Vikan - 11.07.1991, Qupperneq 50

BITUR REYNSLA HJÁKONU
Jafnvel ekki mínum versta óvini
myndi ég óska slíkrar reynsíu
Eg er 35 ára gömul og
hef í fjögur ár verið við-
hald gifts manns. Mig
langar til að segja sögu mína
öörum til varnaðar og
lærdóms. Jafnvel ekki mínum
versta óvini myndi ég óska
slíkrar reynslu. Því þessi
reynsla er hörð og hún er dýr-
keypt. Maður borgar fyrir hana
með þeim eina gjaldmiðli sem
fyrir hendi er, sjálfri sér. Þessi
fjögur ár hafa sett sitt mark á
mig, sjálfstraustið er horfið og
mér finnst ég nánast einskis
virði.
Við kynntumst á vinnustað
og urðum strax mjög ástfangin.
Þó reyndum við að berjast
gegn tilfinningum okkar. Það
gekk í hálft ár en þá gáfumst
við upp og fórum að vera
saman. Ég hafði þá verið gift í
tíu ár. Hjónabandið var ekki
gott og höfðum við hjónin oft
rætt um skilnað en ekki látið til
skarar skríða. Ég hafði aldrei
haldið framhjá manninum mín-
um og gat ekki hugsað mér að
gera það, jafnvel þótt ég elsk-
aði hann ekki. Þegar við Sig-
urður, en svo ætla ég að nefna
elskhuga minn, ræddum þessi
mál kom í Ijós að hjónaband
hans var síst betra en mitt. Við
ákváðum því aðskiljaviðmaka
okkar og eyöa framtíðinni
saman. Þannig hélt ég að
minnsta kosti að það ætti að
verða. Þar hafði ég rangt fyrir
mér. Skilnaði fylgja alltaf erfið-
leikar, jafnvel þó hjónabandið
hafi ekki verið hamingjusamt.
Þegar ég hugsa til baka veit ég
ekki hvort ég hefði komist í
gegnum þá erfiðleika sem
skilnaði mínum fylgdu hefði
Sigurðar ekki notið við. Hann
studdi mig með ráöum og dáð
og var alltaf til staðar fyrir mig
þyrfti ég á honum að halda. Ég
var of upptekin af mínum mál-
um þá til að gefa því gaum að
hann var ekkert á leið að skilja
viðeiginkonusína.
Þegar allt var um garð geng-
ið hjá mér og ég var tilbúin aö
hefja nýtt líf með honum sagði
hann mér að hann teldi sig
verða að reyna að „lappa upp
á“ hjónabandið. Kona sín ætti
það inni hjá sér. Fljótlega varð
mér Ijóst hver mín staða yrði í
lífi hans. Hann hringdi í mig á
hverjum degi, stundum oft á
dag. Hann vildi vita allt um
hvað ég hafði fyrir stafni, hverja
ég hitti og um hvað ég væri að
hugsa. Svona er þetta enn
þann dag í dag. Oft hringir
hann og segist ekki mega vera
að því að tala við mig en muni
hringja aftur eftir ákveðinn
tíma. Og ég bíð, jafnvel þó ég
þurfi að gera eitthvað annað
bíð ég og get ekki annað. Mér
finnst ég verða að vera til stað-
ar fyrirhann.
Ég hitti hann ekki oft, svona
að meðaltali einu sinni til tvisv-
ar í mánuði. Þær stundir eru
mér heilagar og fyrir þær lifi ég.
Þá vinnum við upp þann tíma
sem við höfum verið aðskilin
og njótum þess að vera
saman. Þaðeinasemskyggirá
þessar samverustundir er
kvíðinn fyrir því að senn yfirgefi
hann mig enn einu sinni og að
ég fái ekki að sjá hann aftur fyrr
en eftir tvær til þrjár vikur. Þeg-
ar hann fer græt ég því ég
sakna hans svo mikið og þarfn-
ast þess svo mjög að hafa
hann hjá mér. Ég hef margoft
reynt að slfta mig lausa en það
hefur aldrei tekist. Ég elska
þennan mann heitar en ég hef
nokkru sinni elskað fyrr.
Hérna áður fyrr hélt ég að
ekki væri hægt að elska ein-
hvern sem stöðugt niðurlægir
mann eins og hann gerir. En
það hefur sýnt sig að slíkt er
ekki erfitt þótt mörgum kunni
að finnast það ótrúlegt. Oft
spyr ég sjálfa mig að því hvers
konar kona ég sé fyrst ég lendi
í þessari aðstöðu. Svarið, sem
ég gef sjálfri mér, er að ég sé
kona sem hægt er að Ijúga
stöðugt að, kona sem einungis
sé hægt að njóta og vera sam-
vistum við í felum, kona sem
einfaldlega er ekki nógu mikils
virði. Þrátt fyrir þetta veit ég aö
hann elskar mig og að hann
þarfnast mín. Hjá mér fær
hann eitthvað sem hann fær
hvergi annars staðar. Ég er
hluti af lífi hans, jafnmikilvægur
hluti og konan hans og börnin.
Enda vill hann ekki sleppa mér
og beitir öllum brögðum til að
halda mér. Honum tekst það
því þótt ég vilji losna út úr
þessu sambandi get ég það
ekki.
Sá grunur hefur fylgt mér
lengi að ég eigi aldrei eftir að
losna við þennan mann, hvar
sem ég verö og hvert sem ég
fer. Stundum hefur hvarflað að
mér að hringja í konuna hans
og segja henni frá þessu en ég
veit að ég get það ekki. Ég gæti
aldrei sært hana svo mikið.
Annars er ég þess fullviss að ef
hún vildi vita um framferði
i •'annsins síns gæti hún það.
Hún lokar augunum og sér
bara það sem hún vill sjá.
Svona hefur líf mitt gengið í
þessi fjögur ár frá því að sam-
band okkar Sigurðar hófst. Hér
sit ég ein og bíð eftir að hann
komi til mín og gæti þess að
vera til staðar þegar hann
kemur. Ég fer aldrei neitt út að
skemmta mér og hef engan
áhuga á öðrum karlmönnum
en honum. Vinir mínir og ætt-
ingjar skilja ekkert hvað amar
að mér, hvers vegna ég sem
var svo hress og kát hangi allt-
af alein heima. Engum hef ég
sagt neitt um samband okkar
nema tveimur vinkonum mín-
um sem eru í sams konar sam-
böndum og ég. Við leitum
huggunar og styrks hver hjá
annarri.
Það er mjög mikið um fram-
hjáhald hérna á Islandi og mun
meira en fólk rennir grun í.
Kannski væri réttast að konur í
minni aðstöðu tækju sig saman
og stofnuðu samtök sem hefðu
að meginmarkmiði að styðja
hver aðra. Annars veit ég svo
sem ekkert hvað er til ráða.
Ekki hef ég getað slitið mig
lausa úr þessu vonlausa
sambandi þrátt fyrir ítrekaðar
tilraunir og sé ekki fram á að
mér takist það. Það er eins og
ég sé heltekin af sjúkdómi sem
enginn getur læknað nema ég
sjálf. Samt stend ég ráðþrota
og veit ekkert hvað ég á til
bragðs að taka.
Ég vona að þessi skrif mín
gagnist einhverri annarri konu
sem stendur í svipuðum spor-
um og ég. Ég vona að hún geti
slitið sig lausa þó að ég geti
það ekki. Ekki enn alla vega en
innst inni blundar sú þrá að mér
takist það og að á næsta ári
verði ég ekki ein og að þær
sterku tilfinningar sem ég ber f
hjarta mínu fái útrás og að
þeirra verði notið. Auðvitað
vona ég að Sigurður skilji og
komi til mín en innst í hjarta
mér er ég hrædd um að svo
verði aldrei. Ég held samt í
vonina og fyrir hana lifi ég.“ □
■ Við kynntumst á vinnustað og
urðum strax mjög ástfangin
■ Þegar við ræddum þessi mál
kom i Ijós að hjónaband hans var
sist betra en mitt. Við ákváðum því
að skilja við maka okkar og eyða
framtíðinni saman.
■ Þegar allt var um garð gengið
hjá mér og ég var tilbúin að hefja
nýtt líf með honum sagði hann mér
að hann teldi sig verða að reyna
að lappa upp á hjónabandið.
■ Ég hef margoft reynt að slíta mig
lausa en það hefur aldrei tekist.
50 VIKAN 14. TBL.1991