknirinn var hérna
fyrir stuttu, heyrði hún eina konuna segja,
— en hann varð að fara í sjúkravitjunina, og
hann taldi, að hún mundi ekki lifa það af.
Dauðinn kemur áreiðanlega í kvöld, sagði
hann raunalega, þegar hann fór.
Himinninn var dimmur en heiðskír,
þegar hún kom út og heyrði skyndilega
klið í bifhjóli, sem nálgaðist bæinn frá
þjóðveginum, og í tunglskininu sá hún
bifhjól, sem þaut á fleygiferð eftir vegar-
álmunni að bænum.
Hún hrökk við. Hún hafði séð þetta
skærrauða bifhjól fyrr, já — fyrir hálftíma
við gatnamót Bosby og Halsted. Hjólreiða-
manninn þekkti hún líka aftur, ungan
mann, klæddan svörtum, flakandi möttli
og með andlit sem nár.
Hún varð máttlaus af skelfmgu. Dauð-
inn! Á leið til Önnu litlu! Hún þaut allt í
einu af stað yfir hlaðið og út um hliðið.
Hún greip skóflu, sem stóð upp við hvít-
kalkaðan haughússvegginn, lyfti henni
ógnandi, um leið og mótorhjólið var
stöðvað rétt hjá henni.
Með svarta möttulinn þétt vafinn um sig
gekk Dauðinn löngum, þungum skrefum
til hennar.
— Gott kvöld, firú. Ég skil ekki enn,
muldraði hann, að þér skulið geta séð mig.
Hann yppti öxlum og hélt áfram og brosti
dauflega með blóðlausum vörunum: — En
auðvitað eru engar reglur óhrekjanlegar,
og fýrr eða síðar kemur fram undantekn-
ing.
— Hingað inn fáið þér ekki að komast,
sagði hún og varnaði honum vegarins.
Áköf þrjóska skein úr augum hennar og
hún lyfti skóflunni ógnandi.
— Hingað inn! sagði dauðinn háðslega. -
Ég ætla alls ekki inn fyrir, frú. — Hann hló
skyndilega, hásum viðbjóðslegum hlátri. —
Ha ha. Þér virðist algerlega hafa misskilið
erindi mitt, hló hann.
— Erindi yðar er að sækja aumingja litlu
dóttur mína, sagði hún biturt.
— Mitt erindi, sagði hann stuttur í spuna,
— er að sækja yður!
Hún hörfaði ósjálfrátt undan þessari
ógnandi staðhæfingu, og um leið gekk
Dauðinn frarn og reif skófluna fimlega úr
höndum hennar og kastaði henni aftur fyr-
ir sig.
—Já, ég er kominn til að sækja yður, frú,
hló hann, — og samkvæmt áætlun minni á
það að verða eftir eina mínútu, í garðinum
við steinvegginn þarna.
Hún sneri sér snöggt við, hljóp gegnum
hliðið, yflr hlaðið og áfram fýrir fjárhúsin.
Tryllingslegt óp hennar bergmálaði í
djúpri kyrrð næturinnar, og hún horfði
ffávita af skelfingu á Dauðann vefja káp-
unni þéttar um sig og fylgja henni eftir.
Hún hljóp af stað aftur, fýrir horn hlöð-
unnar og áffarn eftir troðningi, sem lá út í
garðinn. Hún æpti aftur og leit aftur fýrir
sig, en dauðinn sást ekki lengur. Hún
stansaði örmagna af þreytu og geðshrær-
ingu og stóð ráðvillt og leit í kringum sig.
Þá heyrði hún skrjáf rétt hjá sér, og Dauð-
inn stóð aftur rétt fyrir ffaman hana, hár,
þögull og ógnandi. Frakkalöfin bærðust í
vindinum eins og blævængir, og hann
benti án þess að mæla orð ffá munni á stað
50 VIKAN 3. TBL. 1989