Vikan - 11.07.1991, Side 34

„Hann þorði ekki einu sinni að setja sitt eigið
nafn undir þessa lygi,“ sagði Herb. „Sjáðu þetta
’heimildamaður’. Hvaða heimildamaður? Farðu
fram á að hann nafngreini hann.“
„Það þýðir ekkert,” sagði Johnny glottandi. „Þá
verður þessu umsvifalaust snúið upp í strið og
sett á forsíðuna. Nei takk. Mér finnst þeir hafa gert
mér greiða. Ekki langar mig að gera það að ævi-
starfi að segja fólki hvar afi hafi falið verðbréfin
eða hver vinni fjórða hlaupið í Scarborough. Eða
þá lottótölurnar! Undanfarnar fjórar vikur hef ég
fengið sextán bréf frá fólki sem vill að ég segi því
hvaða tölur komi upp.“
„Ég sé ekki hvað það kemur þessari grein við.“
„Fólk lætur mig kannski í friði ef það heldur að
ég villi á mér heimildir."
„Ó,“ sagði Herb. Hann kveikti sér í pípu. „Þetta
hefur alltaf verið þér til hálfgerðs ama, er það
ekki?“
„Jú,“ sagði Johnny. „Við tölum ekki mikið um
það, og það er léttir að því. Þetta virðist vera það
eina sem aðrir vilja ræða.” Það hefði þó ekki trufl-
að hann svo mikið ef fólk hefði viljað ræða um
það. En hann tók eftir því úti í búð að stúlkan
reyndi að taka við peningum hans án þess að
snerta hendur hans og fælnisvipurinn í augum
hennar var augljós. Vinir föður hans veifuðu til
hans í stað þess að taka í hönd hans. Svo virtist
sem á móti hverjum einum sem vildi ólmur láta
snerta sig og segja sér til, væri annar sem liti á
hann eins og holdsveikan.
„Nei, við ræðum það ekki,“ samsinnti Herb. „En
móðir þín var svo viss um að þér hefði verið gefið
þetta...hvað-sem-það-er af einhverri ástæðu.
Stundum hallast ég að því að hún hafi haft réttfyr-
ir sér.“
Johnny yþpti öxlum. „Ég vil bara geta lifað eðli-
legu lífi. Ég vil helst jarða þetta. Og ef þessi níð-
skrif hjálpa mér til þess, þá er það bara betra.”
„En þú getur það ennþá, er það ekki?“ spurði
Herb. Hann horfði rannsakandi á son sinn.
Johnny hugsaði til kvölds fyrir tæpri viku. Þeir
höfðu farið út að borða, sem gerðist sjaldan í
þeirri fjárþröng sem þeir voru í. Þeir höfðu farið á
besta veitingahúsið á svæðinu, stað sem alltaf var
fullur. Johnny hafði farið með frakka föður síns og
sinn í fatahengið. Meðan hann var að leita að
herðatrjám hafði hann komið við svartan frakka,
sem gerði það að verkum að honum kólnaði af
hryllingi og það rændi hann matarlystinni. Maður-
inn sem átti þennan frakka var að missa vitið.
Fram að þessu hafði hann ekki látið á neinu bera
-jafnvel konu hans grunaði ekki neitt-en heims-
mynd hans var smátt og smátt að dökkna af ofs-
óknarkenndum ímyndunum. Að koma við þennan
frakka hafði verið eins og að koma við iðandi
snákakös.
„Jú, ég get það ennþá,” sagði Johnny stuttlega.
„Þó ég vildi óska þess að ég gæti það ekki.”
„Meinarðu það í alvöru?”
Johnny hugsaði um svarta frakkann. Hann
hafði aðeins nartað í matinn sinn, svipast um í all-
ar áttir, reynt að þekkja manninn úr hópnum en
ekki getað það.
„Já,“ sagði hann. „Ég meina það.“
„Það er þá best að gleyma því,“ sagði Herb og
klappaði syni sínum á öxlina.
* 3 *
Og næsta mánuðinn eða svo virtist sem það
myndi falla í gleymskunnar dá. Johnny ók norður
til að sitja fund með nýjum kennurum skólans og
fara með persónulega muni í íbúðina sem Dave
Pelsen hafði fundið fyrir hann.
Gamlir starfsfélagar hans sem enn voru að
kenna við skólann heilsuðu upp á hann og óskuðu
honum velfarnaðar. En hann gat ekki annað en
tekið eftir því hve fáir tóku í hönd hans og honum
fannst hann finna visst tómlæti frá þeim. A leiðinni
heim fullvissaði hann sjálfan sig um að þetta væri
ímyndun. Og ef ekki, nú jæja...jafnvel það var
svolítið skondið. Ef þeir lásu Inside Weivþá vissu
þeir að hann var svindlari og þá þurfti ekki að hafa
áhyggjur af því.
Persónulegu munirnir voru hættir að koma en í
stað þeirra komu nú nafnlaus bréf og kort frá bál-
reiðu fólki.
„Þú ættir að brenna í VIÍITIII," var upphafið á
einu dæmigerðu. Þau bárust fyrstu þrjár vikurnar
eftir að sagan í Inside View birtist en svo hættu
þau að koma eins og pakkarnir fyrrum. Dag einn
seint í nóvember, þegar Johnny hafði komið að
póstkassanum tómum þriðja daginn í röð, mundi
hann að Andy Warhol hafði spáð því að sá dagur
kæmi að allir í Ameríku yrðu frægir í fimmtán mín-
útur. Það var greinilegt að hans fimmtán mínútur
voru komnar og farnar og enginn var ánægðari
með það en hann sjálfur.
En þessu var nú reyndar ekki lokið enn.
■ Ef hann nú hitti
þennan lögreglustjóra?
Segjum að hann gæti
rétt honum morðingjann
á silfurfati? Það yrði
endurtekning á blaða-
mannafundinum á
sjúkrahúsinu, hring-
leikahús í æðra veldi.
* 4 *
„Er þetta John Smith?” spurði röddin I símann.
„Já.“ Þetta var ekki rödd sem hann þekkti né
heldur skakkt númer. Það var furðulegt því faðir
hans hafði fengið leyninúmer fyrir um þremur
mánuðum. Þetta var 17. desember og tréð þeirra
var komið í hornið á stofunni. Það snjóaði fyrir
utan.
„Ég heiti George Bannerman, lögreglustjóri frá
Castle Rock.“ Hann ræskti sig. „Ég er með ... ja,
það má líklega segja að ég sé með tilboð þér til
handa.”
„Hvernig fékkstu þetta númer?"
Bannerman ræskti sig aftur. „Sem lögreglustjóri
hefði ég getað fengið það hjá símanum. En ég
fékk það hjá vini þínum, lækni að nafni Weizak.”
„Lét Sam Weizak þig hafa númerið mitt?”
„Rétt er það.“
Johnny settist í símakrókinn og skildi hvorki
upp né niður. Nafnið Bannerman sagði honum
eitthvað. Hann hafði rekist á það í sunnudags-
blaði nýlega. Hann var lögreglustjóri Castle-
sýslu, sem var þó nokkuð fyrir vestan Pownal.
„Lögreglumál?" endurtók hann.
„Já, ætli það ekki. Mér datt í hug að við gætum
hist og fengið okkur kaffi...”
„Snertir þetta Sam?“
„Nei. Þetta snertir ekki Weizak á nokkurn hátt,“
sagði Bannerman. „Hann hringdi í mig og minntist
á þig. Það var fyrir að minnsta kosti mánuði. I
hreinskilni sagt hélt ég að hann væri klikkaður. En
nú erum við orðnir alveg ráðþrota.”
„Með hvað? Ég skil ekki hvað þú ert að fara,
Bannerman.”
„Það væri miklu betra ef við gætum hist í kaffi,“
sagði Bannerman. „Kannski í kvöld?”
„Nei, því miður,” sagði Johnny. „Ég yrði að vita
um hvað málið snýst.”
Bannerman andvarpaði. „Þú lest líklega ekki
blöðin,” sagði hann.
En það var ekki rétt. Síðan hann fékk meðvit-
und aftur hafði hann lesið blöðin af ástríðu, til að
reyna að ná því upp sem hann hafði misst úr. Og
hann hafði séð nafn Bannermans nýverið. Vegna
þess að Bannerman stóð í ströngu. Hann varyfir-
maður- Johnny hélt símanum frá eyranu og leit á
hann með nýjum skilningi. Hann horfði á hann á
sama hátt og maður myndi horfa á slöngu eftir að
uppgötva að hún væri eitruð.
„Er það vegna þessara kyrkinga?”
Bannerman hikaði lengi. Svo sagði hann:
„Gætum við rætt saman?"
„Nei. Kemur ekki til mála.“ Hann var orðinn
ævareiður. Reiður og eitthvað annað. Hann var
hræddur.
„Weizak læknir sagði...”
„Hann átti ekkert með að segja neitt!" öskraði
Johnny. Hann nötraði. „Vertu blessaður!” Hann
skellti tólinu á og flýtti sér út úr símakróknum eins
og það myndi hindra símann í að hringja aftur.
Hann fann fyrir byrjandi höfuðverk við gagnaug-
un. Hvers vegna hafði Sam gert honum þetta?
Andskotinn hafi það, hvers vegna?
En sá máttur sem Guð hefur gefið þér, Johnny.
Já, svo sannarlega, Guð er alveg frábær. Hann
kýldi mér gegnum framrúðuna á leigubíl og ég
braut á mér fæturna og eyddi fimm árum eða svo
í dauðadái og þrjár manneskjur létust. Stúlkan
sem ég elskaði gifti sig. Hún átti soninn sem hefði
átt að vera minn með lögmanni sem er að streða
við að komast til Washington svo hann geti hjálp-
að til við að láta stóru járnbrautina ganga. Standi
ég I meira en tvo tíma í einu þá er eins og einhver
hafi tekið langa flís og stungið henni beint upp fót-
legginn upp að eistum. Heimurinn er sniðugur og
þetta er fyrsta flokks Guð sem stjórnar honum.
Hann hlýtur að hafa verið okkar megin í Víetnam-
stríðinu því þannig hefur hann stjórnað alveg frá
upphafi vega.
Hann ætlar þér visst hlutskipti, Johnny.
Að bjarga einhverri sveitalöggu úr vandræðum
svo hún verði endurkjörin næsta ár?
Ekki hlaupast á brott, Johnny. Ekki fela þig í
helli.
Johnny stóð á fætur og fór í þykka peysu. Fyrir
utan var að hvessa. Hann fór út I skúr og sá
andardrátt sinn frysta loftið framundan. Við hliðina
á snyrtilegri eldiviðarhrúgunni var stafli af gömlum
dagblöðum.
Þegar hann fann rétta blaðið fór hann með það
inn og settist við að lesa greinina upp á nýtt. Fyrir-
sögnin var: LEITIN AÐ CASTLE ROCK MORÐ-
INGJANUM HELDUR ENN ÁFRAM
Fyrir fimm árum, samkvæmt greininni, hafði
ungri konu að nafni Alma Frechette, verið nauðg-
að og hún kyrkt á leiðinni frá vinnu. Árangur ná-
kvæmrar rannsóknar á glæpnum hafði verið al-
gert núll. Ári síðar hafði eldri kona, sem einnig var
búið að nauðga og kyrkja, fundist í lítilli íbúð sinni
á Carbine- götu í Castle Rock. Mánuði síðar hafði
morðinginn ráðist aftur til atlögu; í það skipti hafði
fórnarlambið verið ung og greind framhaldsskóla-
stúlka.
Enn öflugri rannsóknir áttu sér stað. Rann-
sóknaraðstaða Alríkislögreglunnar hafði verið
nýtt, en allt kom fyrir ekki.
Tvö ár liðu. Morðinginn hafði ekki náðst en eng-
in fleiri morð áttu sér stað heldur. Svo höfðu tveir
litlir drengir fundið líkið af hinni sautján ára gömlu
Caroi Dunbarger í janúar. Dánardómstjórinn
sagði að hún hefði dáið tveimur mánuðum fyrr.
Svo hafði enn eitt morð verið framið í byrjun
nóvember. Fórnarlambið var vinsæll framhalds-
skólakennari í Castle Rock, Etta Ringgold að
nafni. Hún tilheyrði meþódistakirkjunni á
staðnum, hafði almenna kennslugráðu og vann
að mannúðarmálum I sjálfboðavinnu. Hún hafði
dáð verk Roberts Browning og lík hennar hafði
34 VIKAN 14. TBL. 1991