Vikan - 19.09.1991, Blaðsíða 44

TOPPMANN
Frh. af bls. 43
Dreymandi augun hvörfluðu af toppnum á
spegilinn fyrir framan hann. Það var eins og
hver fruma í líkama hans frysi. Var þetta virki-
lega hann? Þráinn hreyfði höfuðið örlítið til
hliðar, það gerði gamli maðurinn í speglinum
líka. Það var ekki um að villast. Gilli var búinn
að raka hvert stingandi strá af höfði hans. Var
þetta nauðsynlegt? spurði Þráinn eyðilagður.
Já, já, þetta var alveg nauðsynlegt, vinur minn.
Þú svitnar svo hrikalega að ég er ekki einu
sinni viss um að nokkurt lím geti haldið toppn-
um á þér. Ég hef bara aldrei séð mann svitna
annað eins af engu. Það verður eitthvað þegar
ég er búinn að teppaleggja - ahaa.
Þráinn fann að Gilli var ekki eins stimamjúk-
ur og í upphafi. Nú hafði höndlarinn tekið við af
góðlega rakaranum. Toppurinn varð Þráni sem
fíkniefni, hann var fallinn fyrir skærum höndlar-
ans. Nú varð ekki aftur snúið, það vissi sá sem
allt veit. Einhvern tíma hefði Þráinn staðið upp
og rétt svona karli einn fimm hundruð punda
beint á trýnið. Sköllóttur átti hann sér engrar
uppreisnar von.
Gilli teygði sig í bómullarhnoðra og vætti
hann í spritti. Hann þvoði skallann vel og vand-
lega með hnoðranum og dansaði hreinlega í
kringum þetta nýja fórnarlamb. Hann tók topp-
inn undan hárþurrkunni og setti einhvers konar
teppalímband hér og þar á botninn á honum. Á
örskotsstundu var hann búinn að leggja hann
snyrtilega á höfuðið á Þráni. Æfðar hendur
hans léku fimlega með skærin um nýja hárið. Á
fáeinum mínútum breyttist ásjóna öldungsins í
speglinum í vel útlítandi ungan og hárprúðan
mann. Þráni leið eins og hann hefði fengið
skammtinn sinn. Hann hugsaði Gilla ekki leng-
ur þegjandi þörfina - nú var Gilli rakari skapar-
inn sjálfur. Þráinn dýrkaði hann þessa stund-
ina.
Jæja, vinur! Rödd Gilla var aftur orðin rödd
meistarans. Þekkir þú nokkuð gaurinn þarna í
speglinum? Þráinn stundi af þakklæti. Ég hefði
aldrei trúað að svona vel tækist til. Þá er þessu
lokið hvað þetta snertir. Við skulum fá okkur
sæti hérna við skrifborðið mitt og ég ætla að
fræða þig svolítið um nýja hárið. Þráinn stóð
upp úr rakarastólnum en hafði ekki augun af
spegilmynd hins nýskapaða manns. Hann
sneri sér í bak og fyrir og átti erfitt með að slíta
sig frá speglinum. Það er rétt hjá þér, vinur
minn, um að gera að skoða og skoða oft svo
þú kynnist þessum nýja manni. Það er engin
skömm að því að gerast svolítið hrifinn af sjálf-
um sér. Það er eiginlega innifalið í verðinu.
Þráinn settist við skrifborðið andspænis Gilla
rakara. Það er sitthvað sem ég þarf að ræða
við þig um. Eins og þú hefur kannski lesið í
bæklingunum, sem ég lét þig hafa, er því rétti-
lega haldið fram að ekkert sé því til fyrirstöðu
að fara í sund, sturtu og því um líkt. Ég veit
ekki hvort þú hefur lesið smáa letrið, það er að
segja ... Gilli nuddaði hökuna íbygginn. Þar
er talað um að það eigi kannski ekki við alla.
Ég held því miður að þú tilheyrir þeim hópi,
Þráinn minn. Það er einn og einn sem hefur
svona tilhneigingu til að svitna eins og þú. Gilli
rétti Þráni bréfþurrku. Þráinn tók við henni eins
og f leiðslu og bar hana upp að enninu. Það er
nefnilega smávandamál hjá framleiðandanum
að finna lím sem getur talist öruggt fyrir svona
tilfelli. Þráni var ekkert farið að lítast á vankant-
ana sem nú voru að koma í Ijós. Hvað um rign-
ingu? spurði hann þvoglumæltur. Ég var ekki
kominn að því, svaraði Gilli rakari snöggt. Ég
myndi ráða þér frá að standa í rigningu með
óvarið hárið. Þá gæti límið farið aö renna, skil-
urðu?
Þráinn tók upp veskið sitt. Hann ætlaði ekki
að sitja lengur undir þessu, vildi ekki að Gilli
rakari tíundaði vankantana frekar. Þetta var
orðið alveg nóg. Ég verð fljótur að læra á þetta
allt saman. Hann reyndi að sýnast glaður þó
töluvert væri farið að síga í hann. Það er best
að gera upp við meistarann. Þetta vissi hann
að myndi snúa Gilla á aðrar brautir. Hann
reiddi fram peningana fyrir toppinn. Já, Þráinn
minn, þetta lærist nú allt saman. Þetta er eins
og kynnast nýrri konu, maöur smám saman
lærir að umgangast þær og kynnast þeirra
góðu og svo auðvitað slæmu hliðum. Gilli rak-
ari teygði sig í peningana og taldi eins og
bankamaður. Þetta er nú allt gott og blessað.
Hann stakk peningunum niður í skúffu. Svo er
það eitt og annað sem þú þarft að hafa með
þessu til að allt fari vel.
Gilli sneri sér hálfhring í stólnum og tók að
tína ýmiss konar dót niður úr hillu. Hér er til
dæmis hárnæring, sjampó og djúpnæring, hár-
spíri, hreinsispritt og límband. Þér veitir víst
ekki af að taka tvennt af hvoru. Gilli sneri sér
við með fangið fullt af vörum og skellti þeim
sigri hrósandi á borðið. Þetta ætti að nægja þér
fyrstu vikurnar. Þráinn leit fast á Gilla en sá
hvorki augu né andlit. Allt í einu var eins og
höfuð meistarans væri búðarkassi, i gluggun-
um sá Þráinn margra stafa tölur. Úr skúffunni
heyrði hann rödd sem nefndi upphæð sem
samsvaraði fjórðungi af verði toppsins. Þetta
var farið að verða svolítiö skuggalegt, þótti
Þráni. Hann, Þráinn Sveinsson, hárprúöastur
allra hér á árum áður, var orðinn gullskalli. Það
var eins gott að þetta yrði þess virði. Þráinn
gekk fremur vonsvikinn ungur maður út frá
Gilla rakara, klyfjaður alls konar drasli sem
Gilla hafði tekist að pranga inn á hann.
Hvað tekur nú við? hugsaði hann dapur í
bragði. Vrði hann að athlægi meðal félag-
anna? Hann horfði dökkum augum á framtíð-
ina, gat engan veginn fyrirgefið sjálfum sér þá
heimsku að hafa anað út í þetta hártoppaves-
en. Rýjurnar höfðu þó ekki dottið af honum á
einu bretti. Óbeint hafði Gilli sagt honum að
hann tilheyrði þeim hópi sem átti hvenær sem
var á hættu að missa toppstykkið út í veður og
vind.
Þráinn Sveinsson kom við í áfengisverslun-
inni á leiðinni heim. Hann keypti sér ekki eina
flösku og ekki tvær. Kjarkurinn hafði beðið svo
mikinn hnekki hjá Gilla rakara að flöskurnar
urðu fjórar. Hann tók tappann úr þeirri fyrstu
strax og heim kom og drakk hvert glasið á fæt-
ur öðru. Fljótlega fór hann að líta lífið öðrum
augum, blekking vimunnar færði honum aftur
væntingar unga mannsins sem hann hafði
dregið upp mynd af. Enn á ný stillti hann sér
upp fyrir framan spegilinn og skoðaði sig í bak
og fyrir, sannfærður um að hann hefði keypt
útliti sínu nýja æsku. Þetta nýja útlit var hann
nú tilbúinn að nota til veiða. Engin stúlka gæti
staðist Þráin Sveinsson. Þá sannfæringu hafði
hann að vísu oft áður keypt sér í vínbúðinni en
nú var þetta toppurinn á tilverunni. Hann var
ákveðinn í að fara á mannamót strax um
kvöldið og láta reyna á aðdráttaraflið.
Þegar biðin var loks á enda og barir borgar-
innar voru opnaðir var Þráinn orðinn slompfull-
ur og ánægðari með lífið en nokkru sinni fyrr.
Hann mætti manna fyrstur á hverfisbarinn sem
hann að öllu jöfnu stundaði ekki. Dyravörður-
inn, sem fyrir löngu hafði kynnst Þráni lítillega,
hvessti á hann augun og varð eitt spurningar-
merki. Hvar í ósköpunum hef ég séð þennan
gemling áður? hugsaði hann. Það er kannski
rétt að fylgjast með honum. Þráinn sá að dyra-
vörðurinn leit rannsakandi á hann. Ætli hann
haldi að ég sé ekki orðinn nógu gamall? Hann
seildist í vasa sinn eftir veskinu. Viltu nafn-
skírteini? Þráinn átti ávallt erfitt um mál þegar
hann var drukkinn, ekki síst ef hann reyndi aö
leyna því hversu drukkinn hann var. Dyravörð-
urinn hristi höfuðið og hleypti honum inn.
Hann fór rakleiðis að barborðinu og tyllti sér
á einn stólinn. Einn gráan, félagi! kallaði hann
til þjónsins sem var önnum kafinn við að gera
klárt fyrir kvöldið en gaf sér þó tíma til að
skenkja honum í glas. Þráni leið ákaflega vel.
Ferskt loftið á barnum og kaldur drykkurinn
héldu líkamshita hans í lágmarki. Toppurinn
sat vel á höfðinu þannig að úr þessu gat vart
nokkuð klikkað. Hann hafði ekki lokið við fyrsta
glasið þegar mild ilmvatnslykt kitlaði vit hans.
Góða kvöldið! Þráinn sneri sér við í stólnum.
Ung og falleg stúlka hafði kastað til hans
kveðju. Hormónastarfsemin fór á fulla ferð.
Þarna er skútan sem mun sökkva í dýnuna
mína í nótt, hugsaði hann, sökkva meö manni
og mús. Góða kvöldið! Ég var farinn að halda
að ég yröi einn á svæðinu í kvöld. Rödd Þráins
var tilgerðarleg. Má ekki bjóöa dömunni í glas?
Jú, þakka þér fyrir. Hvað vill hið fagra fljóð
drekka? Bara það sama og þú, svaraði stúlkan
feimnislega. Drykk fyrir dömuna! kallaði Þráinn
hátt og skýrt, og fylltu mitt í leiðinni. Þráinn
hvolfdi í sig restinni úr glasinu og rétti þjónin-
um það.
Þjónninn fyllti glösin og Þráinn bar þau inn á
bás innarlega í salnum. Stúlkan fylgdi honum
eftir og þau settust. Hvaða himnasending er
það að hitta svona fallega stúlku á stað sem
þessum? Hvaða gaur er það sem sleppir hönd
af slíkri gæs ... ég meina, fyrirgefðu. Þráinn
átti erfitt með tunguna. Slíkri rjómagellu vildi
ég sagt hafa. Stúlkan hló lítillega eins og mis-
mæli sem þessi væru ekkert til að gera veður
út af. Ég er nýskilin. Hún horfði ofan í glasið.
Sá drullusokkur er ekkert nema kjötið, ekki heil
sella í honum. Ég má vera þakklát fyrir að
losna við hann. Þráinn beit saman jöxlunum og
setti í brýrnar. Það væri nú ekkert geðslegt að
lenda í einhverju kjötfjalli en þetta slyppi senni-
lega ef hann tjaldaöi bara til einnar nætur.
Kláraðu úr glasinu, vina mín, sagði hann fullur
samúðar. Ég ætla að ná í meira. Stúlkan rétti
honum glasið. Þráinn beið ekki boðanna og
var kominn aftur með glösin eftir örskotsstund.
Slangur af fólki var nú komið í salinn. Loftið
á litla barnum var tekið að mettast og Þráinn
fann að örl ítils svita var farið að gæta á enninu.
Skrattinn, hugsaði hann. Það er eins gott að
fylla þetta stúlkutetur sem allra fyrst og sigla
henni hraðbyri heim. Hún virtist bara þola svo
mikið að Þráinn var á stöðugum þönum til að
sækja í glösin. Það sótti að honum værð og
hálfgert áhugaleysi fyrir dömunni sem hann
var búinn að vera að reyna að fylla. Hann var
varla orðinn maður til að sækja í glösin. Einn
sjúss enn, það gerir útslagið. Hann stóð upp
og gerði sig líklegan til að skjögra enn eina
Frh. á næstu opnu
44 VIKAN 19. TBL 1991