Vikan - 11.07.1991, Page 19

■ „Sí&an líða tíu ár og þá
ákváðum við að endurtaka
giftinguna og töluðum um það
í marga mánuði áður en við
þorðum að bera erindið upp."
■ „Hann heillaðist af hæfileikum
mínum í hugarreikningi."
■ „Þegar við vorum komin vel
frá landi opnaði ég pappírssnifsið
og þar stóð: „Viltu verða mín?"
I „Ég þakkaði ffyrir og lokaði
dyrunum. Stuttu seinna bankaði
hann aftur og var þá mættur með
hvrtvínsflösku og tvö staup."
Mér líkaöi þaö hreint ekki illa
þar sem viö vorum ein svona
ung að aldri í hópnum. Viö fór-
um í langar gönguferðir og
töluöum um heima og geima
og vissum allt um fjölskyldu
hvors annars áöur en langt um
leiö. Þó vorum viö hvorugt
visst um hitt, hvort þetta var
bara svona á „vinarnótum“
eöa áhugi fyrir einhverju
meira.
Eftir rúmar tvær vikur var
kominn tími til aö halda heim á
leið aftur og var fyrsta stopp á
leiðinni á Patreksfirði. Þar
hrepptum við aftur leiöinda-
veður en samt var ákveöiö að
reyna aö leggja af stað heim á
leið. Þegar verið var aö leysa
bátana frá bryggju var hann
um borö í bátnum sem hann
kom meö og þegar hann leysti
okkar bát frá sínum rétti hann
mér pappírssnifsi og sagði:
„Lestu þetta þegar þú ert kom-
in út á fjörð.“ Ég varð auðvitað
mjög hissa, haföi ekki búist við
neinu slíku frá honum.
Þegar viö vorum komin vel
frá landi opnaöi ég pappírs-
snifsiö og þar stóð: „Viltu
veröa mín?“ Ég fékk nokkra
klukkutíma til umhugsunar,
þann tíma sem þaö tók að fara
út fyrir Patreksfjörö, sjá aö
veörið var ekki upp á marga
fiska og snúa aftur inn í höfn-
ina.
Þá fór ég yfir til hans og
sagði: „Ég skal verða þín.“
Þar meö var samband okkar
hafið og þá var þaö náttúrlega
sjálfgefiö aö hann yrði háseti
hjá okkur.
■ Okkar fyrstu kynni voru
þegar viö sigldum á sama
skipi út úr úfnu Atlantshafinu i
febrúar 1961 inn í lygnt og
yndislegt Miöjaröarhafiö og lit-
um hvort annað hýru auga.
Tveim árum seinna vorum við
gefin saman og síöan höfum
viö siglt saman i ólgusjó lífsins
og gælum oft í huganum viö
unaössemdir Miðjarðarhafs-
ins.
BRENNANDI ÁST OG
BRÉF AF HANDAHÓFI
■ Ég og vinkona mín vorum í
bíl með kærastanum mínum
og þá sá hún strák, sem hún
kannaðist viö, í öörum bíl. Við
fórum þangað og hún kynnti
okkur og fór svo. Við vorum
kyrr og við töluðum saman.
Síðan bauð hann mér aö setj-
ast inn i bílinn og síðan stal
hann mér bara, keyrði bílinn í
burtu. Mér var alveg sama þvi
hann er voðalegt krútt.
■ Vorið 1978 flutti ég á milli
bæja. Ég fékk mann vinkonu
minnar til aö flytja dótið mitt.
Allt gekk vel þar til komið var
að húsi sem piltur nokkur bjó í.
En þá stóð sófasettið á pallin-
um í björtu báli. Hafði bílstjór-
inn hent sígarettu út um glugg-
ann á bílnum og hún lent aftur
á palli og kveikt f.
Nokkrum dögum seinna var
veisla hjá vinkonunni. Þar
kynntist ég piltinum og eldur-
inn blossaði upp aftur en í
annarri mynd - ást. Það hefur
alltaf verið sagt síðan að ástin
hafi blossað upp þarna fyrir
framan húsið hans. Ári seinna
giftum við okkur og búum
hamingjusöm saman enn
þann dag í dag.
■ í góðri vísu segir: „Fyrir
sunnan Fríkirkjuna fórum við á
stefnumótin." Á dansleik í
Kennaraskólanum, sem var
haldinn í Glaumbæ, tókst mér
að krækja í manninn minn vet-
urinn '59.
■ Við erum fermingarsystkini,
fermd árið 1942 en kynntumst
17. júní 1944. Þó ekki hafi það
verið ást við fyrstu sýn erum
við búin að vera gift í næstum
39 ár.
■ Við giftum okkur 1975 en
ég get ekki sagt ykkur hvernig
við kynntumst þvi að það man
ég ekki. Málið er nefnilega það
að mæður okkar hafa verið
vinkonur frá því fyrir mína tíð
og við nánast heimagangar
hjá hvort öðru alla tíð.
Hitt er annað mál að við
byrjuðum að vera saman þeg-
ar ég bauð honum meö mér á
árshátíð í april 1974.
■ Kynni okkar hófust á þenn-
an algenga, órómantíska hátt
á skemmtistaö. Ég hafði þó
gefið honum auga þegar ég
var stödd á hársnyrtistofu þar
sem hann vann. Svona án
þess að hann vissi af því.
■ Við kynntumst þegar við
vorum í skóla, 15 ára gömul í
landsprófi. Hann féll en ég
náði. Samt var ég skotin í
honum! Og er enn!
■ Við höfum þekkst síðan 1.
des 1984 en þá vorum við
kynnt af sameiginlegum vinum
á árshátíð fjölbrautaskólans.
Við byrjuðum að vera saman
fljótlega upp úr því þangað til
hann fór til Bandaríkjanna í
eitt ár sem skiptinemi. Við vild-
um láta það koma í Ijós hvern
hug við bærum hvorttil annars
þegar hann kæmi aftur heim.
Við skrifuðumst á og er mjög
gaman að eiga þau bréf til að
lesa í ellinni.
Svo þegar hann loksins kom
aftur heim fannst okkur ekkert
koma annað til greina en að
vera saman.
■ Ég og maðurinn minn
kynntumst þegar við vorum að
vinna hjá SAAB i Svíþjóð.
Þann 2. júní 1987 trúlofuðum
við okkur í Flugleiðaþotu mitt á
milli Svíþjóðar og íslands þeg-
ar við vorum að fara í sumarfrí
hér á Islandi.
■ Kynntumst þannig að hún
leigði herbergi hjá frænku
sinni sem er seinni kona föður
míns.
■ Við kynntumst í USA þegar
hann (Islendingur) var við
nám. Vinkona mín (við erum
innfæddar) hafði gleymt lyklin-
um sínum að heimili sínu þeg-
ar hann bar að. Hann setti
stiga upp á bílinn sinn og klifr-
aði inn um glugga á annarri
hæð og hleypti okkur síðan
inn. Tveim vikum seinna bank-
aði hann upp á heima hjá mér
og bauð mér út. Við giftum
okkur skömmu síðar og höfum
haldið saman síðan hér á ís-
landi.
■ Við kynntumst á dansleik í
Hótel Hveragerði. Bæði fórum
við þangað fyrir tilviljun. Ég
beint af körfuboltaæfingu en
hann til að verða sér úti um
tóbak. Hann fékk að smeygja
sér inn til að versla vegna
kunningsskapar við dyravörð-
inn.
Síðan þá hefur ástin
blómstrað og gefið af sér tvö
börn og mikla ánægju.
■ Kynni okkar hófust með því
að við bjuggum í sömu blokk,
hann á fyrstu hæðinni en ég
beint fyrir ofan. Sumarið ’87
var lóðin við blokkina stand-
sett og kom það í hlut íbúanna
að framkvæma það. Meðal
annars var smíðaður grillpall-
ur. Við smíðina þurfti að nota
hamra og átti ég einn slíkan
sem ég lagði til. Einhverra
hluta vegna gleymdi ég hamr-
inum úti í garði og saknaði
hans ekki fyrr en pilturinn af
fyrstu hæð bankaði upp á eitt
kvöldið og sagðist vera aö
skila hamrinum. Ég þakkaði
fyrir og lokaði dyrunum. Stuttu
seinna bankaði hann aftur og
var þá mættur með hvítvíns-
flösku og tvö staup. Viö eydd-
um kvöldinu saman við spjall
og drukkum úr flöskunni.
Hálfum mánuði seinna bauð
hann mér út en þá átti hann 25
ára afmæli og útskrifaðist sem
viðskiptafræðingur. Siðan þá
höfum við verið saman - þökk
sé hamrinum.
Þetta var útdráttur úr um
það bil einum tólfta hluta
þeirra bréfa sem okkur bárust.
Það væri freistandi að biðja
um fleiri bréf af svipuðum toga
því að í hnotskurn segja þau
okkur svolítið um fólkið í land-
inu og kannski kemur sumt af
því á óvart. Vonandi fáum við
einhver viðbrögð við þessu og
svo sjáum við hvað setur.
14. TBL. 1991 VIKAN 19