Vikan - 28.06.1990, Síða 56

TEXTI: ÆVAR R. KVARAN
UNGSTÚLKA
HEFUR SAGT
ÞESSA UNDAR-
LEGUSÖGUAF
SÉR OG MANNI
SÍNUM
Hannstóð þarnaeinnog
yfirgefinn við þjóðveg-
inn frá French River-
brúnni út úr Asheville í Norður-
Karólínu-fylki. Rautt hár hans
og grannan I íkama bar við fjöll-
in á bak við hann, við sjóndeild-
arhringinn. Hann var eitthvað
svo einmana þar sem hann
stóð. Þegar við nálguðumst
hann virtist hann svo dapur á
svipinn að við ákváðum að
nema staðar og bjóða honum
far.
Hann sagðist heita Clayton
og að vörubíllinn sinn hefði bil-
að við ferðagististað þar
skammt frá en búist væri við
honum heim fyrir helgi. Hann
sagðist hafa verið í bygginga-
vinnu í bænum þar sem hann
ætti heima í Tennessee og lét í
Ijós hve mjög hann saknaöi
fjölskyldu sinnar þar. Við
kenndum í brjósti um hann því
það er ekki ánægjulegt að vera
staddur í ókunnum bæ fjarri
heimili sínu og komast ekki
heim.
Við hleyptum honum úr bíln-
um við svolítið ferðagistihús
við Tunnelveginn og hann ark-
aði í átt að bláum vörubíl ár-
gerð 1959.
Ég botnaði ekki í því að þeg-
ar þetta gerðist fór ósjálfrátt um
mig einhver óttakennd. En ég
vék þessu frá mér og leit biðj-
andi til eiginmanns míns.
Hann skildi hvað ég átti við,
brosti og sneri sér við.
Já, Bill hjálpaði Clayton að
gera við bílgarminn og reyndist
þaðtalsvertverk. Þeirvoru ekki
búnir að Ijúka því fyrr en tals-
vert var liðið á þetta laugar-
dagskvöld, voru að til klukkan
níu.
Clayton brosti út að eyrum
þegar hann var að þurrka sér
um hendurnar og sagðist þurfa
að hraða sér til að ná tíman-
lega heim. Hann sagði að það
væri sex klukkustunda akstur
fyrir hann. Og þarna stóðum
við þá og veifuðum til hans
þegar hann ók skröltandi
skrjóðnum af stað.
„Það er ekki hægt að gera
neitt að ráði við þennan
bílgarm," sagði maðurinn minn
hlæjandi.
Þá gerðist það að forstjóri
gistihússins kom til okkar og
virti okkur eins og undrandi fyrir
sér. Svo sagði hann: „Hann
kemur hingað á hverju ári í
sömu viku, ásamadegi. Bíllinn
hans bilar. Hann gerir við hann
og svo sé ég hann aftur næsta
ár. Hann er alltaf eitthvað svo
sorgmæddur," sagði hann.
Við Bill höfðum flust til Ash-
ville i október 1974. Við höfð-
um íbúð þarna skammt frá
gistihúsinu. Þegar við loksins
fórum að hátta þetta kvöld gat
ég ekki sofnað. Augnaráð
Claytons hélt mér einhvern
veginn vakandi. Það hafði ver-
ið svo raunalegt. Ég bylti mér í
rúminu um stund en að lokum
fór ég fram [ dagstofuna og
náði mér í bók að lesa. Það var
fullt tungl og það fór hrollur um
mig þegar ég sá skuggann af
bláum vörubíl. Var það
Clayton? Bílnum hafði verið
komið fyrir beint fyrir framan
íbúðina okkar og ég sá þenn-
an horaða pilt vera að fitla eitt-
hvað við bílvélina. Ég fór út til
að athuga þetat betur.
„Sæll, Clayton," sagði ég.
„Af hverju ertu kominn aftur?
Hvernig vissirðu að við ættum
heima hérna?"
Hann svaraði ekki og hélt
áfram að fikta viö vélina. Loks-
ins hætti hann því og horfði á
mig. Ég fékk kökk í hálsinn
þegar ég heyrði hvað hann
sagöi. „Gerið það fyrir mig aö
hjálpa mér að komast heim. Ég
sakna svo konunnar minnar og
barnsins. Ég verð að komast
heirn." Augu hans fylltust af
tárum og rödd hans brast.
„Jæja,“ sagöi ég og bauð
honum inn. Ég flýtti mér inn í
íbúðina með Clayton á hælun-
um og vakti Bill. Bill fór út, svo
horfði hann reiður á mig og
sagði: „Það er enginn þarna
fyrir utan!“
„Já, en hann fylgdi mér inn,“
hrópaði ég næstum því. Og ég
rauk aftur út og þetta var dag-
satt - þar var ekki sála.
„Guð minn góður," hugsaði
ég. „Erég búinaðmissavitið?"
Um mánuði síðar vorum við
næstum búin að gleyma
56 VIKAN 13. TBL. 1990