Vikan


Vikan - 13.07.1989, Blaðsíða 59

Vikan - 13.07.1989, Blaðsíða 59
Sandy var heima í þriggja mánaða or- lofi. Hann var meðfram kominn með þeim fasta ásetningi að kynnast ungri og myndarlegri stúlku og hverfa aftur sem kvæntur maður til Austurlanda, þar sem hann gegndi herþjónustu. Honum hafði í fyrstu virst þetta mjög auðvelt mál, en þegar til kastanna kom voru á því ýmsir agnúar. Um þessar mundir var fjöldinn all- ur af hermönnum í borginni sömu erinda, öllu aðgangsharðari en hann í þeim efnum því hann var að eðlisfari frekar óframfær- inn og hlédrægur. Það vantaði svo sem ekki að Pétur sæi þeim fyrir ungum stúlkum í þessum villtu kvöldboðum þeirra í íbúð frænku hans. En það hafði enn ekki fallið í góðan jarðveg hjá Sandy. — Taktu þetta rólega, var Pétur vanur að segja, - við finnum áreiðanlega konu- efni handa þér. Nú höfúm við boð inni í kvöld og bíddu bara átekta. — Segðu mér,Sandy, hvað var það ann- ars sem við brutum í gærkvöldi. Mig eins og rámar í að sitthvað hafi skeð. — Það voru nokkur glös og annað kín- verska skrautkerið þarna af arinhillunni, sagði Sandy. — Nú, ekki annað. Verra gat það verið. Ætli hitt kerið fari ekki sömu leið innan tíðar! Pétur var sem sagt einn af þessum óviðjafhanlegu bjartsýnismönnum. — Ef til vill hefur þetta verið uppáhalds- skrautker firænku þinnar. Sandy bar alltaf frænku Péturs fyrir brjósti. Veslings gamla konan, þar fataðist henni að leigja Pétri íbúðina meðan hún dvaldi erlendis. Hún hefur auðvitað ekki búist við að Pétur mundi halda þar allar þessar drykkju- og svallveislur. Þannig hugsaði Sandy. — Blessaður berðu ekki áhyggjur út af henni frænku minni. Þetta er ágætis kerling. Við verðum búnir að koma öllu í samt horf er hún kemur. — En hvað með það sem búið er að brjóta hér og bramla? spurði þá Sandy. Pétur virti hann ekki svars. Næstu kvöld úði og grúði af gestum hjá þeim félögum. Ungar stúlkur voru þar í miklum meirihluta. Þar voru litlar stúlkur og langar, grannar og gildar, en aflar áttu þær það sameiginlegt að hanga utan í Pétri eins og flugur á sykurmola. En aðalhlut- verk Sandys í þessum samkvæmum var að ffamreiða vín og önnur tilheyrandi veislu- föng. Hann var að eðlisfari háttvís og því alger andstæða við Pétur. — Þú gefúr þér ekki nógu lausan taum- inn, sagði Pétur seinna. Kastaðu þér út í hringiðu lífsins, maður! — Mér finnst nógu margir sleppa fram af sér beislinu, þó ég sé undantekning. Sjáðu hvernig umhorfs er hérna inni núna. Það er eins og sprungið hafi plastsprengja eða aðrar slíkar hernaðaraðgerðir verið hafðar í frammi. Það kom í hlut Sandys að taka til í íbúð- inni á morgnana, eða ef það gat þá heitið því nafni. Pétur var fokinn út í veður og vind í leit að nýjum ævintýrum. — Hvernig fer þetta ef frænka þín skýtur 5MÁ5AC5A upp kollinum hér á heimilinu okkur að óvörum einhvern daginn? spurði Sandy einn morguninn. — Engar vangaveltur í sambandi við það, vinur sæll, sagði Pétur. — Hún kemur ekki heim fyrst um sinn. Ég á annars von á nokkrum gestum í kvöld. Þú nærð í eitt- hvað ætilegt út í búðina. Ég verð því mið- ur að fara og Pétur var rokinn á dyr. Sandy kom engu orði að. — Þetta hlýtur að enda með skelfingu, andvarpaði Sandy en fór samt að leitast við að afmá ósómann í íbúðinni. Hann kom auga á annað kínverska skrautkerið, sem ennþá var í sinni upprunalegu mynd. — Það er best að bjarga því sem bjargað verður. Hann tók það ofan af arinhillunni og setti það afsíðis hjá dragkistu frammi í anddyrinu. — Það er ef til vill öruggara hér, hugsaði hann með sér. Er hann kom aftur úr verslunarleiðangr- inum hafði hann meðferðis nokkuð af smáréttum og þar að auki stærðar blómvönd. — Blessuð blómin eru þó ætíð til yndisauka og ánægju, hugsaði hann með sér. Hann átti í mestu örðugleikum með að koma þeim fýrir í skálinni. Hann hagræddi þeim sitt á hvað. Honum virtust þau hnípin og líta hvert á annað dapur- lega. Það leit helst út fyrir að þau gætu ekki samlagast þessu umhverfi. í þessu kom Pétur að. - Þetta fer þér ekki vel úr hendi. Láttu mig um þetta! Hann gekk nú vel fram í að hagræða blómunum en þau létu heldur ekki að vilja hans. Þau héngu út yfir barma ílátsins allra líkast sjóveiki- sjúklingum yfir borðstokk farþegaskips. Og Pétur gafst upp. Gestirnir um kvöldið voru af þessu venjulega sama sauðahúsi. Sandy dró sig í hlé að venju. Ein stúlkan í samkvæminu beindi óspart athygli sinni að Sandy. Það fór ekki hjá því að hann átti að verða skotmark hennar þetta kvöld. Hún var af léttasta skeiði, leit út fyrir að fertugsaldurinn væri ekki langt undan, fasmikil og sjálfsagt aðgangshörð ef því var að skipta enda var atlagan ekki langt undan. Hún tók sér sæti við hlið hans. — Ég heiti Claudia og heyri sagt að þér hafið dvalið í Austurlöndum og ætlið að hverfa þangað bráðlega aftur. Sandy kvað svo vera. — Ó, hvað ég öfunda yður! Ég hef sem sagt búið í Assam í nokkur ár. Sandy sótti þeim glös og vínföng. — Hvernig blandið þér annars kokkteil? Við lögum alveg fýrirmyndardrykk af því tagi þarna austurfrá og nú skuluð þér taka vel effir. Það skipti engu máli þótt Sandy væri ekki úr hófi fram skrafhreifinn eða uppörv- andi. Hún sá fyrir því öllu saman. Innan stundar vissi hann að hún var ekkja en byggi nú með frænku sinni, sem væri við aldur og hvort tveggja starblind og heyrn- arlaus. Hún kvaðst elska Austurlönd og ekkert þrá annað frekar en að komast þangað aftur. Nú fór hún að slá út sínum bestu spil- inu. Það fór að fara um Sandy er hún sagði: — Væri ekki tilvalið að við neyttum hádeg- isverðar saman núna einhvern daginn? Við höfúm svo mörg sameiginleg áhugamál að ræða um? Ef það var annars nokkur leið út úr þess- um ógöngum þá sá Sandy hana að minnsta kosti ekki. Hann veitti því athygli að Claudia skrifaði einhverja dagsetningu í minnisbók er hún dró upp úr pússi sínu. Honum fannst eins og hann sæti andspæn- is dómara sem væri að færa inn í gjörða- bók réttarins fyrirmæli um að hann ætti að hengjast einhvern næstu daga. — Ég elska Austurlönd, og enn hélt hún áffam að vaða elginn. - Ég hef alveg sér- staka hæfileika til að annast heimili. Mað- urinn minn var vanur að segja: Claudia, þú átt engan þinn líka. Þú ert blómhnappur lífs míns. Já, hann var líka elskulegur eigin- maður. Blessuð sé minning hans. Hvers ætti maður annars að sakna héðan firá Eng- landi? Ég bara spyr. Nei, ég gæti hugsað mér að gifta mig aftur og þá helst manni sem vildi búa þarna fýrir austan. Brosið sem hún sendi honum orkaði ekki tvímæl- is um hvað undir bjó. Nú fannst Sandy hann vera kominn í al- varlega úlfakreppu. Hann kom engum vörnum við. Hvar skyldi þetta annars enda? Hún var óvenjulega viljasterk og hafði afl á við dráttarvél. Það leit ekki út fyrir að hún léti slá sig út af laginu. Sandy talaði um þetta fram og aftur við Pétur klukkan tvö um nóttina, eftir að gestirnir voru farnir. Pétur, léttlyndur eins og fyrri daginn, veltist um af hlátri. — Ertu ekki annars eitthvað hrifinn af Claudiu? spurði Pétur. - Nei, ég hélt ég væri búinn að segja þér hug minn í þeim efnum. — Hefúr þér aldrei dottið í hug að kaupa þér einn „cocker spaniel". Þeir eru sagðir mjög undirgefhir og háðir hús- bónda sínum. Þeir hafa ef til vill helst til löng eyru en tungan í Claudiu er líka löng. — Já, þú getur svo sem haft þetta í flimt- ingum, sagði Sandy hálfmóðgaður. — Þú, sem flækist frá einni höfn til annarrar og getur valið úr kvenfólki á þessu flakki þínu. Það er öðru máli að gegna með mig. Það er nú eða aldrei. Annars er ógerlegt að tala um þetta við þig núna, Pétur, og allra síst um hánótt. Sandy ákvað að tala betur við Pétur dag- inn eftir og þá jafnframt að gefa honum til kynna að hann hugsaði sér að fara héðan áður en þetta líferni gerði hann vitlausan. Morguninn eftir uppgötvaði Sandy að Pétur hafði enn gert honum skráveifu. Hann var allur á bak og burt, hafði skilið effir stutta og laggóða orðsendingu: — Kem aftur á sunnudag. Sandy var ekki einn af þeim er var upp- næmur eða fljótur að skipta skapi en nú var honum nóg boðið. Hann hafði fengið sig fúllsaddan á að taka til í íbúðinni eftir Pétur og hyski hans. Nú skyldi hann þó gjalda honum rauðan belg fyrir gráan og láta hann koma að öllu Frh. á bls. 60 14. TBL. 1989 VIKAN 57
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.