Vikan - 11.07.1991, Síða 30

var hjá Who og Mitch Mitchell
hjá Jimi Hendrix.
Tekst ykkur að halda
þessum krafti íframtíðinni?
Ég sé ekki af hverju ekki.
Þegar við fáum eins góða
svörun við því sem við erum
að gera og við höfum fengið
við Painkiller fyllumst við orku
og því sjálfstrausti sem þarf til
að halda áfram á sömu braut.
Við erum allir í góðu formi lík-
amlega og andlega og því
engin ástæða til að ætla ann-
að en við eigum eftir að ná enn
hærra.
Við erum á hátindi ferils okk-
ar um þessar mundir. Við
erum á því stigi að geta nýtt
okkur öll árin sem við höfum
verið að leika rokktónlist,
reynsluna sem við höfum aflað
okkur. Við vitum nákvæmlega
hvað við viljum gera og hvert
við viljum fara héðan. Við
erum ekki að setjast f helgan
stein og erum I fullu fjöri.
Þið eruð búnir að vera að í
átján ár og á þeim tíma hefur
þungarokkið tekið stakka-
skiptum; gengið í gegnum
ýmis tímabil velgengni og
niðurlægingar. Eftir að
„speed-metal“ og „thrash“
bylgjan hófst í Bandaríkjun-
um töldu líklega margir að
Judas Priest væri búin að
vera, en með Painkilier
sperrtu allir eyrun. Átti plat-
an að sýna fram á að þið
gætuð enn staðið í fremstu
röð?
Það er nokkuð til f þessu.
Síðustu tvær plötur á undan
Painkiller, Ram It Down og
Turbo, gengu vel en vöktu ekki
viðlíka spennu og hrifningu og
Painkiller. Allir listamenn vilja
að sér miði áfram og að þeir
haldi áfram að vekja hjá
áheyrendum sinum spennu
og orku. Það var einmitt það
sem við vildum ná fram. Mikið
af lögunum á plötunni er byggt
á því sem við höfum gert áður
en sett upp á annan hátt; á
þessari plötu erum við að gera
það sem við kunnum best eins
og við getum það best. Mér
finnst Painkiller sýna hljóm-
sveitina betur en flest það sem
við höfum gert áður. Gömlu
plöturnar okkar eru þó ekki
marklausar; þær standa fyrir
sínu hver á sinn hátt, en að
gera þessa plötu var eins og
að fara í gamla þægilega skó
eða setjast í uppáhalds hæg-
indastól. Við vorum aö fást við
tónlist sem við höfðum mikla
ánægju af og þegar menn eru
ekki að berjast viö innblástur-
inn geta þeir slakaö á, lagt
meira í tónlistina og skemmt
sér betur. Allt lagðist þetta á
eitt til að gera plötuna eins
góða og hún vissulega er.
Þungarokk hefur verið í
uppsveiflu undanfarin ár og
náð meiri vinsældum en
dæmi eru um. Má ekki líta á
málaferlin gegn ykkur í
Bandaríkjunum á síðasta
ári, sem lauk þó með fullum
sigri ykkar, sem tilraun til að
grafa undan þungarokkinu í
heild?
Ég er fullkomlega sammála
þeirri greiningu og þetta er í
raun svipað og svo margir aðr-
ir hafa gengið í gegnum, Elvis
Presley, Rolling Stones, Bítl-
arnir og nú síðast Madonna.
Þegar einhverjum gengur vel f
skemmtanaiðnaði fá margir þá
flugu í kollinn aö sá hinn sami
sé orðinn of valdamikill, hafi of
mikil áhrif. Ef hann beitir þeim
áhrifum ekki á þann veg sem
þeir kysu helst finnst þeim sér
ógnað og fara að berjast gegn
honum. Skilji fólk ekki hvað er
á seyði fyllist það ótta og van-
máttarkennd. Það er sam-
mannlegt aö bregðast svo við
og í stað þess að takast á við
það að þungarokk er bara ein
fjölmargra tjáningarleiða, sem
fólk velur sér og í engu merki-
legri eða ómerkilegri en aðrar,
rísa upp krossfarar sem nýta
sér slagorð og skrum til að
komast áfram í fjáhagslegum
tilgangi eða pólitískum. Slíkt
gerist eingöngu í Bandaríkjun-
um og það er leitt því Banda-
ríkin eru land þar sem þunga-
rokk á meiri hljómgrunn en
víðast annars staðar.
Scott er sjötti eða sjöundi
trommuleikarinn.
Ég er hættur að telja, segir
Rob og hlær. Það er að vissu
leyti sorglegt að við skulum
ekki hafa náð að ráða trymbil
sem haldist hefur í hljómsveit-
inni. Við héldum að Dave Hol-
land (trymbillinn á undan
Scott, innsk. B.S.) væri maður
sem myndi haldast í sveitinni
en hann var óánægður með
það líkamlega erfiði sem þarf
til. Hann var heldur ekki fylli-
lega sáttur við tónlistina en
það er Scott; hann er þunga-
rokksvillimaöur. Við vorum
heppnir að geta ráðið til okkar
trymbil eins og Scott. Hann
treystir okkur gjörsamlega og
gerir okkur kleift aö þróast
áfram lengi enn.
Um kvöldið er Judas Priest
á dagskrá með framúrskar-
andi þungarokksveitum, Sep-
ultura hinum brasilísku, Mega-
deth, Queensryche og hinum
nýju rokkgoðum sjálfum, Guns
’n’ Roses. Rob Halford og
félagar eru næstsíðastir á
dagskrá, á undan Guns ’n’
Roses. Áður en sveitin fer á
svið fyllist sviðið af mönnum
sem bjástra heillengi við að
setja upp risastóra sviðsmynd
sem er eins og stílfærð risa-
köngurló. Þegar því er lokið
slokkna Ijósin. Á Maracaná-leik-
vanginum, þar sem tónleikarn-
ir eru haldnir, eru hundrað og
fimmtíu til hundrað og sjötíu
þúsund manns sem bíða
óþreyjufullir eftir Judas Priest.
Rétt í þann mund sem áheyr-
endur eru farnir að ókyrrast
heyrast drunur í motorhjóli.
Kliður fer um mannhafið sem
breytist í margraddaö öskur
þegar Rob Halford birtist á
sviðinu á gríðarstóru Harley
Davidson mótorhjóli, íklæddur
leðurjakka sem alsettur er
krómhnöppum. Jakkinn er
tuttugu kíló, segir mér Ijós-
myndari sem stendur við hlið
mér í gryfjunni framan við
sviðið. Rob keyrir fremst á
sviðiö, staðnæmist þar og situr
grafkyrr á hjólinu. Algjör þögn
ríkir um stund en svo byrjar
Scott Travis á trommuinn-
ganginum aö titillagi nýju skíf-
unnar, Painkiller. Glenn
Tiptom, K.K. Downing og lan
Hill hlaupa inn á sviðið með
hljóðfærin í blússandi gangi
og eftir það er hamslaus
keyrsla. Sveitin bregður fyrir
sig lögum allt frá Hell Bent for
Leather fram til Painkiller og
tekur af þeirri plötu nánast öll
lögin. Þegar sveitin hverfur
loks af sviðinu eftir klukkutíma
stanslausan hamagang eru
áheyrendur dasaöir og móðir,
og skipuleggjendur tónleik-
anna hafa vit á því að gera
klukkutíma hlé áður en Guns
’n' Roses kemur á svið. Ekki er
vist að sveitin hefði treyst sér
að fara á svið strax á eftir
„gamlingjunum‘‘. □
Söngvari Judas Priest, Rob Halford, á tali við Árna Matthíasson.
30 VIKAN 14. TBL. 1991