Vikan - 23.01.1992, Blaðsíða 29

fjögur eldri systkini sem öll
hafa verið skiptinemar. Bróðir
minn var skiptinemi I Panama
og þar kynntist hann nokkrum
íslendingum. Hann spurði mig
af hverju ég færi ekki til ís-
lands og mér leist strax vel á
þá hugmynd.
Ég byrjaði síðan fljótlega í
Menntaskólanum í Kópavogi.
Það var mjög erfitt að byrja
í skólanum og alls ekki
skemmtilegt. Fyrsti tíminn,
sem ég fór í, var enskutími. Ég
opnaði stofuna og fór inn.
Tíminn var þá hálfnaður og
krakkarnir sátu öll í sætunum
sínum og horfðu á mig. Kenn-
arinn kynnti mig og ég sagði
„Hæ“ en enginn heilsaði mér
á móti. Það var enginn sem
talaði við mig til að byrja með
en eftir nokkra daga lagaðist
þaö.
f Menntaskólanum í Kópa-
vogi er áfangakerfi en ég
stundaði þó ekki nám á ein-
hverri ákveðinni braut heldur
fékk að velja þau fög sem mig
langaði til að læra. Mér finnst
fjölbrautakerfið frekar leiðin-
legt og hefði frekar kosið að
vera í skóla með bekkjakerfi.
Það hvarflaði samt aldrei að
mér að skipta um skóla því að
þá þætti mér eins og ég hefði
gefist upp í MK og það vildi ég
ekki.
Ég læri ekki mikið fyrir skól-
ann enda gekk mér ekki nógu
vel í prófunum. Skólinn hér á
íslandi skiptir mig heldur ekki
svo miklu máli því að ég kom
hingað til að kynnast íslandi
en ekki til að læra stærðfræði
eða líffræði eða eitthvaö því
um líkt."
Tim segir MK vera gjörólík-
an skólanum sem hann var í í
Ástralíu. Skólakerfið í Ástralíu
er mjög ólíkt því íslenska.
Krakkar taka stúdentspróf
sautján ára eftir aö hafa lokið
svonefndum „high school“.
Skólinn, sem ég var í í
Ástralíu, er einkaskóli og er
um fimmtíu kílómetra frá
heimili mínu í Brisbane. Skól-
inn er aðeins ætlaður fyrir
drengi og þar gilda ákveðnar
reglur um klæðaburð. Skóla-
búningurinn samanstendur af
hvítri skyrtu og bindi, jakka,
svörtum buxum og svörtum
leðurskóm.
Ástralskir krakkar eru lengra
komnir í stærðfræði og öðrum
raungreinum en íslenskir
krakkar. Aftur á móti búa Is-
lendingar yfir miklu betri tungu-
málakunnáttu en Ástralir sem
margir hverjir tala bara ensku.
Aginn í áströlskum skólum
er miklu meiri en í íslenskum
og krakkar bera mikla virðingu
fyrir foreldrum sínum og kenn-
urum. í raun finnst mér aginn í
skólunum aðeins vera af hinu
góða og krakkarnir læra
meira. Ég undrast oft hvað ís-
lendingar geta verið ókurteisir
og sérstaklega finnst mér
borðsiðir þeirra bera vott um
ókurteisi. Ef ástralskur krakki
talaði með fullan munninn eða
stæði upp frá borði að máltíð
ólokinni yrði hann húðskamm-
aður.
Skólinn minn í Ástralíu er
heimavistarskóli og því þekkt-
ust allir nemendurnir mjög vel
og félagslífið var alveg
frábært. Ég fór sjaldan heim
um helgar þó að skólinn væri
ekki langt frá heimili mínu.
Helgarnar fóru að mestu í að
keppa í íþróttum en ég var
bæði í skólaliðinu í rugby og
róðri.
Ég fór í fyrsta skipti á skíði
hér á íslandi og skemmti mér
mjög vel. Ég ætla að reyna að
fara eitthvað á skíði í Ástralíu
en aðstæðurnar þar eru ekki
mjög góðar. I Ástralíu eru í
raun bara tveir almennilegir
skíðastaðir og sá stærri heitir
reyndar „Blue Mountains" eða
Bláfjöll.
Síðastliðið sumar vann ég
hjá Rafmagnsveitu Reykjavík-
ur og síðan prófaði ég að fara
á sjóinn. Það var alveg ágætt.
Ég var að vísu mjög sjóveikur
til að byrja með og því var gert
mikið grín að mér. í jólafríinu
ákvað ég samt aö halda mig á
þurru landi og seldi lands-
mönnum jólatré í stað þess að
veiða fisk."
Tim dvaldi í hálfan mánuð á
sveitabæ hér á íslandi. Hann
segir íslenskt bændalíf vera
gjörólíkt þvf sem gerist í
Ástralíu, til dæmis þurfi aldrei
að fóðra kindurnar sérstaklega
í Ástralíu nema miklir þurrkar
hafi verið og þvi sóu þær hafð-
ar úti allt árið. Því er mun auð-
veldara að stunda kvikfjárrækt
í Ástralíu en á Islandi og er því
þannig farið að kindur, sem
Ástralir kalla reyndar „jum-
buck“, eru um tíu sinnum fleiri
en mannfólkið.
Tim er búinn að ferðast mik-
ið um Island með fjölskyldun-
um sem hann hefur dvalið hjá.
Hann segist þó enn eiga eftir
að ferðast um hálendið en það
verði að bíða betri tíma. Hann
er ákveðinn í að koma til Is-
lands aftur en þvertekur fyrir
að hann vilji búa hér.
„Þrátt fyrir að Reykjavik sé
mjög lítill bær er alveg ótrú-
lega margt að gerast hér. Þess
vegna get ég ekki sagt að
Reykjavík sé smábær en hún
er samt of lítil fyrir mig. Það er
miklu skemmtilegra að fara út
að skemmta sér í Reykjavík
heldur en í Brisbane. Hér hittir
maður alltaf einhverja sem
maður þekkir en í Brisbane,
sem hefur rúmlega milljón
íbúa, hittir maður sjaldan þá
sem mann langar að hitta á
skemmtistöðunum.
Ástralir drekka lítið af sterk-
um drykkjum. Þeir drekka hins
vegar miklu meira af bjór en
íslendingar og þá alltaf ískald-
an bjór. í Ástralíu fer fólk
venjulega á krár um hálfníu-
leytið og þaðan á nætur-
klúbba. Flestir eru komnir
heim til sín klukkan tvö eftir
miðnætti. Ástralir fara miklu
fyrr að sofa en íslendingar og
það stafar líklega af því
hversu erfitt getur verið að
sofa út á morgnana því að hit-
inn er svo mikill. Það telst frek-
ar seint að fara á fætur um
áttaleytið."
Tim segir að það sé erfitt að
kynnast íslendingum. Sjálfur
er hann mjög opinn og þægi-
legt að tala við hann. „Það eru
margir sem vilja ekki kynnast
mér vegna þess að ég er
skiptinemi. Þeir vita að ég fer
bráðum aftur til Ástralíu og
finnst því ekki taka því að
kynnast mér. Ég hef því stund-
um brugðið á það ráð að segj-
ast vera að vinna hér á íslandi
og þá vill fólk frekar tala við
mig.“
Síðastliðið haust fór Tim til
Danmerkur til að hitta aðra
Rotary-skiptinema sem dvöld-
ust í Evrópu. „Þetta var alveg
frábær tími. Það er eitthvað
sérstakt við alla skiptinema.
Þeir eru allir langt að heiman
og eru að reyna að aðlagast
nýjum aðstæðum og kynnast
nýju fólki. Allir skiptinemar
eiga því eitthvað sameiginlegt
og því var eins og við hefðum
alltaf þekkst þegar við hittumst
í fyrsta skipti í Danroörku. Síð-
an fór ég í bakpokaferðalag
um Evrópu með nokkrum öðr-
um skiptinemum. Við ferðuð-
umst með rútum og lestum og
reyndum að sjá sem mest. Ég
kann miklu betur við Evrópu
en Bandaríkin og er jafnvel að
hugsa um að vera eitt ár í
Þýskalandi til að læra góða
þýsku. Mig langar mikið til að
vinna við sendiráð í framtíð-
inni og þess vegna legg ég
mikið upp úr því að læra er-
lend tungumál.
Það er líka mjög gaman að
ferðast um Ástralíu," segir
hann og fer að tala eins og út-
sendari ástralskrar ferðaskrif-
stofu. „Það er margt að sjá í
Ástralíu. Landið er svo stórt og
fjölbreytilegt. Það er mjög
skemmtilegt og ódýrt að ferð-
ast um landið I lestum og fullt
af góðum farfuglaheimilum
sem hægt er að gista á. Sá
sem kemur í lítið þorp, þar
sem er ekkert farfuglaheimili,
getur bara farið inn á næstu
krá og beðið um gistingu. Hon-
um yrði þá vísað á herbergi
uppi á lofti. Þegar gesturinn
væri búinn að koma sér fyrir
gæti hann sest á barinn, feng-
ið sér bjór og tekið þátt í sam-
ræðum bænda um kindur og
búskap. Þetta er ekki alveg
eins og í Krókódíla-Dundee
en samt ekki svo ólíkt."
Tim er greinilega mjög hrif-
inn af landinu sínu en fær
hann aldrei heimþrá?
„Nei, ég hef ekki fengið
mikla heimþrá. Ég hringi heim
einu sinni í mánuði og skrifa
fullt af bréfum þannig að ég er
í stöðugu sambandi við ætt-
ingja og vini [ Ástralíu. Ég
viðurkenni þó að einu sinni
fékk ég mikla heimþrá. Það
var eftir að ég hafði legið á
spítala í nokkra daga eftir
botnlangauppskurð. Þá lá ég
bara í rúminu og gerði ekki
neitt og þá langaði mig mikið til
að vera kominn heim til Bris-
bane." □
A „Égfór
i fyrsta
skípti á
skíði hér á
íslandi og
skemmti
mér mjög
vel. Ég ætla
að reyna
að fara
eitthvað á
skíði i
Ástraliu en
aðstæðurn-
ar þar eru
ekki mjög
góðar.“
2. TBL. 1992 VIKAN 29