Vikan - 19.09.1991, Blaðsíða 25

minjasafniö einu sinni - fimm stundarfjórðunga -
og mér var leyft að taka myndir af öllu. Þarna eru
innan um og saman við þau fallegustu listaverk
á þessu sviði sem ég hef nokkurn tíma séð, sér-
staklega þau í eldri kantinum.
- Úr því að þú átt svona mikið af efni og
upplýsingum um ísland - reynirðu þá
kannski að fá aðra til að koma hingað?
Fólk hefur spurt mig um þetta áður. Kannski
geri ég það ómeðvitað. Ég sendi pennavinum
mínum um allan heim upplýsingar og myndir frá
Islandi en ég hef fyrst og fremst ánægju af
þessu sjálf.
- Þér hlýtur nú að finnast eitthvað nei-
kvætt við þetta iand ef þú hugsar þig vel um.
Margaret hugsar sig um: Það eru þá helst
gangstígar sem eru lagðir á fallegum stööum og
spilla umhverfinu. Þetta hefur til dæmis verið
gert í Dimmuborgum og á Geysissvæðinu. Ég
veit auðvitað að ástæðan fyrir þessum stígum er
góð og gild. Þetta er gert til að beina ferðamönn-
um frá viðkvæmum stöðum - en mér finnst þetta
Ijótt. Ég gæti trúað að þeir náttúrudýrkendur sem
ferðast um óbyggðir þessa lands séu mér sam-
mála - en auövitað er þetta gert vegna þess að
þarna er mikið um vissa ferðamenn sem bera
ekki nóga virðingu fyrir náttúru landsins. Annað
sem veldur því að fólk leggur ekki í að koma
hingað er verðlagið. Ég veit um hjón sem dauð-
langar að koma hingað en auðvitað er það tvö-
falt dýrara fyrir þau en mig eina. Jafnvel meira
en það vegna þess að nú þekki ég svo margt
fólk hérna sem hreinlega krefst þess að ég búi
hjá því. Og það þýðir ekkert fyrir mig að mót-
mæla og segja að ég hafi bókað það allt fyrir-
fram. Mér er ekið út og suður og ég fæ ekki einu
sinni að taka þátt í bensínkostnaðinum. Auðvit-
að færi ég þessu fólki gjafir þegar ég kem hing-
að og það kann ekki við annað en að taka við
þeim en það er líka allt og sumt.
- Hefurðu uppgötvað eitthvað nýtt í
þessari ferð?
Ég er bara búin að vera eina viku hérna í
sumar. Viö fórum til Krýsuvíkur og ég gekk eftir
sama stíg og drottningin okkar labbaði á í fyrra.
Eftir að hafa farið um Kröflusvæðið og Náma-
skarð er Krýsuvík öll minni í sniðum en þótt ég
hefði aldrei séð neitt hverasvæði nema þar væri
það meira en vel þess virði. Svo er leiðin þangað
full af nýjum undrum. Þarna birtist allt í einu
leyndardómsfullt stöðuvatn og handan við
næsta horn opnast algerlega nýr heimur. Þegar
farið er vestur fyrir hverasvæðið birtist blá tjörn
og önnur græn. Báðar ber við sjóinn og svo
kemur þessi vinalega kirkja.
Ég eyddi svona hundrað pundum, um tíu þús-
und krónum, í ferðina í Landmannalaugar og á
Kirkjubæjarklaustur. Innifalið í verðinu var rútu-
ferð báðar leiðir, gisting á Edduhóteli og máltíðir.
Ég held að ég komi aldrei á ævinni til með að fá
eins mikið fyrir einn hundrað punda seðil og ég
fékk í þessari ferð. Ég er farin að kunna svolítið
á landið enda skipulagði ég þessa ferð sjálf. Auk
þessara ferða hef ég bókað fimmtán tíma ferð í
Öskju, tíu tíma ferð að Dettifossi, fjögurra til
fimm tíma ferð til Ólafsfjarðar, tíu tima ferð að
Snæfelli og ýmsar styttri feröir. Allt þetta kostar
aðeins 848 pund og þá er flugfar, tryggingar,
flugvallarskattur og allt möguiegt talið með.
Sambærilegt ferðalag myndi aldrei kosta undir
tólf hundruð pundum á Englandi, hefði ferðin
verið skipulögð þar.
- Þú virðist vera með öll staðarnöfn hérna
á hreinu. Hefurðu lært eitthvað í islensku?
Ég hef hræöilega vont eyra fyrir tungumálum.
Frú Taylor með Herðubreið í baksýn. Henni finnst fjallið minna á risastóra tertu með skjannhvítu kremi
á toppnum.
■ Ég ferðast með manninum mín-
um annað hvert ár og þess á milli
kem ég hingað. Ég hef selt svolítið
af myndum sem ég hef tekið
hérna og það auðveldar mér að
safna fyrir næstu ferð hingað. Svo
vinn ég sextán og hálfan tíma á
viku sem ráðgjafi á hjónamiðlun-
arskrifstofu sem heitir Relate. All-
ir peningarnir sem ég vinn mér
inn sjálf, nema það sem ég eyði í
jólagjaf ir og svoleiðis, fara beint í
bankann og síðan í ferðakostnað
til íslands.
■ Flest er tvöfalt dýrara en
heima. Máltíð sem kostar um
1500 krónur hérna kostar 700-
800 krónur heima á Englandi.
■ Krökkunum mínum finnst þetta
skrýtin árátta í mér og hafa bent á
að ég hefði getað keypt mér
splunkunýja glæsibifreið fyrir
peningana sem ég hef nú þegar
eytt í Islandsferðir.
Ég er eiginlega nýbúin að læra aö segja Kirkju-
bæjarklaustur skammlaust. Fyrst sagði ég bara
Kirkju ... og pataði svo út í loftið. Ég fékk mér
rándýrt Linguaphone-námskeið í íslensku en ég
hef ekki ennþá hlustað á það allt. Fyrsta setning-
in er svona: „Má ég fá lánaðan plötuspilarann
þinn?“ og stuttu seinna kemur: „Hvar eru bóka-
hillurnar?" Ég hugsaöi með mér: Hvað þarf ég
að hlusta á mikið af svona löguðu áður en ég fer
að læra eitthvað sem kemur mér að gagni? Ég
er farin að skilja sumt og get jafnvel fylgt megin-
þræðinum í samræðum fólks en ég held að ég
verði aldrei fær um að tala málið reiprennandi.
- Fyrir utan landslagið, hvað hefur komið
þér mest á óvart hér á landi?
Hvað fólkið er ótrúlega vingjarnlegt. Ég hafði
líka búist við að hér væri kaldara í veðri. En það
kemur alltaf þægilega við mig hvað bláókunnugt
fólk er vingjarnlegt hérna. Ef maður stendur ein-
hvers staðar og er á báðum áttum veit maður
ekki fyrr til en manneskja, sem maður hefur
aldrei séð, vindur sér að manni og spyr hvort
hún geti aðstoðað. Ég verð líka að nefna fiskinn.
Ég hefði ekki trúað því að óreyndu að fiskur gæti
bragöast svona vel. Ég veit ekki hvernig þið farið
að þessu. Ég fæ aldrei svona góðan íslenskan
fisk á Englandi. Þið hljótið að halda úrvalinu eftir
handa ykkur sjálfum (hlær). Eftir að hafa veriö á
íslandi get ég ekki bragðað fisk heima í heila
þrjá mánuði - og vil það ekki vegna þess að það
spillir minningunni um bragðið. Ég gæti haldið
áfram að tala um ýmislegt vegna þess að hér
tekur bókstaflega allt villtustu draumum manns
fram.
- Ertu ekki hreinlega uppgefin þegar þú
ferð heim til Englands eftir þessi ferðalög?
Nei, nei. Þótt ég fari sjaldan að sofa hérna fyrr
en eftir miönætti og geti stundum setið og skraf-
að við vinkonur mínar til klukkan fjögur eða fimm
á morgnana get ég alltaf farið snemma að sofa
þegar ég kem heim. Svo, þegar ég hef komið
tímanum í samt lag aftur, taka minningarnar við.
- Þú hefur talað um ísland í bresku út-
varpi og haldið fyrirlestra um það.
Já. Á helstu útvarpsstöðinni okkar í North-
ampton er vinsæll ferðamálaþáttur einu sinni í
viku, um helgar. Fólk sem hefur feröast til
áhugaverðra staða getur skrifað bréf til þáttarins
og spurt hvort stjórnendurnir hafi áhuga á ferða-
sögunni. Ég skrifaði og hef fengið tvö tíu mín-
útna viðtöl. Þá talaði ég um Island og tók með
mér íslenskar hljómplötur; þjóðlög og vinsæla
alþýðusöngva. Ég hafði heyrt lagið Hver á sér
fegra föðurland? i Bessastaðakirkju og fannst
það svo fallegt. Hér byrja ég aftur. Sjáðu! (Hún
sýnir mér á sér handlegginn sem er að hlaupa
upp í gæsahúö.) Þetta var svo hrífandi og ég
hætti ekki fyrr en ég fann snældu með þessu lagi
og önnur falleg á hljómplötum. Það var ekkert
áhlaupaverk en mér tókst það. Ég fékk þessi lög
spiluð og nota þau líka þegar ég held fyrirlestra
um ferðir mínar, ásamt íslenskri poppmúsík við
hæfi. Ég hef talað í safnaðarheimilum, á kven-
félagsfundum, góðgerðarstofnunum og víðar.
Þetta eru engir meiri háttar fyrirlestrar og ég fæ
ekki mikið borgað fyrir þá - kannski fimm eða tíu
pund - en þeir peningar fara í næstu íslands-
ferð.
Krökkunum mínum finnst þetta skrýtin árátta í
mér og hafa bent á að ég hefði getað keypt mér
splunkunýja glæsibifreið fyrir peningana sem ég
hef nú þegar eytt í íslandsferðir. En ég læt ekki
segjast. Bíllinn verður horfinn eftir fimm ár en Is-
landsferðirnar verða að dásamlegum minning-
um sem hverfa aldrei. □
19. TBL1991 VIKAN 25