Vikan - 13.07.1989, Blaðsíða 9

V/IÐTAL
Danir hafa því ijárfest gífurlega
á Englandi til dæmis og margir
hafa flutt búferlum þangað. Ef
þú býrð þar en sækir þar ekki
vinnu máttu hagnast ansi vel
án þess að verða skattlagður.
Þú þarft bara að sýna fram á að
þú getir framfleytt þér án þess
að vera upp á þjóðfélagið
kominn. Sagt er að vextirnir af
hinum danska fjármagni, sem
komið er til Englands, dugi til
þess að borga erlendar skuldir
Dana.“
í þann mund rak inn nefið
Tryggvi Ólafsson listmálari
sem búsettur er í Kaupmanna-
höfn. „Ertu alltaf að svindla og
græða, Steini?" spurði hann.
Greinilegt var að þeir Þor-
steinn eru ekki neinir perlu-
vinir. Fyrir mörgum árum
hafði eitthvað slest upp á
kunningsskapinn. „Ég réð
Tryggva þá í vinnu hjá mér
þegar ég var að innrétta
skemmtistað. Mér fannst hann
ekki standa sig sem skyldi og
rak hann,“ hvíslaði Þorsteinn.
„Það bætir heldur ekki úr skák
að Tryggvi er ffá Norðfirði,"
sagði hann stundarhátt. „Þekk-
irðu þessa vísu, Tryggvi?
Ekki blindar andans ljós
Norðfjarðarbúa.
Ef ég segði um þá hrós,
yrði ég að ljúga.
— Eða var það „Eskifjarðar-
búa?““ spurði Þorsteinn og hló
glettnislega. Síðan hélt hann
áffarn spjaflinu eins og ekkert
hefði í skorist.
„Um þessar mundir rek ég
þrjá staði, veitingahús uppi í
sveit, „hanastélsbarinn" LA
hérna í Kaupmannahöfn og
síðan lítinn matsölustað sem
heitir Charlottenborg og er
hérna í næstu götu við Gottes-
gade. Hann rek ég ásamt félaga
mínum sem var þar yfirþjónn
áður en staðurinn lenti í minni
eign. Ég hef ekki lengur áhuga
á að reka þessa staði eingöngu
á eigin reikning. Mér flnnst
skemmtilegra að hjálpa mönn-
um að komast af stað eða
vinna með þeim þangað til
þeir geta tekið við þessu al-
gjörlega sjálfir."
Blaðamanni varð nú litið út
um gluggann á Café Olé. Þor-
steinn hafði lagt bílnum sínum
beint fyrir utan, gljáandi
Porsche sem líklega hefur
kostað skildinginn. Það vildi
svo til að í sama mund sá hann
ungan mann vera að brjástra
við að stinga lykli í hurðar-
skrána bílstjóramegin. Þor-
steinn hafði einmitt getið þess
stuttu áður að í síðustu viku
hefði bílnum verið stolið.
Blaðamaður hnippti í hann og
gerði honum viðvart um hvað
var að gerast. Það skipti eng-
um togum - Þorsteinn þaut
upp úr stólnum og hljóp út.
Ungi maðurinn lagði á flótta
um leið og hann kom auga á
bíleigandann sem var orðinn
heldur illilegur. Tveir félagar
hans voru í för með honum.
Þorsteinn hfjóp náungann
uppi, sló hann utan undir svo
hinn síðarnefndi féll í götuna.
Hann reis upp og þremenning-
arnir hlupu eins og fætur tog-
uðu í burtu. Þorsteini var mik-
ið niðri fýrir þegar hann kom
inn aftur og var honum heitt í
hamsi. Hann hringdi strax í
lögregluna sem kom að vörmu
spori og tók af honum skýrslu.
„Ég er skapstór maður,"
sagði Þorsteinn þegar hann var
sestur á ný, „og ég læt engan
komast upp með ranglæti
gagnvart mér.“ Við pöntuðum
meira kaffi og héldum spjall-
inu áffam.
Að baða fólk
upp úr tequila
Þorsteinn kvaðst vera farinn
að verða áþreifanlega var við
að hann væri orðinn nokkrum
árum eldri en þegar hann hóf
fýrst veitingarekstur í Kaup-
mannahöfn. „í gærkvöld kom
til mín stúlka í LA og kvaðst
eiga að skila til mín kveðju frá
föður sínum sem eitt sinn
hafði verið fastagestur í Pussy-
cat. f síðustu viku kom til mín
piltur og skilaði kveðju ffá for-
eldrum sínum sem fýrst höfðu
hist og kynnst í Bonaparte.“
Hvernig er tíðarandinn í
skemmtanalífinu um þessar
mundir?
„Fólk kemur ekki niður í bæ
um helgar fýrr en eftir mið-
nætti. Þess vegna verður sú
krafa æ háværari að á fleiri
stöðum megi vera opið fram
eftir nóttu. Til mín á LA kemur
mjög fátt ffam eftir kvöldi, um
miðnætti fyllist síðan staður-
inn. Samt er það svo að margir
eru á leiðinni á diskótek. Verð-
ið á veitingum þar er orðið
mjög hátt. Á hinn bóginn selj-
um við kokkteilana á mun
lægra verði. Nefna má til dæm-
is að hjá mér fær fólk algjöran
„kanónukokkteil", sem er
mjög vinsæll, áður en það fer á
dansstaðina. Reyndar heitir
hann „Blár LA“. f honum eru
tveir sentílítrar af tequila,
appelsínulíkjör og blár bols.
Fyrir þetta þarf fólk ekki að
borga nema 20 krónur danskar
hjá mér en 80-90 á diskó-
tekunum. Enda er það svo að
ég sel svo mikið af tequila um
helgar að ég gæti baðað fólk
upp úr drykknum þeim.
Ég held að diskótekin fari að
syngja sinn svanasöng í bili.
Kaffihúsin eru orðin mjög
vinsæl, einkum þau sem einnig
er hægt að kaupa vín á og
sterka, áfenga drykki, eins og
til dæmis LA. Unga fólkið í dag
drekkur ekki eins mikið
brennivín og áður tíðkaðist og
fer betur með það. Það drekk-
ur heldur ekki nema á föstu-
dögum og laugardögum. Áður
var algengt að það færi auk
þess út á miðvikudögum,
fimmtudögum og sunnudög-
um. í miðri viku lætur unga
fólkið sér nægja að fá sér vatn,
kók eða kaffi. Sumir fá sér
kannski einn bjór en láta líka
þar við sitja. f þessu er mikil
breyting fólgin.
Söluhæstur í Höfn
Við kláruðum kaffið okkar
og stukkum út í bíl. Ferðinni
var heitið á LA. Blaðamaður
sökk niður í þægilegt sætið á
Porsche-sportbílnum hans
Þorsteins. Innan örfárra mín-
útna vorum við komnir
þangað.
„Þú sérð að staðurinn er
sannarlega ekki stór að fer-
metratölu," sagði hann. Blaða-
maður leit í kringum sig og sá
að þarna yrðu sáttir þröngt að
sitja við að skola niður guða-
veigunum. „Ég held að ég
selji fyrir flestar krónurnar á
hvern fermetra hér í Kaup-
mannahöfh,“ sagði hann
stoltur. „Staðurinn gengur svo
vel að ég gæti lifað góðu lífi af
honum einum. Hér vinna fjórir
auk mín, sem reyni að hafa
auga með rekstrinum um
helgar."
t Upp á næstu hæð liggur
þröngur stigi og þar er álíka
mikið (eða lítið?) pláss og á
neðri hæðinni. Til þess að
komast að stiganum þurfa
gestir að komast á bak við
Frá þessu skrifborði er einum vinsælasta veitingastaðnum í Kaupmannahöfn stjómað. Þama
Éara líka fram umtalsverð fasteignaviðskipti.
14. TBL 1989 VIKAN 9