Vikan - 05.03.1992, Blaðsíða 24

EKIÐAS
=* 0 ÍjJjxJjx.
Binni hefur ekið
„Strandarútunni“
nokkur undanfarin ár
og er sagður afar
vinsæll á meðal íbúa
i
á Ströndum og eru
konurnar þar nyrðra
sagðar líta hann hýru
auga.
\
Þegar ferðast er með
langferðabíl skoðum
við gjarnan samferða-
fólk okkar lítillega I upphafi
ferðar og svo beinast augu
okkar að bílstjóranum. Hvað
er það sem fær mann til að
vinna árum saman við akstur,
oft við erfið skilyrði?
Margt getur gerst á lang-
ferðum og þá er gott að hafa
bílstjóra eins og Binna með f
för.
Binni eða Benedikt Brynj-
ólfsson er maðurinn sem um
ræðir. Við fylgjumst með hon-
um eina ferð á Strandarútunni
en þaö er leiðin Reykjavík
Hólmavík Drangsnes Reykja-
vík oft kölluð.
Bóndadagurinn varð fyrir
valinu og hafði blaðamaður
Vikunnar fremstu sætin í rút-
unni, reyndi að tala ekki allt of
mikið sjálfur en fylgdist með
öllu sem fram fór á leiðinni.
Bíllinn var hlaðinn pökkum
og blómum því konur á
Ströndum ætluðu margar að
gleðja bændur sína þennan
dag. Nokkrir farþegar voru
einnig í bílnum, tvær litlar
stelpur að heimsækja afa og
ömmu í sveitina og pólsk kona
að fara í vinnumennsku og
töluðum við heimatilbúna
rússnesku þar sem áð var.
Binni hefur ekið þessa leið
nokkuð reglubundið undanfar-
in ár og verið einstaklega vin-
sæll enda maðurinn Ijúfur og
raungóður.
Blaðamaður spyr Binna
fyrst að því hvort honum finn-
ist gaman að aka langferðabíl.
Binni hikar litla stund áður
en hann svarar. „Já, það getur
verið gaman. í góðu færi og í
góðu veðri er það ágætt og
hentar mér vel. Ég vil frekar
vinna slíka vinnu en vera alltaf
á sama stað og fara eftir
klukku. Það hentar mér ekki.
En í vondu færi og þá sérstak-
lega í fljúgandi hálku er það
mikið álag. Mér er verst við
hálkuna. Það þarf að sýna
stöðuga árvekni og eftir slíka
túra er maður þreyttur."
Áður en Binni gerðist bíl-
stjóri var hann sjómaður en
hann hefur ekið hjá Guðmundi
Jónassyni sfðastliðin sjö ár.
Þar áður ók hann á Austfjarða-
leið og fyrir Kaupfélag Héraðs-
búa á Egilsstöðum. „Ég er
ánægður með starfsandann í
fyrirtækinu, hef góðan vinnu-
veitanda og félagar mínir í
bílstjórastétt eru mér mikils
virði.“
Er það rétt, Binni, sem mér
hefur verið sagt, að flestar
konur á Ströndum Ifti þig hýru
auga?
„Því hefur verið stungið að
mér,“ segir Binni kankvís.
„Ætli það sé ekki gagnkvæmt.
Konur á Ströndum eru ágætis-
konur og hef ég aldrei reynt
Strandamenn að öðru en hlý-
legu viðmóti.
Mér finnst ákaflega fallegt á
Ströndum, Kollafjörðurinn
fallegur," sagði Binni og sam-
þykkir blaðamaður það fús-
lega þar sem hann bjó eitt sinn
við þennan fjörð og veit ná-
kvæmlega hvaö Binni var að
tala um. Að aka Kollafjörð og
Bitrufjörð í Ijósaskiptunum er
slegið töfrum í minningunni.
Manstu þegar þú fékkst
kattafjölskylduna f bílinn,
Binni?
Binni hlær dátt og man. Sér-
staklega þegar fara átti í
menningarferðalag með nem-
endur, foreldra og kennara f
Broddanesskóla. Ferðin var
rétt hafin þegar Grfmur, ungur
fressköttur, varð fyrir smáóláni
sem setti hroll að farþegunum.
Binni var fljótur að bregðast
við. Engar skammir, út með
kassann og lánaði svo söku-
dólgnum svefnpokann sinn.
Þegar átti að fara að mögla
sagði hann snöggt: „Pokinn
fer bara í hreinsun. Útrætt
mál.“ Svona er Binni í starfi,
röskur og vinsamlegur og lýsir
það meðal annars vinsældum
hans að blaðamaður var beð-
inn um að koma með Binna í
kaffi, ef fámennt yrði í rútunni
á bakaleiðinni. Svo fámennt
varð nú ekki en við flautuðum
fyrir utan umræddan bæ, vink-
uðum og héldum svo áfram
ferð.
Snjór var á Holtavörðuheið-
inni en að öðru leyti vel fært og
ég bað Binna um að segja mér
frá sjálfum sér. „Ég dvaldist í
tvö ár sem unglingur á Hólma-
vík með móður minni. Ekki
grunaði mig þá að ég ætti eftir