Vikan - 11.07.1991, Page 48

TVÖ AÐSEND BRÉF FRÁ HJÁKONUM
NEISTIVARD AÐ BÁLI
w w w w
-AÞVIBALIEREG
NÚ AD BRENNA UPP...
Að undanförnu hafa birst í Vikunni greinar um framhjáhald.
Reynt hefur verið að koma á framfæri flestum hliðum fram-
hjáhalds ásamt viðhorfum þeirra sem hlut eiga að máli. ít-
rekað hefur verið lýst eftir reynslu karlmanna í þessum efn-
um en þeir ekki látið í sér heyra. Enn einu sinni eru þeir
hvattir til þess. Margar konur hafa aftur á móti haft samband
við blaðið, ýmist til að þakka tímabæra umfjöllun um mikið
vandamál eða til að segja frá eigin reynslu af framhjáhaldi.
Vikunni hefur borist nokkur fjöldi bréfa frá lesendum og
ákveðið var að birta tvö þeirra nú. Þessum tveimur bréfum
fylgdu full nöfn sendenda svo hægt var að hafa samband
við bréfritara og kanna frekar frásagnir þeirra. í báðum til-
fellum er um að ræða ógiftar konur sem halda við kvænta
menn. Báðir eru bréfritarar konur á besta aldri, huggulegar
og koma vel fyrir. Fjárhagslega hefur þeim vegnað vel í líf-
inu og báðar eru í góðum störfum. Þær sögðu samböndin
vera mjög dýru verði keypt og önnur þeirra hefur oft velt
fyrir sér að binda enda á líf sitt. Ástæður þess að þær skrif-
uðu eftirfarandi bréf sögðu þær vera viðbrögð við fyrstu
greinum Vikunnar um framhjáhald. Einnig töldu þær mikils
virði að opnuð væri umræða um þessi mál öðrum til varnað-
ar og lærdóms. Þess skal getið að reynt var að fá þann
karlmann sem um er rætt í fyrra bréfinu til að skýra frá sinni
hlið en hann neitaði þeirri bón staðfastlega. Það hefði verið
mikils virði að fá hans hlið á málinu því að samband hans
við eiginkonuna virðist allsérstætt þar sem henni hefur
lengi verið kunnugt um framhjáhald manns síns. Viðhaldið
og eiginkonan hafa einnig rætt saman um manninn eins og
fram kemur í bréfinu og verður það einnig að teljast óvenju-
legt.
Eg er ein af þeim. Ein af
þeim ógæfusömu kon-
um sem sitja fastar í
neti vonlausrar ástar. Ást í
meinum á skáldlegu máli.
Hjákona, frilla, hjónadjöfull í
munni flestra. Maöurinn, sem
ég elska, er bundinn annarri
konu meö pappírum, eignum,
af gömlum vana og eflaust
væntumþykju eöa kannski ást.
Hann segir mér aö hann elski
enga nema mig og þyki
vænna um mig en nokkurn
annan. Samt kvelur hann mig,
hann lýgur aö mér og svíkur
mig. Hann lofar og hann
svíkur.
Ég segi honum að hann
megi ekki fara svo illa með
manneskju sem honum þyki
vænt um en hann virðist ekki
skilja það. Skilur ekki hvað
hann er aö gera mér illt. Þó ég
sé honum mjög reið vil ég ekki
trúa því enn að hann sé slíkt
illmenni að hann sé vísvitandi
að leggja lif mitt í rúst. Enginn
hefur verið mér eins góður.
Enginn hefur verið mér eins
vondur. En nú er sá tími kom-
inn að ég hef misst alla von
um að hann verði minn. Eftir
þriggja ára samband trúi ég
því ekki lengur, jafnvel þó
hann segi það. Þess vegna
ætla ég að reyna að skrifa mig
frá þessu niðurlægjandi ömur-
lega ástandi.
Ég hlýt að eiga rétt á betra
lífi. Ég er á besta aldri og lífið
ætti að brosa við mér. Ég hef
alvarlega íhugað að taka mitt
eigið líf, ég á það sjálf og
svona vil ég ekki lifa. Ég hef
beðið til Guðs um hjálp en ekki
fengið svo nú tala ég til þín
sem ég elska: Ég hef margoft
beðið þig að binda enda á
þetta ógæfusama þríhyrnda
ástand. Ég hef sjálf reynt það
en ekki getað. Það ert þú sem
verður aö gera það.
Það eru mörg ár síðan við
kynntumst fyrst. Árin liðu og
við drógumst sífellt meir og
meir hvort að öðru. Við vorum
bæði lífsglöð og kát og þá var
lífið grin og gaman. Auðvitaö
vissi ég að þú varst giftur og
mér datt ekki í hug að ég
myndi nokkurn tíma taka upp
á þeim ósóma að vera með
giftum manni. Allt laumuspil
hefur alltaf verið víðs fjarri eðli
mínu. En það myndaðist milli
okkar lítill neisti og svo fór sem
fór. Neistinn varð að báli. Á því
báli er ég nú að brenna upp.
I upphafi sagðirðu mér að
hjónaband þitt væri svo sem
ekkert hjónaband, það væri
ástlaust og óhamingjusamt.
Gamla klisjan sem allir karlar
nota þegar þeir fara að halda
framhjá. Ég trúði þér. Orðin
svo ástfangin af þér, blind og
heyrnarlaus. ( næstum ár var
þetta mjög spennandi sam-
band. Að laumast til að hittast
í skjóli nætur. Tala saman í
síma þegar það var mögulegt
og stelast í bæinn og gista á
hótelum. Fyrir mér var þetta
strax full alvara, þú varst sá
sem ég hafði beðið eftir allt
mitt Iff. Eitthvað svipað sagðir
þú og varst mjög sannfærandi.
Ég, sem áður hafði hlegið að
ástinni og fullyrt að hún væri
bara della, var orðin altekin af
þessum tilfinningum sem
höfðu mig gjörsamlega á valdi
sínu. Ég réð engan veginn við
þetta afl sem stjórnaði mér.
Svo komst konan þín að
þessu. Ég varð því fegin. Þú
sagðist líka vera feginn því nú
yrði tekið á málinu. Konan fór
frá þér. Við hittumst oftar, ým-
ist heima hjá þér eða mér. Þú
lést mig halda að þú værir að
skilja við konuna. En svo
fórstu að þjást af samviskubiti.
Þér fannst þú vera vondur
maður að hrekja frá þér kon-
una sem hafði „fórnað“ sínum
bestu árum og staðið við hlið
þér í blíðu og stríðu. Ég fann
hvað var að gerast. Samt
sagðistu alltaf elska mig, það
hefði ekki breyst.
48 VIKAN
14. TBL. 1991