Vikan - 28.06.1990, Qupperneq 44

TEXÍI: SNORRI STURLUSON
PRINCE SÝNIR SIG
OGSANNARÁ TÓNŒIKUM í KAUPMANNAHÖFN
Klukkan er 20.39 að dönskum tíma.
Gentofte Stadium, knattspyrnuvöllur í úthverfi
Kaupmannahafnar, er óðum að fyllast.
Fólkið er af öllum stœrðum og gerðum, ungt og
gamalt, ungar stúlkur í gallabuxum sem þœr
komast örugglega ekki í aftur, misgöfulegir ungir
menn, sumir í stuttbuxum og meira að segja einn
í kjólfötum. Inn ö milli mö svo sjö fólk ö þrítugs-
og jafnvel fertugsaldri, það eru engin
landamœri aldurs eða útiits.
Tilefniö er tónleikar. Þaö
er ekki á hverjum degi
sem tónlistarmaður með
aðalstign lætur sjá sig í Dana-
veldi og rúmlega tuttugu þús-
und manns eru á staðnum. Ekki
eru þó allir danskir, auk nokk-
urra íslendinga er á staðnum
þónokkur fjöldi Svia sem virð-
ast vera mun hrifnari af bjórn-
um en tónlistinni. Upghitunar-
hljómsveitin hefur lokið sér af,
dönsk hljómsveit sem ég man
ekki einu sinni hvað heitir en
stóð sig ágætlega. Forsöngv-
arinn var íturvaxin stúlka og
ásláttarhalurinn náði athygli
minni fyrir smekklegan barn-
ing. Ekki orð um það meir.
Danska hljómsveitin hefur fyrir
löngu lokið sér af, rúmur hálf-
tími hefur verið afskaplega
lengi að líða. Undarleg tónlist
líður úr risastórum hátölurum
og virðist ekki ná þeim tilætl-
aða tilgangi að skemmta fjöld-
anum.
Sviðið er kafli út af fyrir sig.
Risastórt svið með ennþá
stærri turnum sitt hvorum-
megin. Á öðrum turninum er
mynd af vinstra auga tiltekins
tónlistarmanns. Vinstra megin
við sviðið stendur fjólublár
vörubíll með dráttarvagn.
Dráttarvagninn hefur aðeins
eitt hlutverk. Hann hýsir sjón-
varpsskerm á stærð við Breið-
holt, skerm sem svo sannar-
lega á eftir að leika stórt hlut-
verk í sýningu kvöldsins.
Þessir tónleikar hefjast ekki
eins og aðrir, svo mikið er vist.
Þegar búið er að fægja sviðið
og skúra fara misgáfulegir
menn að stilla hljóðfæri. For-
smekkurinn af því sem koma
skal birtist hægra megin við
sviðið. Þar kemur hópur fólks
hlaupandi, svartklætt fólk sem
maður kannast einhvern veg-
inn við. Hjartað er farið að slá,
„hann“ er að fara að stíga á
svið. Næstu fimm mínútur
voru einhverjar þær lengstu í
mannkynssögunni, þær virtust
taka sér góðan tíma.
Það er engin kynning, ekk-
ert sem gefur til kynna að her-
legheitin séu að byrja. Allt í
einu þagnar dularfulla tónlistin
og sjö manns storma inn á
sviðið, sex karlar og ein kona.
Þau taka sér stöðu og dauf Ijós
beinast að þeim. Múgurinn
ærist við fyrstu tónana, það
þekkja allir byrjunina á 1999;
Don’t Worry, I Won’t Hurt You,
I Only Want You to Have
Some Fun. Strax á eftir kemur
byrjunin á Let’s Go Crazy en
ekkert bólar á aðalmanninum.
Það er ekki fyrr en fyrstu tón-
arnir í The Future fara að óma
aö hann lætur sjá sig. Hann
birtist allt i einu efst og aftast á
sviðinu, sveipaður Ijósum, í
Ijósum og afar smekklegum
jakkafötum. Sjónvarpsskjárinn
sýnir allt, enginn missir af
neinu. Þetta er maðurinn
sjálfur, hans konunglega
ótukt, Prince Rogers Nelson.
Tilfinningin er ótrúleg. Maður
hefur fylgst með þessum
undramanni í gegnum tíðina,
dáðst að verkum hans og
gerðum og nú horfir maöur á
hann berum augum. Þetta er
svo sannarlega Prince.
Hann er kominn með skegg
og það fer honum ágætlega.
Hann er ekki hár í loftinu, 1,63
m en samsvarar sér ótrúlega
vel og hann er greinilega í
góðu formi. Maður sér það
hreinlega á göngulaginu.
Prinsinn byrjar á The Future
úr kvikmyndinni um Leður-
blökumanninn og það kemur
að vissu leyti á óvart. Að vísu
var hann búinn að lýsa því yfir
að hann ætlaði að flytja lög af
nýju plötunni á þessu tónleika-
ferðalagi en mann grunaði
aldrei að hann myndi byrja á
einu þeirra. The Future breyt-
ist í 1999 án þess að maður
taki eftir því, maður er hrein-
lega í dáleiðslu. 1999 er í
endurbættri útgáfu og virðist
aldrei ætla að taka enda.
Þegar laginu er lokið tekur
Prince sér hlé til að kynna
mannskaþinn. Hljómsveitin er
ný. Fólkið sem var með hon-
BORGIN ER STAÐUR
MENNTAFÓLKS
Framhald af bls. 32
og blús í framtíðinni," segir
Skúli. „En eins og ég sagði er
það fólkið sem skiptir öllu máli
enda erum við með VlP-kort í
gangi og bjóðum því „góðu“
fólki inn á staðinn."
Þess má geta að BIG-FOOT
sér um diskótekið og er eng-
um blöðum um það að fletta
að hann er reyndasti og besti
starfandi diskótekari landsins.
Svo getur fólk setið í rólegheit-
um og spjallað saman. Það er
því allt fyrir alla.
- En er ekki hætta á að
Hótel Borg verði snobbstaður?
„Það held ég ekki,“ segir
Skúli. „Kannski menntasnobb
en ekkert annað. Aldurstak-
markið er tuttugu ár og er tekið
mjög strangt á því. Það á þó
að vera eftirsóknarvert að fara
á Borgina enda höfum við tek-
ið þá ákvörðun að hafa enga
boðsmiða í gangi, þeir eru
meira fráhrindandi en aðlað-
andi.
Það liggur við að hægt sé að
labba inn á hvaða skemmti-
stað sem er án þess að borga.
Boðsmiðar liggja út um allt og
ég vil meina að það spilli frek-
ar fyrir en hjálpi. Það er mjög
mikil samkeppni í þessum
bransa og því verða staðirnir
aö fara ótroðnar slóðir ef þeir
eiga aö ná vinsældum.
Að vissu leyti er skemmt-
anabransinn orðinn úrkynjað-
ur. Hver er ekki orðinn þreyttur
á tískusýningum frá Módel 79,
kroppasýningum frá World
Class og danssýningum frá
dansstúdíói Sóleyjar? Ég er
ekki að draga úr því sem þetta
fólk er að gera en það er sama
fólkið sem er að gera alla hluti
og ég held að fólk vilji eitthvað
nýtt. Við veröum ekki með
neinar hefðbundnar tískusýn-
ingar og forðumst allt sem ver-
ið hefur," segir Skúli.
Það lofar vissulega góöu
sem Skúli, Birgir og Bjarni eru
að gera á Borginni. Þeir eru
uppfullir af nýjum hugmyndum
og eru óragir við að reyna
eitthvað nýtt. Skúli er sannar-
lega maður framtíðarinnar.
Hann er fullviss um að það
sem hann er að gera hverju
sinni sé það eina rétta og hvað
er nauösynlegra ( þessari
hörðu en annars skemmtilegu
lífsbaráttu. „Ég hálfvorkenni
fólki sem sífellt þarf að vera að
baktala og niðurlægja þá sem
eru að gera eitthvað uppbyggj-
andi,“ segir Skúli. „Ég þoli ekki
kjaftasögur." Blaðamaður get-
ur tekið undir þaö.
Þið vitið hvar Hótel Borg er.
Er nokkuð annað eftir en að
prófa staðinn?
44 VIKAN 13. TBL.1990