Vikan - 19.09.1991, Blaðsíða 58

ANNAR
FEBRÚAR
- eftir Sigrúnu
Það er annar febrúar,
| laugardagskvöld,
" útborgunardagur.
Það er kalt. í
miðbænum skjálfa krakkar
af kulda. Þau eru að
skemmta sér. Fyrir utan
Smárétti eru tveir strákar
að slást. Stelpa liggur
grátandi á götunni. Þau
eru að skemmta sér. Tveir
lögregluþjónar með allar
heimsins áhyggjur á
herðunum koma
þrammandi. Ég og
vinkona mín göngum út
Austurstrætið. Inn á
Hressó. Ég er merkileg
með mig þegar ég lít
framan í dyravörðinn. Víst
get ég verið tvítug. Ég er
Sigurðardóttur
bara sextán. Ég kemst inn.
Ég lít í kringum mig. Þarna
er samansafn af öllum
manngerðum þjóðfélags-
ins. Mest þó háskóla- og
menntaskólakrakkar. En
inn á milli leynast gamlir
listamenn, hafnarverka-
menn og þriggja barna
mæður sem eru þreyttar á
lífinu og eiginmanninum
sem vinnur óþarfa
yfirvinnu á skrifstofunni.
Inn á klósett. Ég halla
mér upp að vegg á meðan
ég bíð eftir að röðin komi
að mér. Ljóshærð hávaxin
stelpa horfir fljótandi
augum á spegilmynd sína.
Hún skvettir vatni framan í
sig. Málningin lekur niður
vangana. „Er ég
sjúskuð?" spyr hún og
lagar á sér blússuna. Ég
segi að hún líti ágætlega
út. „Ég er svo ógeðslega
full,“ segir hún og fer fram.
Kannski fer hún á barinn
og lætur bjóða sér í glas.
Kannski sest hún út í horn
og sofnar. Kannski fer hún
bara heim ... eða í partí.
Hvað veit ég? Röðin er
komin að mér.
Ég geng að barnum og
bið um glas af Santa
Christina. Afgreiðslustúlk-
an slengir því ólundarlega
á borðið. Ég borga og
sest. Ein og sér og sjálf.
Þannig vil ég hafa það. Ég
lít á fólkið í kringum mig.
Þarna er strákurinn með
brúnu augun sem sagðist
einu sinni elska mig. Þess
vegna verð ég bæld og læt
sem ég sjái hann ekki. Ég
elska hann. Ég loka
augunum og hlusta á
tónlistina.
And sometimes we would
spend the night
just rolling about on a floor
and I remember
even though it felt soft at the
time
I always used to wake up sore
Þetta er Cure. Ég opna
augun og lít í sorgmætt
andlit. Hann hallar sér upp
að dyrastafnum. Tóm
augun horfa ofan í glasið
sem hann heldur á.
Jakkafötin eru hrein og
ókrumpuð. Skyrtan
nýstraujuð og slaufan
bein. Hann er í Emm err.
Tómt andlit. Tómur haus.
Hann horfir tómt út í loftið
þangað til stelpa í svörtum
stuttum kjól svífur að
honum. „Gummi elskan.“
Hann brosir út í annað,
stingur sígarettustubb í
munninn og er bara
rólegur. Stelpan er stærri
en hann. Mér finnst það
asnalegt. Hún dregur
Gumma elskuna með sér
inn í hóp af stelpum í
stuttum kjólum. Hann sest
án þess að missa
ímyndina.
Við næsta borð við mig
sitja tvær stelpur. Þær eru
öðruvísi. Þær eru töff.
Algjör andstæða við Emm
erringinn. Fötin hefðu
hneykslað marga en ekki
mig. Ég er hlutlaus í kvöld.
Sit bara og horfi á fólkið.
Reyni að skilja það. Ég
hneykslast ekki. Ég er
hlutlaus.
Þarna er strákurinn sem
hefur það á samviskunni
að ég ligg stundum undir
sæng og öskra af
vonleysi. Hann er með
brún augu.
Á barnum situr strákur í
leðurjakka með Harley
Davidson mótorhjálm. Við
hlið hans situr þreytt kona.
Andstæður. Harley
Davidson býður henni í
glas og reytir af sér
brandarana. Þreytt andlit
konunnar verður smám
saman fullt. Hún er búin
að gleyma hversu erfitt
það er að vera einstæð
móðir. Hún flissar og horfir
tælandi á Harley Davidson
sem flissar með henni.
Ég lít út um gluggann.
Það er byrjað að snjóa.
Mjúk snjókornin teppa-
leggja jörðina. Strákarnir
sem voru að slást og
stelpan sem lá grátandi á
götunni eru farin.
Pylsusalinn er að tína upp
rusl.
Einhver tekur um
höndina á mér. Ég horfi í
brún augu. Orð eru óþörf.
Við leiðumst út í nóttina.
58 VIKAN 19. TBL. 1991