Vikan - 26.07.1990, Blaðsíða 47

Samt sem áöur veitti ég því athygli aö hann
geymdi þrjár hlaðnar skammbyssur í herberg-
inu, eins og hann óttaöist árás.
Ég heimsótti hann nokkrum sinnum. Svo
hætti ég því. Fólk var farið aö venjast nærveru
hans og enginn haföi áhuga fyrir honum
lengur.
Heilt ár leið. Morgun nokkurn í lok nóvember
vakti þjónninn mig og tilkynnti aö John Rowell
hefði verið myrtur um nóttina.
Hálftíma seinna gekk ég inn í hús Englend-
ingsins ásamt lögreglustjóranum og herforingj-
anum. Þjónn Rowells sat ráövilltur og örvænt-
ingarfullur framan við dyrnar og grét. Fyrst
grunaði ég hann en hann var saklaus.
Hinn seki fannst aldrei.
Þegar ég kom inn i dagstofu Johns sá ég lík-
ið sem lá á bakinu ( miðju herberginu. Vestið
var rifið, ermunum hafði verið kippt af jakkan-
um hans og allt benti til þess að æðisleg átök
hefðu átt sér stað þarna.
Englendingurinn hafði verið kyrktur. Andlit
hans var svart og þrútið og virtist endurspegla
hryllilega skelfingu. Hann hafði eitthvað á milli
tannanna og á hálsinum, sem var löðrandi í
blóði, voru fimm eða sex holur, eins og þær
hefðu verið stungnar með járni.
Læknirinn kom nú til okkar. Hann rannsak-
aði lengi fingraförin á hálsinum og gaf okkur
svo þessa einkennilegu skýringu: - Það er
engu líkara en að hann hafi verið kyrktur af
beinagrind.
Það var eins og kalt vatn rynni niður eftir
bakinu á mér og ég leit þangað sem hræðilega
höndin hafði verið. Nú var hún þar ekki lengur.
Keðjan hékk á sínum staö - slitin.
Ég laut yfir líkið og milli samanbitinna tann-
anna fann ég einn fingurinn af horfnu höndinni,
skorinn - eða réttara sagt sargaðan af upp að
öðrum kögglinum.
Svo hófst rannsóknin. Hún barengan árang-
ur. Það hafði hvorki verið brotist inn um hurð
né glugga. Varðhundarnir höföu ekki vaknað.
Og að lokum kemur hér vitnisburður þjónsins:
í nokkra mánuði hafði húsbóndi hans virst
taugaóstyrkur. Hann hafði fengið mörg bréf
sem hann brenndi undir eins.
Oft hafði hann í einhverju æði, sem nálgað-
ist brjálsemi, tekið tág og barið í tryllingi hönd-
ina sem fest var við vegginn og nú var horfin
um leið og morðið var framið, enginn vissi
hvernig.
Hann var vanur að fara mjög seint að hátta
og læsa vandlega á eftir sér. Hann hafði líka
alltaf vopn viö höndina. Oft talaði hann hátt á
næturnar, eins og hann væri að rífast við ein-
hvern.
Hvernig sem á því stóð haföi John engan
hávaða gert þessa nótt og það var ekki fyrr en
þjónninn ætlaði að opna gluggana að hann
fann hann myrtan. Hann grunaði engan sér-
stakan.
Ég skýrði lögreglunni og embættismönnum
frá því sem ég vissi um látna manninn. Undir
eins fór fram rannsókn á allri eyjunni. Ekkert
fannst.
Nótt eina, um þrem mánuöum eftir moróið,
fékk ég hræðilega martröð. Mér fannst ég sjá
þessa voðalegu hönd hendast um gluggatjöld-
in og veggina í herberginu mínu eins og kóngu-
ló eða sporðdreka. Þrisvar sinnum vaknaði
ég og þrisvar sinnum fór ég að sofa aftur,
þrisvar sá ég þessa ógeðslegu hönd þjóta um
herbergið og hreyfa fingurna eins og fætur.
Daginn eftir var mér færð höndin. Hún hafði
fundist á gröf Johns Rowell í kirkjugarðinum.
Hann hafði verið grafinn þar af því við gátum
ekki haft uppi á fjölskyldu hans. Einn fingurinn
vantaði.
- Dömur mínar, svona er sagan. Ég veit
ekkert meira um þetta.
Konurnar voru taugaóstyrkar og fölar. Ein
þeirra sagði: - En það er hvorki endir né skýr-
ing á þessu. Við getum ekki sofnað nema þér
segið okkur álit yðar á því sem gerðist.
Dómarinn brosti. - Frúr, ég skal vissulega
koma í veg fyrir að ykkur dreymi illa. Ég held
blátt áfram að hinn löglegi eigandi handarinnar
hafi ekki verið dáinn og að hann hafi komið til
að sækja hana með þeirri hendinni sem hann
átti eftir. En ég veit ekki hvernig. Þetta var
nokkurs konar blóðhefnd.
Ein konan muldraði: - Nei, svona getur þaö
ekki verið.
- Sagði ég ykkur ekki að þið yrðuð ekki
ánægðar með skýringu mína? sagði dómarinn
og brosti enn.
15TBL. 1990 VIKAN 47