Vikan - 14.12.1989, Qupperneq 14

JÓHANNA KRISTv
„Bjálfi
ÓNSDÓTTIR:
ef ég
yrði ekki
hrædd
öðru
hverju“
TEXTI: BRYNDÍS KRISTJÁNSDÓTTIR
MYNDIR: MAGNÚS HJÖRLEIFSSON OG
JÓHANNA KRISTJÓNSDÓTTIR
Það er forvitni sem rekur mig
áfram. Undursamlega forvitin
forvitni," segir Jóhanna Kristjóns-
dóttir, blaðamaður og rithöfund-
ur í formálanum að nýútkominni bók sinni
DULMÁL DÓDÓFUGLSINS. í þessari bók
segir Jóhanna ffá ferðum sínum til fjar-
lægra landa, sem í orðsins fyllstu merkingu
eru fjarlæg og fáir íslendingar þekkja nema
af afspurn einni saman — hvað þá íslenskar
konur sem ferðast einar síns liðs.
Jóhanna er flestum kunn, en þó ekki
öllum, og margir sem til hennar þekkja
spyrja sig: hvernig getur hún alltaf farið í
þessi ævintýralegu ferðalög sín? Hver
borgar? Hvað með börnin hennar? Og Jó-
hanna svarar þessum spurningum á þá leið
að hún borgi ferðir sínar sjálf, en síðan hafl
Morgunblaðið keypt af henni greinar sem
hún hefur skrifað um löndin og fólkið sem
hún hefúr heimsótt. „Ég á ekki bíl og ekki
myndbandstæki," segir hún. „Ég bý í 100
ára gömlu húsi sem heitir Skáholt og er
kennt við Vilhjálm ffá Skáholti. Þegar ég
tek lán t banka þá er það vegna ferðalag-
anna.“
Einhvern veginn er það svo að „ferða-
lög“ koma strax upp í hugann þegar Jó-
hanna er nefhd á nafn, eins og hún hafi
aldrei gert annað en ferðast um fjarlægar
slóðir og skrifa ferðasögur, en er hún í
raun búin að vera að ferðast í svo mjög
mörg ár?
„Það var eiginlega ekki fyrr en ég fór til
ísrael árið 1977 að ég fékk ferðabakter-
íuna fyrir alvöru. Ég hafði að vísu ferðast
nokkrum sinnum til Portúgal, en það voru
allt öðru vísi ferðalög, og svo bjó ég eitt ár
í Grikklandi. Það var heldur ekki svo auð-
14 VIKAN 25. TBL. 1989