Vikan - 11.07.1991, Side 36

„Ég sagði að sumt væri betur komið týnt en
fundið. En það á ekki alltaf við. Þessi maður, hver
sem hann er, hefur hrikalega brenglaðan per-
sónuleika. Hann fyrirfer sér kannski. En
geðhvarfasjúkt fólk á oft löng jafnlyndistímabil og
fer svo aftur í sömu geðsveiflurnar. Hann gæti
hafa fyrirfarið sér eftir að hann myrti kennarann í
síðasta mánuði. En hafi hann ekki gert það, hvað
þá? Hann gæti myrt aðra. Eða tvær. Eða fjórar
eða..."
„Hættu þessu.“
„Mér þykir fyrir því að hafa hringt til hans og að
þetta skyldi koma þér svona úr jafnvægi. Ég hafði
rangt fyrir mér. Guð veit að þú átt rétt á að lifa
þínu lífi í friði og ró.“
Honum leið ekkert betur að heyra hugsanir sín-
ar bergmálaöar. Þess í stað leið honum ömurlega
og fannst hann sekari en nokkru sinni fyrr.
„Þetta er allt í lagi, Sam,“ sagði hann.
„Gott. Og ég bið þig enn og aftur innilega af-
sökunar, John.“
Viltu hætta að segja þetta!
Þeir kvöddust og Johnny lagði á. Hann óskaði
þess að hann hefði alls ekki hringt. Hann reikaði
yfir að glugganum og leit út í másandi myrkrið.
Troðið inn í ræsi undir vegi eins og ruslapoka.
Guð minn góður, hvað hann verkjaði í höfuðið.
* 5 *
Herb kom heim hálftíma síðar, leit á hvítt andlit
Johnnys og sagði: „Höfuðverkur?“
„Já.“
„Slæmur?"
„Ekki svo.“
„Horfum á fréttirnar," sagði Herb. „Gott að ég
kom tímanlega heim. Það var fréttafólk frá NBC í
Castle Rock í dag. Fréttakonan sem þér finnst
svo falleg var þar. Cassie Mackin."
Viðbragð Johnnys skaut honum skelk í bringu.
Andartak virtist andlit Johnnys ekkert nema aug-
un sem störðu á hann, full af nánast ómennskum
sársauka.
„Castle Rock? Annað morð?“
„Já. Þeir fundu litla stúlku á almenningnum í
morgun. Sorglegasta sem ég hef nokkurn tíma
heyrt...Það er hræðilegt að sjá þig, drengur."
„Hvað var hún gömul?"
„Bara níu ára," sagði Herb. „Það ætti að hengja
mann sem gerir svona upp á eistunum."
„Níu ára,“ sagði Johnny og settist þunglama-
lega.
„Ertu viss um að það sé allt í lagi með þig? Þú
ert hvítur eins og krít.“
„Ekkert mál. Kveiktu á fréttunum."
Stuttu síðar var John Chancellor fyrir framan þá
með kvöldskammtinn. Eftir það nýjasta frá rikis-
stjórninni og alþjóðlega atburði sagði Chancellor:
I vesturhluta Maine er fullur bær af hræddu og
reiðu fólki í kvöld. Bærinn heitir Castle Rock og
undanfarin fimm ár hafa verið framin þar fimm við-
bjóðsleg morð - fimm konum á aldrinum sjötíu og
eins til fjórtán ára hefur verið nauðgað og þær
kyrktar. í dag átti sjötta morðið sér stað í Castle
Rock og fórnarlambið var níu ára stúlka. Cather-
ine Mackin er í Castle Rock.“
Og þarna var hún með fyrsta síðdegissnjóinn á
kápuöxlunum og Ijósu hárinu. Hún ræddi um að
órói bæjarbúa vegna nóvembermorðingjans hefði
breyst í skelfingu þegar lík Mary Kate Hendrasen
fannst stutt frá hljómsveitarpallinum þar sem
fyrsta fórnarlamb morðingjans, Alma Frechette,
fannst.
Nú var almenningurinn sýndur, eyðilegur og
dauður í fallandi snjónum. Næst kom skólamynd
af Mary Kate, brosandi hvatvísu brosi gegnum
þykkar spangir. Hár hennar var fínt og næstum
hvítt. Kjóll hennarvar skærblár. Trúlega sparikjóll-
inn hennar, hugsaði Johnny. Mamma hennar hef-
ur sett hana í sparikjólinn áður en skólamyndin
var tekin.
Fréttakonan hélt áfram en Johnny var kominn í
símann að hringja á borgarskrifstofur Castle
Rock. „Lögreglustjóraembættið í Castle-sýslu.“
„Má ég tala við Bannerman lögreglustjóra."
„Hvert er nafnið?“
„John Smith, frá Pownal."
Johnny leit upp á sjónvarpið og sá Bannerman
eins og hann hafði verið síðdegis, í þykkri úlpu og
virtist líða illa undir spurningum fréttakonunnar.
Hann var herðabreiður maður með dökkt liðað
hár.
„Smith? Ertu þarna?“
„Já, hér er ég.“ Hann kyngdi. „Ég er búinn að
skipta um skoðun."
„Góður drengur! Ég er fjári feginn að frétta
það.“
„Það er þó ekkert vist að ég geti hjálpað þér.“
„Ég veit það. En...vogun vinnur, vogun tapar.“
Bannerman ræskti sig. „Ég yrði rekinn úr bænum
ef þeir vissu að ég væri svo djúpt sokkinn að vera
farinn að leita til miðils."
Vofa af glotti leið yfir andlit Johnnys. Og þarað
auki miðils sem búið er að koma óorði á.
Þeir ákváðu að hittast klukkan átta í Bridgton,
hálfa leið milli Castle Rock og Pownal. Herb fylgd-
ist náið með honum þegar hann lagði frá sér
símann. Fyrir aftan hann var fréttatímanum að
Ijúka.
„Hringdi hann í þig fyrr í dag?“
„Já. Sam Weizak sagði honum að ég gæti
kannski aðstoðað hann.“
„Heldurðu að þú getir það?“
„Ég veit það ekki,“ sagði Johnny, „en höfuð-
verkurinn er að skána."
* 6 *
John sá lögreglubílinn fyrir utan veitingastaðinn á
aðalgötunni í Bridgton. Hann lagði fyrir aftan hann
og fór inn.
Bannerman sat við borð með kaffibolla og chili-
baunaskál fyrir framan sig. Sjónvarpið hafði villt á
honum heimildir. Hann var ekki stór maður; hann
var risavaxinn. Johnny gekktil hans og kynnti sig.
Bannerman stóð upp og tók í hönd hans. Fyrsta
hugsun hans, þegar hann leit á fölt, toginleitt and-
lit Johnnys og hvernig grannur líkami hans virtist
fljóta innan í bláa sjóliðajakkanum, var: Þessi
maður er veikur - kannski á hann ekki langt eftir
ólifað. Aðeins augu Johnnys virtust búa yfir raun-
verulegu lífi - þau voru beinskeytt og hvassblá og
horfðu staðfastlega í augu Bannermans með
skarpri, heiðarlegri forvitni. Þegar hendur þeirra
mættust fann Bannerman til furðulegrar tilfinning-
ar, sem hann síðar lýsti sem þurrausun. Það var
ekki ósvipað og að fá stuð úr nöktum rafmagnsvír.
Svo var hún liðin hjá.
„Gott að þú gast komið," sagði Bannerman.
„Hvað fékk þig til að skipta um skoðun?“
„Það voru fréttirnar. Litla stúlkan. Ertu viss um
að það hafi verið sami maðurinn?"
„Það var sami maðurinn. Sama aðferð. Og
sams konar sæði.“
Hann fylgdist með andliti Johnnys. Þegar þjón-
ustustúlkan hafði tekið við pöntun þeirra sagði
hann: „Læknirinn sagði að þú fengir stundum
hugboð þegar þú snertir hluti, um hver hefði átt þá
og þannig."
Johnny brosti. „Nú,“ sagði hann, „ég heilsaði
þér með handabandi og ég veit að þú átt írskan
veiðihund sem heitir Rusty. Og ég veit að hann er
gamall og að verða blindur og þér finnst tími til
kominn að láta svæfa hann en þú veist ekki
hvernig þú átt að fara að því að útskýra það fyrir
dóttur þinni.“
Bannerman starði á Johnny með opinn
munninn. „Hjálpi mér,“ sagði hann. „Náðirðu
þessu? Núna áðan?“
Johnny kinkaði kolli.
Bannerman hristi höfuðið og muldraði, „Eitt er
að heyra af einhverju svona og annað að...þreytir
þetta þig ekki?“
Johnny leit á Bannerman, undrandi. Þetta var
spurning sem enginn hafði spurt áður. „Jú. Jú,
það gerir það.“
„En þú vissir þetta. Fjandinn fjarri mér.“
„En sjáðu til, lögreglustjóri."
„George. Kallaðu mig George."
„Allt í lagi, ég er Johnny. Það sem ég ekki veit
um þig, George, væri efni í um það bil fimm
bækur. Ég veit að þú átt dóttur og að hún heitir
nafni sem svipar til Cathy. Ég veit ekki hvað þú
gerðir í síðustu viku eða hvaða bjór þú drekkur
eða hvert er uppáhaldssjónvarpsefnið þitt.“
36 VIKAN 14.TBL.1991