Vikan - 13.07.1989, Blaðsíða 8

VIÐTAL
Við hliðina á Carlottenborg á Þorsteinn húsnæði þar sem nú
er verslun. „Héma ætla ég bráðum að opna flottasta barinn í
bænum."
„Ég kom í fyrsta skipti liing-
að til Kaupmannahafnar 1955
en þá var ég skipverji á Gull-
fossi. Þá hafði ég ekki komist á
samning heima en mig langaði
að verða matreiðslumaður.
Hér komst ég að fyrir heppni
en það kostaði mig líka tólf
flöskur ;tf viskíi, en í Kaup-
mannahöfn var á þeirn tíma
ekki óalgengt að menn þyrftu
að bíða í átta ár eftir að komast
á samning.
Að námi loknu fór ég aftur
heim og kom ekki hingað út
aftur fyrr en f965. Um tíma
rak ég Stork-klúbbinn sem var
til húsa í gamla Glaumbæ.
Fyrstu misserin hér úti vann
ég sem flugþjónn hjá prestin-
um Tjæreborg.
Árið 1967 opnaði ég gamla
staðinn minn, Pussycat. Það
var annað fyrsta diskótekið
hérna í Danmörku. Þá var ekki
krafan um að gera þessa staði
mjög fína og skrautlega. Ég
kom fyrst inn á diskótek í
Belgíu. Þar var aðeins bar þar
sem unnt var að dansa eftir
hljómlist ffá grammófóni.
Fyrsta alvörudiskótekið sá ég á
Spáni. Ég tók upp hugmyndina
þaðan og opnaði stað hér í
Höfn.
Þetta var mjög skemmtileg-
ur tími. Það var svo mikið að
gerast og hvergi meira fjör en
einmitt hér. Hugmyndir fólks
um líflð og tilveruna breyttust
mikið á þessum tíma, svo og
voru feiknalegar hræringar í
tónlist og tísku. Unga fólkið í
dag á erfitt með að gera sér
þennan tíðaranda í hugarlund.
Mikið hefur borið á því að
undanförnu að verið sé að
herma eftir fyrri kynslóð —
ganga í fötum samkvæmt tísku
sjötta áratugarins til dæmis
eða þess sjöunda. Einnig er
verið að dubba upp gamlar
poppstjörnur bæði til þess að
ganga í augun á unga fólkinu
og að rifja upp liðinn tíma með
því „gamla“. Reyndar átti ég
nokkurn hlut í þessari seinni
tíma þróun heima á íslandi
ásamt Ólafl Laufdal. Þess má
geta að ég stóð fyrir íslands-
ferð hljómsveitarinnar Swing-
ing Blue Jeans á sínum tíma. Er
ekki ennþá verið að vekja upp
gamla drauga heima, leita að
týndu kynslóðinni og þar fram
eftir götunum? Stars of 55 og
Human League komu einnig til
íslands fyrir tilstuðlan mína.
Ég hef mjög gaman af því að
stuðla að því að íslendingar
njóti líka góðs af mörgum
þeim ágætu skemmtikröftum
sem staldra við hérna í Kaup-
mannahöfn. í vetur sem leið
stóð ég fyrir því að John May-
all kæmi til íslands ásamt
hljómsveit sinni. Auðvitað
nota ég gjarnan tækifærið og
skrepp sjálfur heim í leiðinni.
Þeir eru alveg ffábærir. Þeir
kváðust reyndar hafa kynnst
jafnoka sínum í Reykjavík,
sextán ára gömlum gítar-
leikara sem þeir sögðu að væri
algjört undrabarn. John Mayall
og félagar heyrðu í stráknum
þegar hann lék með hljóm-
sveit sem kom fram á undan
þeim. Þeir kváðust aldrei fyrr
hafa séð eins mikia hæftleika
samankomna í svo ungum
hljóðfæraleikara. En ansi þótti
mér John Mayall sjálfúr vera
skrítinn.
Upp úr 1970 var ég farinn
að reka tvo staði áður en ég
vissi af, Pussycat og Bonaparte.
Ég opnaði líka þriðja staðinn,
Leonardo da Vinci. Ég lét inn-
rétta hann fyrir miklar upp-
hæðir en svo fékk ég ekki vin-
veitingaleyfi ásamt svokölluðu
næturleyfi og því tapaði ég
miklu á því ævintýri. Ég frétti
það ekki fyrr en í fýrra hvernig
á þessari tregðu stóð. Þannig
var að formaður dönsku veit-
ingamannasamtakanna rak
þarna stað á undan mér. Af ein-
hverjum ástæðum tók lögregl-
an leyfið af honum. Síðan
munu þeir ekki hafa þorað að
láta mig hafa leyfið af hræðslu
við að samtökin móðguðust.
Ég hitti þennan mann loksins á
veitingastað sem ég rek fyrir
utan borgina. Þá sagði hann
mér hvernig hefði staðið á
þessu. Hér eru lögin þannig að
leyfilegt er að hafa alla staði
opna til hálftólf, nokkra til tvö
og síðan örfáa tii fimm á
morgnana um helgar.
Kaupir og selur
veitingastaði
Um þessar mundir rek ég
engan skemmtistað. Ég er
mest í því núna að kaupa veit-
ingastaði og selja þá aftur. Ég
er til dæmis að opna þrjá staði
í næstu viku sem ég reyni að
selja um leið. Þetta eru lang-
mest spennandi viðskiptin
núna, skal ég segja þér. Reynd-
ar hef ég líka áhuga á að færa
mig upp á skaftið og beina at-
hygiinni til Þýskalands. Kunn-
ingi minn er orðinn forríkur af
því að selja danskan ís á hinum
fjölmörgu aiþjóðlegu sýning-
um sem haldnar eru í Þýska-
landi. Hann kemur honum þar
á framfæri og er nú farinn að
flytja hann til Þýskalands í
stórum stíl.
Ég kaupi veitingahús í gegn-
um tvo banka sem ég er í við-
skiptum við. Þegar þeir eru í
vandræðum með veitingastað,
sem þeir hafa tekið upp i
skuld, hafa þeir samband við
mig. Ég geng þá inn í þeirra
samninga og reyni síðan að
selja staðina áffam. Ef mér
tekst ekki að selja þá strax
opna ég og byrja rekstur.
Stundum þarf ég að byggja
upp veltu og láta hjólin snúast
á ný svo salan gangi. Þetta
kostar auðvitað mikla vinnu en
hún er á sig leggjandi. Rekstur
af þessu tagi gengur ekki nema
maður taki fttllan þátt í hon-
um sjálfur. Um helgar vinn ég
til sex á morgnana þar eð
kokkteilbarinn minn, LA, má
vera opinn til fimm.
Staðirnir þrír verða auglýstir
í blöðunum um helgina. Ég er
þess fúilviss að nú sem endra-
nær verður reglan sú að af
hverjum tíu sem hringja og
hafa áhuga á að opna veitinga-
stað eru alla vega átta útlend-
ingar. Ástæðan er meðal ann-
ars sú að Danirnir nenna ekki
að vinna.
„Ertu alltaf
að græða?“
Hér í Kaupmannaliöfn er
það sama að gerast og heima í
Reykjavík. Það er daglegt
brauð að veitinga- eða
skemmtistaðir leggi upp laup-
ana. Hér liefur allt verið á
niðurleið á undanförnum
árum. Ég vona að nýju lögin
þeirra Schlúters og félaga
muni snúa dæminu við, en nú
á að reyna að hvetja alla pen-
ingamenn til dáða, meðal ann-
ars með því að minnka ýmsa
skatta sem dregið hafa úr þeim
kjarkinn. Á undanförnum
árum hafa gífúrlegir fjármunir
verið fluttir héðan úr landi
vegna mikillar skattlagningar.
8 VIKAN 14. TBL. 1989