Vikan - 13.07.1989, Blaðsíða 6

VIÐTAL
Vikan á slóðum Pussycat og Bonaparte í Kaupmannahöfn
„Ég komst á samning
fyrir tólf viskíf löskur"
- segir athafnamaðurinn Þorsteinn Viggósson
_________TEXTI OG MYNDIR: HJALTI JÓN SVEINSSON____
Blaðamaður Vikunnar var staddur í Kaupmannahöfn
fyrir stuttu og hafði mælt sér mót þar við íslenska at-
hafnamanninn Þorstein Viggósson. Hann hefur búið
þar ytra um langt árabil og er þekktastur heima á ís-
landi fyrir að hafa rekið skemmtistaðina Pussycat og
Bonaparte. Þeir voru lengi vel með vinsælustu diskó-
tekunum í Kaupmannahöfn og margir íslendingar
lögðu leið sína þangað væru þeir á annað borð staddir
í borginni. Þorsteinn er hættur rekstri beggja þessara
staða og sinnir nú öðrum verkefnum þó skyld séu.
Við innganginn á húsi kommúnistaflokksins, en þar hyggst
Þorsteinn jafnvel opna stóran næturldúbb.
Blaðamaður hafði aldrei hitt
hann fyrr og vissi ekki einu
sinni hvernig hann var í sjón.
Hann hafði mælt sér mót við
viðmælanda sinn á kaffihúsi í
miðbænum, nánar tiltekið á
Café Olé í Gottesgade, en í
þeirri götu var einmitt Pussy-
cat á sínum tíma. „Þú þekkir
mig á því að ég er orðinn alveg
gráhærður," sagði Þorsteinn í
símanum eftir að fundarstaður
hafði verið ákveðinn.
Blaðamaður kom ekki auga
á neinn gráhærðan mann þeg-
ar hann mætti á staðinn enda
hafði hann komið nokkru fyrir
umræddan tíma. En nákvæm-
lega á mínútunni vatt gráhærð-
ur maður sér inn um dyrnar.
Hann hafði lagt gljáfægðum
sportbílnum sínum fyrir utan.
Þorsteinn er meðalmaður á
hæð, þrekvaxinn og snaggara-
legur, léttur í spori og greini-
lega fílsterkur.
Við fengum okkur ítalskt eð-
alkaffi með súkkulaði og rjóma
og hófum því næst spjallið.
Blaðamaður tjáði honum að
hann hefði ekki komið til
Kaupmannahafnar lengi en
myndi sannarlega eftir því að
hafa heimsótt Pussycat-diskó-
tekið í kringum 1970. „Þá var
öldin önnur hér í Kaupmanna-
höfh,“ sagði Þorsteinn. „Þá var
borgin full af lífi og fjöri, á síð-
ustu árum hefur henni farið
mikið aftur.
Kaupmannahöfn
á niðurleið
Stokkhólmur og Osló taka
núorðið báðar Kaupmanna-
höfn fram um menningu og
fjörugt borgarlíf. Þetta er líka
mikið fjölmiðlum að kenna,
áhrif þeirra eru orðin svo mikil
að allt sem gerist kemur ffam í
sjónvarpi eða á síðum blað-
anna. Og venjan er sú að sviðs-
ljósinu er gjarnan beint að
eymdinni ffemur en hamingju
og gleði. Þeir selja dagblöðin
til dæmis út á stríðsfféttir og
morðfregnir á forsíðunum.
Auðvitað geldur Kaupmanna-
höfh þessa og nú er svo komið
að æ færri ferðamenn heim-
sækja borgina. Á síðasta ári
hafði til dæmis gistinóttum á
hótelum fækkað um 60.000 ffá
árinu á undan. Þú nennir ekki
að heimsækja veikt eða óham-
ingjusamt fólk ef þú kemst hjá
því. Þú vilt heimsækja þá sem
eru glaðir og ánægðir."
Hafa veitingamenn þá ekki
orðið illa úti?
„Fyrir fjórum árum seldi ég
gömlu staðina mína, Pussycat
og Bonaparte. Ég hafði ekki
áhuga á þessu lengur. Það hafa
skipst á skin og skúrir í rekstr-
inum hjá mér síðustu árin,
þetta er eins og togaraútgerð
að því leyti. Eitt árið fiskast vel
og fæst hátt verð fyrir aflann.
Næsta árið snýst dæmið við. Ég
get engum kennt um nema
sjálfum mér þegar eitthvað fer
úrskeiðis í rekstrinum. Þegar
maður ræður til sín ráðgjafa
sem síðan ráða manni illa þá
getur maður að lokum ekki
kennt neinum um nema sjálf-
um sér. í sveitamanni eins og
mér, sem kemur saklaus piltur
austan frá Eskiflrði til stór-
borgarinnar, situr að þeir í
hvítu skyrtunum með bindið
og í svörtu jakkafötunum séu
meira traustvekjandi en aðrir.
Þannig voru þeir klæddir
presturinn, sýslumaðurinn og
kaupmaðurinn í minning-
unni.“
Ný kynslóð —
breyttir tímar
Þorsteinn var greinilega á
heimavelli þarna á Café Olé.
„Ég þekki eigandann vel og hef
verið honum aðeins innan
handar," sagði hann. „Ég kann
vel við mig hérna í götunni því
hérna bara í næsta húsi var
Pussycat."
Hann var spurður að því
hvenær hann hefði fyrst komið
til höfuðborgar Danmerkur.

6 VIKAN 14. TBL.1989