Vikan - 28.06.1990, Qupperneq 57

/
Clayton. Við vorum þá í sveit-
inni til að skyggnast um eftir
húsi, sem við síðan höfum
eignast. Á þessu ánægjulega
ferðalagi um sveitina sá ég allt
í einu bláan vörubíl úti á akri.
Hann var orðinn gjörónýtur
enda leit út fyrir að hann hefði
verið þarna í langan tíma. Við
hjónin fórum að athuga þetta
nánar og ákváðum, eftir að
hafa virt þetta bílhræ fyrir
okkur, að spyrja einhvern
hvernig á þessu stæði. „Já,“
sagði gamall maöur sem við
spurðum frétta af þessu. „Þetta
bílhræ er búið að vera þarna I
ein tíu ár. Það gerðist í októ-
bermánuði. Ég man það svo
glöggt því það var svo bjart
úti.“
Og hann hélt áfram: „Ég
hrökk upp af svefni um tvöleyt-
ið að nóttu við hræðilegt
brakhljóð. Þá hafði þessi blái
bíll henst út af þjóðveginum
vegna árekstrar við stóran
vörubíl. Bílstjóri hans viður-
kenndi að hafa sofnað við
stýrið. Það tók okkur tvær
klukkustundir að ná piltinum út
úr minni bílnum. Hann vargrát-
andi allan tímann og grátbað
okkur um að koma sér heim til
konu sinnar og barns. Það var
vitanlega kallað á sjúkrabíl en
ungi maðurinn lést þegar hann
var kominn á sjúkrahúsið. Ég
man svo vel eftir honum með
rauða hárið og bláu augun.
Engin skilríki fundust á honum
eða í bílnum hans. Endagerði
aldrei neinn kröfu til hans.“
Þessi frásögn var staðfest
af öllum sem þar
komu við sögu. Hún er sannar-
lega undarleg og raunaleg.
sem ég á enn eftir dálítið
plássi ætla ég nú að segja
ykkur svipaða sögu héðan
heiman af íslandi. Hún gerðist
nær okkur en hin fyrri en segir
frá svipuðu tilfelli.
Sögu þessa, eins og hún
birtist hér, sagði Árni Guð-
mundsson og er honum svo
lýst að hann hafi verið kunnur
að heiðarleika og andlegri heil-
brigði. Gefum honum þá orðið:
„I ársbyrjun 1940 hóf ég að
keyra olíu suður í Sandgerði á
olíubíl, merktum 528, frá Olíu-
verslun íslands.
Einn dag í febrúarmánuði
þetta ár ók ég fullfermi af olíu
þangað suður. Ég mun hafa
lagt af stað héðan um klukkan
ellefu árdegis. Gekk þá á með
krapahryðjum en þurrt á milli.
Jörð var auð að mestu og mikið
slabb og bleyta en ekki kalt í
veðri. Ég stansaði hvergi á
leiðinni suður og kom að Sand-
gerði um klukkan eitt til tvö
og nam þar staðar fyrir ofan
bryggjuna.
Þegar ég hef nýlega stöðvað
bílinn kemur til mín kona nokk-
uð við aldur, á að giska milli
fimmtugs og sextugs, frekar
lág vexti en þrekin. Hún er með
rauðleita svuntu og mórauða
þríhyrnu á herðum en berhöfð-
uð. Hún gengur til mín, kastar á
mig kveðju og spyr hvort ég
geti lofað stúlku að sitja í bíln-
um til Reykjavíkur um kvöldið.
Ég kvað það vera. Þá biður hún
mig að flauta á planinu fyrir
framan Kronhúsið þegar ég fari
en ég gat ekki sagt henni
ákveðið hve snemma það yrði.
Síðan kvaddi hún mig og hvarf
upp fyrir íbúðarhús Lúðvíks
Guðmundssonar kaupmanns.
Svo líður dagurinn. Ég starf-
aði við að koma olíunni í báta
við bryggjuna. Því næst ek ég
af stað þegar klukkan er langt
gengin ellefu, líkt og ég var
vanur. Ég nem staðar og flauta
á planinu fyrir framan Kronhús-
ið, eins og ég hafði lofað, og
opna bílhurðina. Þá kemur
kvenmaður inn í bílinn og sest
við hliðina á mér. Hún gaf ekki
frá sér neitt hljóð heldur settist
þegjandi í sætið en ég man
ekki hvort hún kinkaði til mín
kolli. Hún var fremur hávaxin
og grönn, hvítleit í andliti,
toginleit og í fríðara lagi. Hún
var í dökkri kápu og berhöfðuð
eða með litla dökka húfu - man
ekki hvort var. Hún var berhent
og hafði ekkert handa millum,
ekki einu sinni kventösku. Hún
virtist vera 25 til 30 ára.
Þegar við leggjum af stað fer
ég að yrða á hana og spyrja um
hitt og þetta en hún svarar mér
engu, situr þegjandi og keik í
sæti sínu og horfir beint fram-
undan sér. Ég er þó að ávarpa
hana öðru hvoru allt að því
hálfa leiðina til Reykjavíkur.
Hún ansar aldrei einu orði. Þá
er ég farinn að halda að þetta
sé mállaus manneskja eða
heyrnarlaus eða hvort tveggja,
hætti að ávarpa hana og læt
hana afskiptalausa þar til við
erum komin á Öskjuhl íðarháls,
þar sem sést til bæjarins. Þá
geri ég síðustu tilraun til að tala
við hana og spyr hvert hún ætli
í bæinn. Hún situr eins og fyrr
hreyfingarlaus í sæti sínu og
gefur ekkert hljóð frá sér. En
tæpri hálfri mínútuseinnaerég
orðinn einn í bílnum. Mér varð
hálfhverft við en þó ekki
meira en svo að ég mundi flytja
þennan kvenmann aftur sunn-
an úr Sandgerði ef hún beiddist
þess. Ég hafði hvergi stansað
á leiðinni að sunnan og ekki
hreyft við bílhurðinni. Áfengi
var ekki með ( ferðinni. Ég
smakka það yfirleitt ekki og
þess vegna ekki fremur þenn-
an dag en aðra. Líðan mín virt-
ist að öllu leyti eins og venju-
lega. Ég fann ekki að úr mér
drægi nokkurn mátt eða ég
væri á einn eða annan hátt
öðruvísi en ég á að mér að
vera. Ég er ekki skyggn enda
er þetta í eina skiptið sem ég
hef orðið var við dularfullt fyrir-
bæri.
Ég hef spurst fyrir í Sand-
gerði um konuna sem bað mig
fyrir þennan kynlega kven-
mann, eftir því sem ég hef
framast átt föng á, og hef kom-
ist að þeirri niðurstöðu að hún
hafi ekki átt heima þar í pláss-
inu. Ég hef spurt fólk um hana
en enginn kannast við hana og
hef ég aldrei séð hana síðan.
Það er móti öllum líkum í ekki
stærra þorpi en Sandgerði og
eftir svo margar ferðir sem ég
hef farið þangað suður.
13. TBL 1990 VIKAN 57