Vikan - 11.06.1992, Síða 10

▲ Fróði,
Edda og
heimil-
iskötturinn.
Móðirin
fylgist vel
með því
sem sonur-
inn er að
gera - hún
heldur
meðal ann-
ars utan
um fjármál
hljómsveit-
arinnar.
FLEIRi BRÖGÐ
Háskóli íslands er þó ekki
fyrsta menntastofnunin sem á
vegi hennar varð eftir útskrift
úr leiklistarskóla. Fyrir þremur
árum fór hún til Bandaríkjanna
að læra kvikmyndagerð og þá
aðallega það sem snýr að leik-
stjórn í kvikmyndum og sjón-
varpi. „Ég var þar tvo vetur og
tók próf f ákveðnum fögum,
ekki öllum. Ég á því eftir sem
svarar einum til tveimur vetr-
um í viðbót," segir Edda og
▲ Dauða-
rokksveitin
I djúpri
tónlistar-
pælingu.
Þelr þykja
góðir,
strákarnir.
þegar rætt er um háskólagráð-
ur og einkunnaspjöld berst tal-
ið að lífsreynslu og aldri. „Ég
mun halda áfram að byggja á
leiklistarnáminu en hvort ég
klára einhverjar gráður í námi
finnst mér ekki skipta megin-
máli. Ef ég væri tvítug að hefja
nám væri um allt annað að
ræða en ég er bara að bæta í
kökuna mína fleiri brögðum,"
segir hún kankvís.
Nú yfir í tónlistina. „Já, þeir
kalla þetta dauðarokk, strák-
arnir," syngur Edda nánast
þegar talið berst að nafninu
sem flestum finnst óviðkunn-
anlegt. Af hverju þessi nafn-
gift? Er einhvers konar dauða-
eða djöfladýrkun í kringum
þetta? „Nei, þetta er bara
svona þung rokktónlist og
þegar ég spurði strákana
hvers vegna þeir kenndu hana
við dauða svöruðu þeir því til
að söngvarinn syngi um það
bil áttund neðar en eðlilegt
getur talist. Þess vegna er
þetta kallað dauðarokk. En
textarnir minna mig meira að
segja á textana sem voru í
gangi þegar ég var ung. Þá
gengu textar mikið út á póli-
tíska ádeilu unga fólksins á þá
eldri varðandi ástand þjóðar-
skútunnar."
SVEITIN SYSTRAMORÐ
Edda hikar svolítið þegar
nafnið á hljómsveitinni ber á
góma. „Hún heitir Sororicide,"
segir hún og hikar enn frekar
þegar spurt er að þýðingu
þess orðs. „Ég veit nú ekki...
ja, það þýðir eiginlega systra-
morð en ég held að það hafi
aðallega verið valið vegna
þess að þeim hafi þótt orðið
hljóma vel.“
Sonurinn Fróði, sautján ára
gamall, hefur aðallega lært á
hljóðfæri sitt, gítar, af föður
sínum, Finni Torfa tónskáldi.
Edda segir Finn hafa verið i
Óðmönnum á sínum yngri ár-
um ásamt Jóhanni G. Jóhanns-
syni og fleirum. Nú semji hann
nútímatónlist og í vetur hafi
Sinfóníuhljómsveit íslands flutt
hljómsveitarverk eftir hann.
Hvernig kann faðirinn við til-
tæki sonar síns, heldur Edda?
„Ég held að hann kunni bara
vel við það. Músíkalskt fólk
heyrir á allri tónlist hvort hún er
góð eða vond, óháð tegund-
inni, og ég held að FinnurTorfi
sé bara ánægður með þetta,“
segir hún.
Dauðarokksveitamenn líta
oft á tíðum grimmúðlega út og
fullorðið fólk hefur stundum
ímugust á leðrinu, gallafötun-
um, síða hárinu, ógreiddu og
lítt snyrtu að því er virðist. „Ég
man eftir að bítlarnir þóttu
grófir með allt sitt síða hár
þegar þeir komu fyrst svo ekki
sé nú talað um Rolling Stones
sem helst virtust vilja vera sem
skítugastir og Ijótastir. Þeir
voru ögrandi og vildu vekja
sem sterkust viðbrögð hjá eldri
kynslóðinni. Þessi saga er að
endurtaka sig. Ég held líka að
það sé mjög mikilvægt að for-
eldrarnir gleymi því ekki að
einu sinni voru þeir sjálfir upp-
reisnargjarnir og jafnvel enn
mikilvægara er að fordæma
ekki unglingana og tísku
þeirra og ýta þeim út í horn þvi
að þá getur vel verið að þeir
lendi í alls kyns rugli.
ÞÁTTUR FORELDRANNA
Foreldrarnir verða að fylgjast
með, svo ekki sé nú talað um
ef þeir nenna að hlusta á tón-
listina sem krakkarnir eru að
fást við þá held ég að það sé
mikið atriði," segir Edda en
hún hefur í gegnum son sinn
kynnst þónokkru af þessu
unga fólki sem hefur gaman af
dauðarokkinu. „Hús okkar hef-
ur alltaf verið opið vinum
Fróða,“ segir Edda og heldur
áfram, „þannig að ég hef
kynnst mörgum krökkum á
þessum aldri. Jafnvel þó að
þetta sé ekki mín uppáhalds-
tónlist vil ég hlusta á hana og
fylgjast með hvað er aö
gerast."
Eflaust veltir margt foreldrið
því fyrir sér hvernig best sé að
bregðast við þegar barnið tek-
ur til við að sinna þessari tón-
list og fólkinu í kringum hana
og Edda hefur hér aðeins
komið inn á viðhorf hennar
sjálfrar gagnvart þessu.
„Ég hef ekki kynnst neinum
krökkum enn sem eiga í ein-
hverjum verulegum vandræð-
um en sjálfsagt fjölgar þeim
stöðugt sem eiga um sárt að
binda, eru til dæmis á götunni.
Kannski er ástæðan sú að for-
eldrar telja sig margir hverjir
ekki hafa tíma til að sinna
börnunum sínum. Þjóðfélagið
verður sífellt uppteknara af
veraldlegum gæðum. Þeir
sem velja þá leið hafa þar af
leiðandi minni tíma. Þá getur
með tímanum myndast gjá
milli barna og foreldra," segir
Edda.
Hún telur ekki útilokað að
krakkar sem aðhyllast dauða-
rokk til dæmis, eða tónlistar-
stefnur sem ekki eru almennt
viðurkenndar sem af hinu
góða í samfélaginu, leiðist
frekar út á hálar brautir áfeng-
is, vímuefna og vergangs,
helst þá vegna vanþekkingar
okkar á fyrirbrigðinu. „Við
erum kannski hrædd við þetta
unga fólk og það held ég að sé
vegna þess að við höfum ekki
kynnst því, við þekkjum það
ekki.“
TAPPAR í EYRUM
Áhyggjuefnin eru nokkur, því
er ekki að neita. Eitt af þeim er
heyrn hljómsveitarmanna.
„Tækin eru yfirleitt hátt stillt.
Þeir segja nefnilega að ef þeir
lækki í gítarmögnurum og
slíku heyri trommuleikarinn
ekki í þeim, það sé ástæðan
fyrir því að ekki er hægt að
lækka. En þeir eru allir með
eitthvað í eyrunum," segir
Edda.
Talið berst nú að menntun
rokkaranna og í Ijós kemur að
flestir hyggjast þeir halda inn á
fræðabrautir. „Sá yngsti er að
klára grunnskóla og Fróði
minn er í Menntaskólanum í
Reykjavík, í fyrsta bekk. Hinir
tveir eru ekki í skóla sem
stendur en að minnsta kosti
annar þeirra var í Verslunar-
skólanum í fyrra og hyggst,
held ég, halda áfram næsta
vetur."
Þannig er nú komið fyrir
dauðarokksveitinni Sororicide
sem vann Músíktilraunir í
fyrra. Þeir spila yfirleitt fyrir
peninga og Edda Þórarinsdótt-
ir, móðir gítarleikarans, heldur
utan um peningamálin, sér um
að leggja þóknanirnar inn á
bók enda má reikna með
auknum fjárfestingum í fram-
tíðinni þegar hærra er komið á
stjörnuhimininn. Þá á hljóm-
sveitin „Systramorð" peninga
í bauknum.
1 0 VIKAN 12. TBL. 1992