Vikan - 05.03.1992, Síða 59

SJUKLEG
AFBRY
aö fá leyfi og fara ein. Það
kostaöi alltaf reiðikast svo ég
fór eiginlega aldrei. Hann
sagöi aö ég heföi ekki farið til
þeirra heldur aö heimsækja
elskhuga minn. Á leiðinni hefði
ég svo komið við hjá þeim til
þess að klaga eiginmann
minn.
Svona hélt hann endalaust
áfram og ég hafði ekki orku til
þess að mótmæla. Ég gat
heldur ekki talað um þetta við
neinn. Ég átti engar vinkonur
lengur, þær hafði ég þurft að
kveðja því Eysteinn þoldi ekki
að þær kæmu í heimsókn til
okkar og ég mátti ekki fara til
þeirra. Stundum kallaði hann
mig hóru í áheyrn bæði barna
og fullorðinna, þvílík niðurlæg-
ing.
Krakkarnir fundu ástandið
fljótt á sér og hann reyndi mik-
ið að snúa þeim gegn mér l
þess að vakta mig en honum
varð ekkert ágengt með það.
Stundum gleymdi hann sér í
eins og vikutíma og varð aftur
maðurinn sem ég giftist en
ávallt fór allt á sama veg.
Þessi umbreyting varð oft-
ast eftir að hann hafði grátbeð-
ið um fyrirgefningu. Þá átti
hann það til að segja: Ég skil
þig vel ef þú vilt skilja við mig,
ég er einskis virði og það væri
best fyrir alla ef ég dæi. Sjálfs-
morðshótanir voru algengar:
Ef þú ferð frá mér þá drep ég
mig. Fyrst tek ég krakkana og
þú horfir á! Þá kastaði ég upp.
Þegar ég lít til baka skil ég
ekki hvernig ég gat haldið
þetta út en ég var lömuð og
fannst ég minna virði en gólfið
sem ég gekk á. Einn daginn
sauð samt endanlega upp úr.
Ég vissi að það var núna eða
aldrei. Ég tók krakkana og fór
til tengdamömmu. Eysteinn
elti mig, baröi allt húsið utan
og öskraði. Þá ákvað ég mig,
ég vildi fá skilnað.
Núna líður mér vel. Krakk-
arnir eru í góðu andlegu á-
standi þrátt fyrir allt og gengur
vel, en þeir hafa sem allra
Bæði karlar og konur,
sem þjást af sjúklegri
afbrýðisemi, þurfa á
sérfræðingshjálp að
halda og það sem
fyrst.
minnst samband við fööur
sinn. Hann náði sér í nýja
konu fljótlega eftir skilnaðinn
og ég vorkenni henni mikið.
Ég er farin að horfa á þessa
atburöi sem liðna, ég lifi mig
ekki inn í þetta lengur en ég
þurfti mikla hjálp. Ég sótti tíma
hjá sálfræðingi í ár á eftir. Ég
hef fengið mér hálfsdagsvinnu
og mér finnst ég loksins lifa líf-
inu. Það skrítnasta er að þeg-
ar ég þarf að hringja f Eystein
finnst mér hann vera annar
maður, engar ásakanir og mér
finnst mig vera að dreyma.
Eysteinn er einn af þeim
sem þjást af sjúklegri afbrýði-
semi, það ætti öllum að vera
orðið Ijóst. Þessi afbrýðisemi á
rætur að rekja til óöryggis.
SEMI
Móðir hans segir hann hafa
tryllst ef hann fékk ekki allt
sem hann vildi og það bendir
til þess að henni hafi ekki tek-
ist að hemja hann. Það er ekki
óalgengt að börn séu upp-
stökk og viðskotaill en Ey-
steinn fékk greinilega litla at-
hygli þrátt fyrir þessi köst.
Þetta varð honum því eðlilegt
og hélst fram á fullorðinsár.
Hvernig skyldi faðir hans
hafa verið? Og mamma hans
- skyldi hún hafa hótað að fara
frá honum ef hann yrði ekki
góður? Skyldi það hafa verið
hún sem hafði þessi áhrif á
skapsveiflur hans? Gaf hún
honum með annarri hendi og
tók með hinni? Fjölmargar
spurningar spretta upp.
Eysteinn tók konu sína sem
sína eign og Helenu hlýtur að
hafa liðið meira en illa. Hún
gekk beint inn í þetta misnotk-
unarmunstur, annað orð yfir
þetta er andlegt ofbeldi, að
viðbættum misþyrmingum. í
lokin fannst henni þetta vera
henni að kenna og bara ef hún
hegðaði sér vel myndi þetta
ekki gerast.
Eysteinn verður að leita sér
hjálpar og þið skuluð ekki
halda að hann hafi breyst í
framkomu þrátt fyrir að Helenu
finnist öðruvísi að tala við
hann. Núverandi sambýlis-
konu hans hlýtur að líða
hræðilega en það er ekki
vandamál Helenu. Hún getur
þakkað sínum sæla að vera
laus við hann því kona verður
fljótt fangi við þessar aðstæð-
ur. Hún heldur að ef hún sé
bara nógu góð og elski hann
nógu heitt gangi þetta yfir. Svo
einfalt er það ekki.
Bæði karlar og konur, sem
þjást af sjúklegri afbrýðisemi,
þurfa á sérfræðingshjálp að
halda og það sem fyrst. Fólk,
sem býr við svona þrúgandi
aðstæður, ætti að taka upp
vandamálið, segja frá hvernig
það hefur það og krefjast þess
að viðkomandi leiti sér hjálpar.
Það er nauðsynlegt að segja
að þessi hegðun sé sjúkleg og
grunsemdirnar eigi ekki við rök
að styðjast. Ef kona, sem býr
við slíkar aðstæður, talar fyrir
daufum eyrum ætti hún að
taka börnin og fara. Börn, sem
alast upp á heimili þar sem
móðirin er kölluð hóra og guö
má vita hvað, geta skaðast
svo mikið að það verði ekki
bætt. Foreldrar verða að taka
tillit til barnanna, þeir bera
ábyrgð á þeim en ekki makan-
um. Þá ábyrgð axlar hann
sjálfur. Börnin eru varnarlaus
og þau fara að hata persón
una sem við á, hvort sem það
er faðir eða móðir. Hafir þú frá
svona reynslu að segja, sendu
þá Vikunni bréf. Nafnleyndar
verður gætt.
5. TBL. 1992 VIKAN 59