Vikan - 14.12.1989, Page 39

Danski skopteiknarinn Hans Qvist segir hér frá óförum
Mikjáls Marteinssonar á aðfangadagskvöld
að augnablik, sem maður missir
blikkbakka hlaðinn kaííikönnu,
tveim bollum, sykurkari og rjóma-
könnu, skál með appelsínumauki, nokkr-
um hnífum og skeiðum ásamt fjórum
smurðum brauðsneiðum, er venjulega
ekki talið til affeksaugnablika manns-
ævinnar. En þegar þetta henti Mikjál
Marteinsson gat það í rauninni heitið
mesta happ. En við skulum heldur byrja á
byrjuninni.
Þetta var á Þorláksmessu og Mikjáll sat
við teikniborðið sitt og var að horfa út um
gluggann. Honum gekk illa að leggja sálina
í teikninguna sem hann var að gera að vor-
auglýsingapésa um baðföt en pésinn átti
að vera tilbúinn fyrir nýár. Það var enginn
hægðarleikur að lifa sig inn í veröld öld-
unnar sem brotnar við ströndina, sólbak-
aðra ungmeyja með sand milli tánna og
þess háttar, þegar köld og illúðleg des-
embergola skvetti rigningunni á gluggann;
en jafnvel undir hagstæðari veðurskilyrð-
um hefði ég spáð því að Mikjáll ætti erfitt
með að hafa hugann við verkefnið. Þessi
kitlandi og sundlandi tilfinning, sem var í
kroppnum á honum, stafaði frá meðvit-
undinni um að hann ætti að verða með
Öddu um jólin en hún - það hlutu allir að
viðurkenna, fannst honum — var stúlka
sem allar baðandi stúlkur, jafnvel á falleg-
ustu auglýsingateikningum, hlutu að
blikna við hliðina á. Það var eitt af dásam-
legustu verkum forsjónarinnar að láta
hann kynnast þessari dásamlegu dís fyrir
tveimur mánuðum og nú hafði hún boðið
honum að verða á búgarði föður síns á
Suður-Fjóni um jólin. Og úr því að svona
stóð á var engin furða þótt Mikjáll starði
út í bláinn með fjarrænt bros um munninn
— kannski ofurlítið kjánalegt bros í augum
þeirra sem ekki vissu hvernig á stóð — og
óm fjarlægra brúðkaupsklukkna í eyr-
unum.
En sá Mikjáll var í besta standi sem
nokkrum klukkutímum síðar settist í litla
bílinn sinn og brunaði af stað. Það hafði
36 VIKAN 25. TBL. 1989
kólnað í veðri og áttin orðin á norðaustan.
Mikjáll hagræddi sér við stýrið og skrúfaði
frá útvarpinu. Þaðan hljómaði söngur
barna úr leikskóla og þau sungu: „Göngum
við í kringum einiberjarunn," en um leið
klesstust fyrstu slydduflygsurnar á fram-
rúðuna. Mikjáll fékk bráðlega að reyna að
þær voru ekki þær síðustu. Alltaf kólnaði
og nú kom skaffenningur af norðan ogsnjó-
Honum gekk illa að leggja sálina
í teikninguna, sem hann var að gera að
vorauglýsingapésa fyrir baðföt, en
pésinn átti að vera tilbúinn fyrir nýár. . .
inn fór að draga saman í skafla. En samt
naut Mikjáll unaðstilhugsunarinnar um
jólin eins og þau sem hann aðeins þekkti
af póstkortum, jól með sveitakirkju með
snjó á þakinu og gyllt Ijós í hverjum
glugga. Jú, þar var sú rétta jólastemning.
Hann leit á klukkuna. Eftir þrjú kortér
mundi verða tekið á móti honum í for-
stofúdyrunum á Silffastöðum. Adda mundi
koma hlaupandi á móti honum og á dyra-
þrepinu mundu faðir hennar og móðir
standa og haldast brosandi í hendur. Eftir
dálitla stund mundi hann sitja í skemmti-
legu rabbi í stofunni, við arininn og með
rjúkandi toddýglas fýrir framan sig og
strjúka hnakkann á írskum veiðihundi sem
hefði lagt hausinn á hnéð á honum. í stuttu
máli: allt mundi leika í lyndi.
Mér er nær að halda að rás viðburðanna
hefði stefnt í þá átt sem að ofan hefúr ver-
ið lýst ef Mikjáll hefði ekki lifað í sínum
draumaheimi og sumpart ef snjókoman
hefði ekki ágerst svo að skyggnið var
slæmt. En af því leiddi að Mikjáll hafði
villst inn á hliðarveg og hann ók áfram
þangað til hann sat fastur.
Þetta var aðdragandinn að því að hinn
23. desember kl. 15.43 hittum við Mikjál
og litla bílinn hans á kafi í skafli talsvert
langt ffá þjóðvegi einhvers staðar á Fjóni.
í tvo tíma reyndi hann að grafa sig gegn-
um skaflinn — það var tilhugsunin um hina
dásamlegu Öddu, arininn og rommtoddý-
ið sem hélt hetjuhug hans við. En þegar
þessir tveir tímar voru liðnir hafði náttúr-
an sigrast á manninum og skóflunni. Mikj-
áll varð að láta bílinn eiga sig og hóf nú
erfiða göngu sína í þæfingi. Er hann hafði
vaðið snjóinn upp í hné í nærri því klukku-
tíma sá hann ljós í fjarska. Dimmt var
orðið, kuldi og næðingur, og snjónum
kyngdi niður. Þetta ljós reyndist vera á
greiðasölustað. Gamalt og niðurnítt hreysi
komið að hruni, en greiðastaður var það
nú samt.
Mikjáll fór inn. Það er tvenns konar þef-
ur í svona krám, þægilegur, gamall þefur
M