Vikan - 19.09.1991, Blaðsíða 43

KROSSGÁTUGERÐ: GUÐJÓN BALDVINSSON
og eftir. Þráinn fletti bæklingunum og kinkaöi
kolli til samþykkis. Þaö var ekki annað að sjá
en örgustu gamalmenni yröu sem unglömb að
nýju. Þráinn beið þess eins að setjast í stólinn
og fá toppinn.
Það sem við gerum núna, Þráinn, er að þú
sest þarna í stólinn og ég tek af þér smálokk til
að fá grunnlitinn á hárinu. Síðan sendi ég
beiðni til útlanda og fæ fyrir þig rétta toppinn.
Þráinn svitnaði. Nú - hvað tekur það langan
tíma? Svona þrjár vikur, svaraði Gilli hæglát-
lega og stóð upp. Hann benti Þráni að setjast í
rakarastólinn. Þráinn var annars hugar þegar
hann settist. Þurfti hann virkilega að bíða
svona lengi eftir þessum bleðli sem ekkert
var? Hann hreyfði samt engum mótbárum,
vildi ekki eiga þaö á hættu að verða af
toppnum. Hann yrði bara að sætta sig við
þetta. Á meðan Gilli skoöaði hárið og tók pruf-
ur skimaði Þráinn forvitinn um stofuna. Þarna
voru alls konar andlitslausir gervihausar sem
skörtuðu flottu toppunum hans Gilla. Þráinn
setti andlit á hvern og einn, allt eftir því hvernig
kollurnar litu út. Hann sá Dabba, Denna og Óla
Gríms eins og sigurtákn í einni hillunni.
Gilli skellti skyndilega kollu á höfuðið á
Þráni. Þessi er svona til að sýna þér hvernig
þetta kemur til með aö virka. Þráinn starði I
spegilinn. Hann þekkti ekki sjálfan sig - gjör-
samlega allt annar maður. Það var engu líkara
en kolsvörtu lambi hefði verið skellt á hausinn
á honum. Á þetta að vera svona? stamaði
hann forviða. Ég er alveg eins og Jimi Hendrix.
Gilli gat ekki varist hlátri. Hann klappaði Þráni
hughreystandi á öxlina. Ég er bara að sýna þér
hvernig þetta lítur út áður en ég klippi það
saman við þitt eigið hár. Þráinn hló vandræða-
lega. Jæja vinur, þá er þessu lokið í þetta sinn
- og þó. Gilli teygði sig í málband. Ég var nærri
búinn aö gleyma að mæla á þér skallann.
Skallann? endurtók Þráinn. Er þetta svo
slæmt? Blessaður vertu, þetta er ekkert sem
eftir er á þér. Hann dró málbandið frá enni og
langt aftur á hnakkann. Ætli hann fái visst á
fermetrann, hugsaði Þráinn, enn á fullu aö af-
neita hárleysinu.
Fínt er, fínt er, sagði Gilli eins og hann væri
að svara hugsunum Þráins. Þú þarft alveg
stærstu gerð. Ég hringi svo bara I þig þegar
þetta kemur að utan. Það er best að ég taki
líka niður hjá þér símanúmerið I vinnunni.
Hann fylgdi Þráni til dyra og þeir kvöddust með
handabandi. Þráinn hraðaði sér út og dró djúpt
að sér andann, feginn að hafa stigið skrefið til
fulls. Hann ákvað að minnast ekki á þetta við
nokkurn mann. Nóg yrði víst umtalið þegar að
því kæmi.
Dagarnir liðu og Þráinn vann stöðugt í sjálf-
um sér. Hann leitaðist við að efla með sér kjark
og þor til að mæta öllu sem hugsanlega gæti
hent hann þegar að því kæmi að mæta fólki
eftir að herlegheitin væru lent á höfðinu á
honum. Engu að síður gat hann ekki á sér set-
ið að plægja örlítið akurinn og gerðist eins kon-
ar postuli í að auglýsa ágæti hártoppa. Hann
laumaði þessu með hægð inn í umræður þeg-
ar tækifæri gafst. Loks kom svo kallið. Á borði
verkstjórans lágu skilaboð til Þráins um að
hann ætti að hringja í Gilla rakara. Þráinn gat
ekki séð á verkstjóranum að hann grunaöi
hvað til stæði, þótt flestir sem vakandi tórðu
vissu hver Gilli hártoppafrömuður var. Hann
hringdi því ófeiminn úr verkstjórakompunni.
Jú, Gilli rakari óskaði eftir að fá hann samdæg-
urs ef hann ætti möguleika á að koma svona
fyrirvaralaust. Ekkert var því til fyrirstöðu og
Þráinn fékk frí það sem eftir var dagsins.
Eftir að Þráinn var búinn að fara heim I gott
baö og skipta um föt stóð hann á gólfinu hjá
Gilla rakara. Brosið á Gilla var sneisafullt af
gleði, eins og hann hefði fundið líffæri sem
bjarga myndi lífi Þráins. Þráinn settist I stólinn
og reyndi að slaka örlítið á. Spennan og
undanfari þessarar stundar kostuðu það að
hann var rennandi sveittur á höfðinu. Þegar
hann horfði á spegilmynd sína vissi hann ekki
hvort hann ætti að hlæja eða gráta. Hvað I
ósköpunum er ég að láta þig ganga í gegnum
núna, Þráinn Sveinsson?
Rosalega ertu sveittur, drengur! Hljópstu
hingað, eða hvað? Þráinn svaraöi engu, hann
var staðráðinn í að nefna ekki viö Gilla hversu
mjög þetta tók á taugarnar. Gilli byrjaði að
klippa lauslega yfir hárið. Ég ætla að laga að-
eins þessar rýjur áður en þú mátar gripinn.
Þráinn veitti því litla athygli hvað Gilli rakari
sagði, augun voru föst á hártoppi sem sat
virðulegur á gervihaus undir hárþurrku. Þráinn
var umsvifalaust búinn að setja sitt eigið andlit
á gervihausinn. Þetta gæti bara komiö vel út,
hugsaði hann.
Frh. á næstu opnu
z' / Í4AT 7omi{ OKftSi TRE&- u/7 TLA/Vfl /Í&Ð Ei TR- TEáLjA RÓLK.T lA'fi X
5
KlutJtJfiK ({EiÐ 3 A f > e
SKEL DKOPi DR'IKK 'orrÁSr > >
\/ AK'iNU- WAJUAA HZ&ÐiST ToLU >
Ei AJfJ R bftrO'Q 1 > KETjftfi
To Mu ÍSL- STAF^ 5*2- b'Tifi SÖMCf
z e;a/í Snu'Ru > z
/ z 3 H 5 fo T 8 ST/ffiF- R&ktí
Lausnarorð í síðasta blaði 1-7: GRÍMSEY
19. TBL. 1991 VIKAN 43