Vikan - 28.06.1990, Page 13

Þetta eru hennar heimilispen-
ingar sem hún má ráðstafa aö
vild. Upphæðin, sem hún fær
með hverju barni, eru tæpar
eitt þúsund íslenskar krónur á
mánuði. Það á að nægja henni
fyrir öllum nauðþurftum barn-
anna. Þarna er ekki um íburð
eða munað aö ræöa enda er á
stefnuskrá samtakanna að líf-
ið í barnaþorpunum skuli bera
sem mestan keim af lífinu fyrir
utan.
Það er aðallega fólk úr hin-
um vestræna heimi sem legg-
ur fé til uppbyggingar SOS-
barnaþorpanna og er stuðn-
ingurinn tvíþættur. Annars
vegar getur fólk tekið að sér
„fósturbarn“ sem það borgar
með eitt þúsund íslenskar
krónur á mánuði. Á hinn bóg-
inn eru styrktarfélagar sem ekki
taka að sér barn en gefa ein-
hverja upþhæð árlega eða
mánaðarlega til að standa
straum af kostnaðinum við að
byggja upp þorpin.
Þegar börnin komast á
unglingsár er þeim flestöllum
séð fyrir einhvers konar iðn-
námi. Þau sækja þá heima-
vistarskóla í nágrenninu en
koma heim um helgar og til-
gangurinn með náminu er sá
að þau geti skapaö sér sjálf-
stæða framtíð þegar þau
verða fullvaxta. Þó yfirleitt sé
reiknaö með að ungmennin
geti séð fyrir sér sjálf við átján
ára aldur er engum vísað á dyr
fyrr en viðkomandi treystir sér
til að standa á eigin fótum.
Þótt ungmennin stofni til
hjónabands og eignist börn
halda þau áfram að hafa sam-
neyti við sín „systkini" og sína
móður því þetta fólk er þeirra
fjölskylda. Þaö sem Hermann
Gmeiner sá fyrir sér í upphafi
var aö munaöarlaus börn ættu
einhvers staðar víst að fá um-
hyggju og öryggi og að þau
gætu myndað eins eðlileg fjöl-
skyldutengsl og kostur væri á.
Styrktaraðilar í Vesturheimi
mynda síðan aðra en fjarlæg-
ari fjölskyldu og öllum sem
taka að sér að styrkja barn er
heimilt að heimsækja barnið í
sitt þorp. Mjög margir Danir
hafa heimsótt „sín“ börn og
Ulla segir að þeir Danir sem
hún hitti á 25 ára afmælinu fyr-
ir nokkrum mánuðum telji það
stórkostlega upplifun að hitta
barn sem þeir hafa styrkt og
skrifast á við árum saman.
Yfirleitt verða þetta fagnaðar-
fundir og fólk er afar ánægt.
„Þegar fram I sækir munum
við íslendingar að sjálfsögðu
gera þetta svona líka,“ segir
Ulla. í haust stendur til að
opna skrifstofu samtakanna
þar sem hægt verður aö taka á
móti því fólki sem hefur hug á
að gerast foreldrar. Fram að
þeim tíma er hægt að hringja í
samtökin en sími þeirra er
91-53279.
Framtíðin er
500 foreldrar
„Mér finnst mjög góð hug-
mynd að fólk sem er að ala
upp barn hér heima taki að sér
barn á svipuðum aldri í ein-
hverju landi með það fyrir aug-
um að auka félagsþroska
sinna barna sem alast oft á
tíöum upp við allsnægtir. Það
er mjög gott að kenna börnum
þegar hægt er að sýna þeim
fram á að þarna sé annað lítið
barn sem við erum líka að
hugsa um en ekki er alveg
jafnhepþið og við. Þá myndast
tengsl við ákveðið barn sem
þau þurfa á vissan hátt að taka
tillit til líka. Annars er mjög
æskilegt að fólk hugleiði vel
hvað þaö er að gera,“ segir
Ulla að lokum. „Þó fólk sé ekki
að taka barn heim til sín er
gott að fólk haldi áfram ef það
byrjar aö styðja eitt barn og
vera í samskiptum við barnið.
Ég held að íslendingar muni
ekki síður bregðast vel við en
til dæmis Danir. Danir þykja
mjög stórir innan samtakanna
og ef Danir eru með tíu þús-
und foreldra reiknast okkur til
að til að vera jafnir þeim þurf-
um við ekki að vera með nema
500 foreldra. Ég er ekki í
Placido Domingo er einn af mörgum sem heimsótt hafa
SOS-barnaþorpin og styrkt starfsemi þeirra mjög
rausnarlega.
nokkrum vafa um að hér er
fólk sem hefur svo stórt hjarta
að það hefur bæði þörf og vilja
til að hjálpa vanþróuðu
löndunum á þennan hátt. Aö
lokum vil ég hvetja starfs-
mannahópa og skólabekki til
að ihuga að taka aö sér barn
saman þvi kostnaðurinn við
það yrði þá hverfandi en
ánægjan yfir að láta gott af sér
leiða ómæld."
Aase Graun í Kastrup í Danmörku átti „dóttur" /' Víetnam
en hafði ekki heyrt frá henni lengi vegna aðstœðnanna í
Asíu. Loks fékkhún bréf frá „barninu" sem skrifaði og sagðisf
hafa það goff. Enn leið og beið en að lokum fékk Aase
annað bréf með mjög kœrum kveðjum. Víefnamska
sfúlkan sem var að verða 22 ára hélt áfram og sagði:
„Kœra móðir mín, ég fœri sérlega góðar fréttir. Ég gifti mig
í fyrra og nú áttu barnabarn - litla teipu. Hún er heilbrigð
og yndisleg. Maðurinn minn er verkfrœðingur og fœr 18
doiiara á mánuði í laun. Fjölskyldulífið er tiltölulega
átakalítið. Við búum í Ho Chi Minh-þorpinu. Ég vona að þér
líði vel og vildi óska að við gœtum hist. Ég hiakka til að fá
nœsta bréf frá þér.
Með ást og virðingu,
Nane