Vikan - 05.03.1992, Side 58

▲
Hér sést
yfir einn
tökustaöa
kvikmynd-
arinnar
Vegg-
fóðurs,
N1 Bar.
Lesendur
geta
glögglega
séð að
mikill erill
er i
kringum
eitt lítið
atriði í
kvikmynd
sem
þessari.
Hann gaf okkur frekar frjálsar
hendur en ef hann vildi fá
eitthvað ákveðið þá stóð það
yfirleitt. Júlíus er mjög ákveð-
inn leikstjóri og veit alveg hvað
hann vill.“
- Þér finnst þá ekkert erfitt
að leika tvær persónur eins og
þú gerir núna þegar þú leikur í
Rómeó og Júlíu og Kæru Jel-
enu til skiptis.
Baltasar: „Nei, nei. Þaö er
svo gott hvað ég leik ólíkar
persónur í þessum leikritum.
Þetta var erfiðara á æfingatím-
anum þegar ég var að æfa
Rómeó allan daginn og leika
Valodia í Kæru Jelenu á
kvöldin."
- Hvernig persónur finnst
ykkur skemmtilegast að leika?
Baltasar: „Það getur verið
skemmtilegt að leika illmenni
og furðulegt fólk og oft er það
þakklátara. Hins vegar getur
einnig verið gaman að leika
persónur sem standa nær
okkur í lífinu, eins og til dæmis
Lass.
Steinn: „Það er allt öðruvísi
þakklátt að leika vonda
persónu. Fyrir marga er
skemmtilegra að sjá gott ill-
menni á meðan aðrir vilja bara
sjá góðar persónur. Sumt fólk
á líka erfitt með að greina á
milli leikara og persónu sem
hann leikur. Það heldur að ef
persónan er vond og leiðinleg
sé leikarinn það líka.
Það er mun auðveldara að
ganga á neikvæðar tilfinning-
ar. Maður fær að vera vondur
og andstyggilegur. Sjálfur hef
ég mest gaman af því að leika
illmenni. Ég held líka að það
geti verið rosalega gaman að
leika homma eða geðsjúkling,
eða jafnvel konu.“
- Hefur aldrei neitt neyðar-
legt hent ykkur á meðan þið
hafið verið aö sýna?
Baltasar: „Ég lenti í mjög
leiðinlegu atviki i Kæru Jel-
enu. Við leikararnir stóðum öll
fyrir innan sviðið rétt áður en
58 VIKAN 5.TBL.1992
sýningin átti að hefjast og vor-
um að tala eitthvað saman.
Það var kolniðamyrkur þar
sem við vorum og ég var með
sólgleraugu þannig að ég sá
ekki neitt. Einn leikarinn hafði
verið að drekka kaffi og lagði
bollann frá sér á stól. Ég settist
á stólinn, beint ofan á kaffiboll-
ann. Þetta var alveg ömurlegt.
Ég var í hvítum buxum og
varð náttúrlega allur svartur að
aftan. Það fengu allir hláturs-
kast nema ég sem varð alveg
brjálaður. Ég þurfti svo að
leika alla sýninguna með
stóran, svartan blett á rassin-
um.“
Steinn: „Ég lenti í því þegar
ég var að leika í Töfrasprotan-
um í Borgarleikhúsinu að fá
þungt högg á höndina í einu
skylmingaratriði. Það fór í
sundur sin í hendinni og ég
þurfti að leika þannig út alla
sýninguna.
Það kom líka eitt sinn fyrir í
Rómeó og Júliu að Baltasar
gleymdi setningu. Hann átti að
segja „Að kenna að gleyma
geturðu ekki“ og labba síðan
út af sviðinu. Ég, sem leik
Benvólíó frænda Rómeós, átti
síðan að svara honum. Ég
vissi ekkert hvað ég átti að
gera þegar Baltasar var bara
farinn án þess að segja neitt
en segi samt í einhverjum fíla-
gangi setninguna mína: „Ég
get það eða sæmd mín bíður
hnekki.“ Sem er náttúrlega al-
gjörlega úr samhengi - get
hvað?“
Baltasar: „Eitt atriðið í Vegg-
fóðri er þannig að við eigum
að vera að „rappa" niður allan
Laugaveginn í opnum blæju-
bíl. Þegar var verið að taka
þetta upp voru upptöku-
mennirnir í öðrum bíl þannig
að fólk sá ekkert að það var
verið að taka þetta upp. Við
vorum með tónlistina á fullu, í
hlýrabolum, með sólgleraugu
og sungum hástöfum með. Við
fórum fimmtán sinnum niður
Laugaveginn og fólk hélt að nú
værum við orðnir alveg kolvit-
lausir."
Steinn: „Það versta sem ég
hef lent í á mínum leikaraferli
var þegar ég tók að mér að
leika í Floridana-auglýsingu.
Það var efnt til verðlaunasam-
keppni um nafn á drykknum
sem verið var að auglýsa og
hlaut hann nafnið „Mjóna". Ég
þurfti að veita verðlaunin inni í
Mjólkursamsölu. Þar stóð ég
eins og hálfviti í hlýrabol, stíf-
málaður eins og kerling, fyrir
framan fullt af fólki. Ég átti víst
að vera eitthvað fyndinn en
tólkinu stökk ekki bros. Þetta
var alveg agalegt."
AFBRÝÐISEMI
- SEINNI HLUT
Isíðustu Viku fjölluðum við
um afbrýðisemi eins og
flestir finna fyrir en það er
til önnur gerð af afbrýðisemi,
sjúkleg og á köflum brjálæðis-
leg. Slika afbrýðisemi upplifði
Helena í hjónabandi sínu með
Eysteini. Ár eftir ár lifði hún í
ótta og við hótanir sem gerðu
hana niðurbrotna. Hún ein-
angraðist og bjó í litlum af-
mörkuðum heimi, fullum af
ströngu eftirliti og andlegu of-
beldi.
Hjónaband okkar varð að
martröð, segir hún. Það varð
að fangelsi sem ég varð að
strjúka úr til þess að halda lífi.
Helena er 48 ára og nú fyrst
getur hún lifað lífinu eins og
venjuleg manneskja.
[ mörg ár var ég eins og
lömuð, dofin yfir bræðisköst-
um hans, ásökunum, beiðnum
um fyrirgefningu og tárum. Eftir
verstu köstin átti hann það til
að bresta i grát, ríghalda í
mig, eins og til að undirstrika
að hann ætti mig, og biðja um
fyrirgefningu. Svo átti ég að
sofa hjá honum. Ég fann ekk-
ert fyrir þessari miklu afbrýði-
semi fyrr en eftir að við giftum
okkur. Strax eftir giftinguna fór
hann að bera á mig alls kyns
ásakanir, eins og að ég svæfi
hjá öðrum karlmönnum. Hann
hefur því leynt þessu og tekist
það.
Móðir hans sagði mér að
hann hefði verið einstaklega
erfitt barn, hefði tryllst ef hann
fékk ekki allt sem hann vildi.
Hún sagðist ánægð með hvaö
hann hefði róast og ég hefði
greinilega góð áhrif á hann.
Ég vildi allt fyrir hann gera,
reyndi allt til að gera heimilið
fallegt og eldaði allt það besta
sem ég kunni. Ekkert var of
gott fyrir hann. Til að byrja
með færði hann mér oft blóm
og var eins blíður og góður og
hann gat. Mér leið eins og
prinsessu. Það stóð ekki lengi.
Þegar við komum heim eftir
ball eða samkvæmi hellti hann
sér oft yfir mig, leit rannsak-
andi á mig og spurði hvasst af
hverju ég hefði talað eða
dansað svona lengi viö þenn-
an og hinn karlmanninn. Ég
bara hló og kallaði hann ruglu-
koll. Þá var eins og hann róað-
ist en núna veit ég að hann
hefur ólgað undir niðri. Þetta
versnaði enn eftir að börnin
fóru að tínast í heiminn eitt af
öðru.
Við eignuðumst fyrst tvíbura
og síðan aðra dóttur. Ég var
síþreytt og fannst ég aldrei fá
nægan svefn. Eysteinn byrjaði
að kvarta yfir því að hann
fengi enga athygli hjá mér.
Hann hagaði sér eins og
óþægur krakki. Húsið var ekki
nógu vel þrifið hjá mér, matur-
inn ekki til á réttum tíma. Hvað
hafði ég eiginlega fyrir stafni á
meðan hann var í vinnunni?
Átti ég kannski elskhuga?
Þetta voru setningar sem ég
heyrði oft. Og hver hefði svo
sem viljað mig sem leit út eins
og drusla! Eftir slík atvik lét
hann sig oft hverfa í bæinn,
kom síðan heim síðla nætur
og vildi elskast, oftast vel í því.
Mig grunaði oft að hann
væri mér ótrúr en ég sagði
aldrei neitt. Ég var of þreytt til
þess að standa í því. Eftir því
sem árin liðu fjölgaði ásök-
ununum. Ég var hætt að
nenna með honum á böll því
ég vissi hvað fylgdi á eftir.
Hann sagði að ég klæddi mig
eins og hóra, gæfi öllum karl-
mönnum undirfótinn, drykki of
mikið og talaði of mikið. Ég
sem varla þorði að líta á ann-
að fólk á meðan hann gat
dansað og skemmt sér.
Hann sló mig samt aldrei og
heldur ekki krakkana. Ég fór
að trúa því sem hann sagði
um mig. Ég reyndi að forðast
að tala við fólk, sérstaklega
karlmenn, þvi hann fylgdist
með mér, meira að segja í
kjörbúðinni.
í fríum vildi hann helst vera í
sumarhúsi fjarri öllum manna-
byggðum og þar varð hann
aftur sami maðurinn og ég
taldi mig giftast. Þar var ég
prinsessan hans. Um leið og
við komum heim aftur breyttist
hann. Ég mátti ekki fá mér
vinnu, heimilið var minn vinnu-
staður, ég átti að passa mín
börn sjálf og líka eftir að þau
urðu nógu stálpuð til þess að
geta bjargað sér sjálf í nokkra
tíma eftir skóla. Ó nei, heima
skyldi ég vera.
Hann hafði slitið öll
fjölskyldutengsl fyrir löngu. Við
tengdamamma laumuöumsttil
þess að tala saman í síma og
það var hún sem ráðlagði mér
að leita mér hjálpar. Mína fjöl-
skyldu vildi hann hvorki sjá né
heyra, það var ekki það til sem
hann ekki taldi henni til foráttu.
Ef mig langaði að heimsækja
systur mína eða föður varð ég