Vikan - 09.03.1989, Síða 60

FERÐAL0C5
NATARÆÐI
Kort sem sýnir vel hvar Mont St. Michel er að finna. Úti fyrir er
Ermarsundið og þar handan við England.
loks klukkuturn og turnspíra
sem reist var á nítjándu öld.
Mont St. Michel breytist ein-'
ungis í eyju í háflæði, haust og
-vor — enda hefur flóinn um-
hverfis eyjuna smátt og smátt
verið að íyllast af framburði á
umliðnum öldum. Mestan
hluta ársins geta ferðamenn
lagt bílum sínum óttalaust
meðfram veginum út í eyjuna
og gengið síðan í gegn um La
Port de L’Avancée, eina hliðið
á virkisveggnum, og upp í
þorpið.
Húsin, sem hrúgað var
þarna upp á 15. og 16. öld,
nánast hverju ofan á annað,
eru yndisleg. Sætan ilm af
frönskum pönnukökum leggur
út úr kafíihúsunum og gamlar
konur sitja og prjóna og skrafa
saman á dyraþrepunum. Það
er aðeins hægt að ganga upp í
móti á Mont St. Michel.
Klaustrið er eins og kóróna
eyjarinnar og byggð á þremur
stöllum — efst er kirkjan, íveru-
staður munkanna og matsalur
þeirra, Riddarasalurinn og
Gestasalurinn eru í miðju og
geymslur og úthlutunarstaður
ölmusanna eru neðst. í eina tíð
var klausturkirkjan alfarið í
rómönskum stíl, en mikill
hluti hennar hrundi á 15. öld.
Kórinn og hluti kirkjunnar var
því endurreistur og þá í got-
neskum stíl og nú er kirkjan
talin ein af fegurstu kirkjum
Frakklands. Það má segja að
endurreisn kirkjunnar hafi ver-
ið mikið snilldarverk þegar
tekið er mið af því hvenær það
var gert.
Auðvelt er að lifa sig inn í
sögu pílagrímanna, sem hing-
að komu fyrr á öldum, þegar
gengið er um skuggsæla garða
og glæsileg súlnagöng. Friður
og ró ríkir innan klaustur-
veggjanna á meðan lætur hátt í
ferðamönnunum sem sitja á
veitingahúsunum í þorpinu.
Mikael erkiengill valdi kirkju
og klaustri sannarlega góðan
stað.
Gagnlegar
upplýsingar fyrir
ferðamenn
• Mont St. Michel er í vest-
anverðu Normandí.
• Það er fallegt að horfa til
Mont St. Michel ffá Avranches.
• Þrjú söfn eru á eyjunni,
tvö þeirra eru sögulegs eðlis
en það þriðja er helgað hafinu.
• Sagt er að hvergi í heim-
inum sé hægt að fá jafhgóðar
ostrur og í Normandí svo rétt
er að nota tækifærið og snæða
ostrur þegar komið er til Mont
St. Michel.
• Best er að bregða sér til
Mont St. Michel síðsumars. Þá
eru skólar byrjaðir á ný í
Frakklandi og ferðamönnum
farið að fækka en sólin er þó
ekki horfin af himninum.
• Gagnlegar upplýsingar
um ferðalög í Frakklandi má fá
hjá frönsku ríkisferðaskrifstof-
unni sem m.a. hefur útibú í
London. Utanáskriftin er
French Government Tourist
Office, 178 Piccadilly, London
WIV OAL.
MEINLOKA
TEXTI: HRAFNHILDUR WILDE
\TTekjaraklukkan hring-
f ir, mig langar að kúra
Iengur, en rödd uppal-
andans hefúr mig á
lappir. Klukkan er sex, tími til
kominn að stíga á vigtina og
byrja daginn. Rafstýrð vigtin
mælir nákvæmlega líkams-
þyngd mína og ég færi hana
inn á töfluna. 20 kíló og 235
grömm. Ég styn, en rödd upp-
alandans er uppörvandi: „Sko
til, 10 grömmum meira en í
gær.“ Ég sveipa um mig
sloppnum, flýti mér ffamhjá
speglinum, og rétti mig upp í
alla mína 175 sentimetra hæð.
Styn. Þetta virðist vonlaus bar-
átta. Óskaþyngdin er 55 kíló —
minnst.
Svo byrjar eldamennskan.
Eitt bréf af svínafleski, 4 egg,
ein skál af haffagraut með
rjóma út á, 5 brauðsneiðar
með næringardrykknum. Kaffi-
sopi á effir og byrja að smyrja
nestið í vinnuna. Eitt samloku-
brauð skipt niður í hæfilega
stóra skammta með áleggi.
Legg þetta í ferðatöskuna,
ásamt 4 dósum af næringar-
drykk.
Ég mæti alltaf tímanlega í
vinnuna til að geta fengið mér
næringu áður en ég byrja rit-
vinnsluna. Þá læðist stundum
óskhyggjan að mér. Hugsa sér
að geta einhvern tíma borðað
aðeins 3 máltíðir á dag. Hafa
tíma fyrir annað en vinnu, til
að geta keypt matinn, sem ég
svo matreiði og borða. Eins
gott að ég er einhleyp og barn-
laus. Ég hef ekki tíma fyrir
neitt annað en að sjá um sjálfa
mig á þennan einfalda hátt. Líf-
ið fyrir mér er kappát til að
hverfa ekki. Matur og át, saga
lífs míns í þremur orðum.
Ég er á sérstökum samningi
hjá vinnuveitendum mínum.
Fæ 10 mínútna hlé á hverjum
klukkutíma til að borða. Mér
nægja ekki matar- og kaffitím-
arnir. Á móti vinn ég til klukk-
an sjö á kvöldin til að vinna
upp tímann sem fer í át.
Fyrst í stað bar mikið á öf-
und í minn garð firá samstarfs-
fólki mínu fyrir hversu miklum
mat ég gat hesthúsað. „Þú ert
bara alltaf að borða og fitnar
ekkert. Það er munur eða ég.
Ég má ekki einu sinni finna
matarlykt, þá fitna ég,“ var
gjarnan viðkvæðið. En er tímar
liðu fannst þeim þetta orðið
ofurlítið öfgakennt hjá mér.
Öfundin var endurgoldin af
minni hálfú. Hvað ég öfúndaði
þetta þybbna og mjúka fólk af
holdunum. Ég skildi ekki allt
þetta megrunartal sem alls
staðar var í kringum mig. Sér-
staklega hjá konunum. Það var
eins og þær væru með ein-
hvern amerískan hor-mæli-
kvarða á heilanum, sennilega
fenginn úr bíómyndum. Samt
vissi ég jafú vel og þær, að þær
kærðu sig ekkert um að verða
jafú grannar og fyrirmyndirn-
ar. íslenskur staðall á drauma-
útliti fólks er allt annar en sá
ameríski — íslendingar hafa
enn þá smekk fyrir feitu sauða-
kjöti.
Og mig langar að komast í
hópinn, en kemst hvergi.
Heimilislæknirinn minn hefur
aðeins eitt heilræði mér til
handa: „Borðaðu bara meira."
Og þá fer ég að velta því fyrir
mér hvort ég eigi að hætta að
sofa, til að hafa meiri tíma fyrir
át.
Ég var farin að hafa áhyggjur
af fjárhagnum. Matur er svo
dýr á íslandi og ég var farin að
stofúa til skulda vegna átsins.
Svo að ég herti mig upp og fór
inn til forstjórans og bað um
kauphækkun. í staðinn fékk ég
uppsögn. Hann sagðist ekki
geta horft upp á þetta át á mér
lengur; væri sjálfúr í megrun,
en ekkert gengi.
í kvöld tók ég ákvörðun. Ég
ætla að flytja til Ameríku og
hætta að reyna að passa inn í
feita skalann hér. Lifa óska-
drauminn, hætta kappátinu
og láta 3 máltíðir á dag nægja.
Vera bara eins og ég er, og
hætta að streða við að verða
einhver önnur. Hætta við að
reyna að passa inn í einhvern
staðal, hætta að elta tískuna.
Hætta að þóknast. Fara að hafa
tíma til að hugsa og gera annað
en að borða mat. Lifa. Ég
hlakka til!
58 VIKAN 5. TBL. 1989