Vikan - 11.06.1992, Blaðsíða 15

Forréttur: Ferskur silungur. þunnt sneiddur.
Lagður í lög urferskum appelsínu-og sítrónu-
safa sem er kryddaður með svolitlu soja.
Silungurinn látinn liggja i leginum í tvær til
þrjár minútur, rétt til að ná mesta hráabragðinu
úr honum.
Forréttur: Fiskikæfa (paté) á piparrótarsósu,
með sýrðum rjóma og þorskhrognum.
▲ Kon-
íaksstofan
er búin
þeim sér-
stöku hús-
gögnum
sem hæfa.
Þjónustan
hlýleg og
örugg, gott
kaffi og
veigarnar
við hæfi.
Rúnar er áhugasamur sil-
ungsveiömaður og veiðir því
stundum sjálfur í soðið. „Ætli
sjóbleikjan sé ekki best,“ segir
hann þegar hann er spurður
hvar besta hráefnið sé að fá.
„Maður þarf samt ekki að fara
langt til þess að veiða góðan
silung, hann er til dæmis mjög
góður úr vötnum hér í næsta
nágrenni höfuðborgarinnar
eins og Selvatni og Silunga-
tjörn, i fjallavötnunum er líka
að finna úrvals fisk. Ég fer tvisv-
ar á sumri í veiðiferð meö
félögum mínum norður á
Skaga, þar sem vötnin eru full
af gómsætum silungi."
Þau Rúnar og Sigríður Auð-
unsdóttir kona hans þurfa að
hafa allar klær úti til þess að
verða sér úti um hinar sjald-
gæfari tegundir. Nefna má í
því sambandi að þau gerðu
sérstakan samning við áhöfn-
ina á togaranum Klakki frá
Vestmannaeyjum, sem stund-
að hefur búraveiðar að undan-
förnu. Hún útvegar veitinga-
staðnum ákveðið magn í einu,
sem sent er með flugi til
Reykjavíkur, og leggur inn
sem hlut. Fyrir skömmu tóku
skipverjar hlutinn sinn út með
því að halda árshátíð sína Við
Tjörnina, þar sem gert var vel
við þá í mat og drykk. „Þeir
fengu tindabikkju, nautasteik
og síðan blandaðan eftirrétt
að hætti hússins.“
BEITUKÓNGUR OG
ÍGULKERJAHROGN
Rúnar hefur stundum boðið
upp á tegundir eins og keilu og
blálöngu. Keiluna segir hann
erfitt að fá fólk til þess aö
boröa en öðru máli gegni um
blálöngu sem margir eru
sólgnir í. Keilan er þétt í sér
eins og búrinn til dæmis en
langan er erfiðari matreiðslu
fyrir það hversu gróf hún er,
sérstaklega sú gula. „Blálang-
an er aftur þéttari í sér og hvít-
ari - mjög góður fiskur. Það er
reyndar sama hvaða fiskur á í
hlut, hver tegund er annarri
betri en hefur bara sín ein-
kenni.“
Á matseðlinum Við Tjörnina
má stundum finna tegundir
sem maður hefði haldið að
væru ekkert sérstaklega lyst-
ugar - til dæmis beitukóng og
ígulkerjahrogn svo eitthvað sé
nefnt. „Beitukóngurinn hefur
mjög sérkennilegt og gott
bragð. Hann þolir mjög litla
eldun og hann má til dæmis
alls ekki sjóða því að þá verð-
ur hann ólseigur. Hann er vin-
sæll þegar ég býð upp á hann
en því miður er fyrirtækið í
Sandgerði, sem verkaði hann
og hafði komið sér upp sér-
stakri vél til þess að losa fisk-
inn úr skelinni, ekki starfrækt
um þessar mundir."
ígulkerjahrognin eru óskap-
legt sælgæti að sögn Rúnars
og best segir hann að sé að
matreiða þau sem allra
minnst. „Igulkerin eru opnuð á
sama hátt og skurn er brotin
ofan af eggi. Síðan hreinsar
maður vel sullið frá hragnun-
um, setur ofurlítinn sítrónu-
Súkkulaöitertan hans Rúnars
með tilheyrandi skrauti (upp-
skriftina má finna í bókinni
hans, Eftir kenjum kokksjns,
sem út kom hjá Erni og Örlygi
fyrir skömmu). „Þar eð bindiefn-
ið í henni er bara smjör og egg
verður að kæla hana í isskáp
yfir nótt. Margir hafa fiaskað á
þessu.“
-é Skyr-
terta með
ferskum
jarðarberj
um.
safa yfir þau og snæðir siðan.
Sítrónusafinn sér um að eyða
mesta hráabragðinu. Maöur
þarf að venjast þessu á sama
hátt og ostrunum sem mörg-
um finnast vondar i fyrsta
skipti en eru orðnir sólgnir í
þær í þriðja sinnið." ígulkerja-
hrognin notar Rúnar líka með
góðum árangri í paté, sósur
eða súpur. Nokkrir kafarar
stunda það aö sækja þetta
góðgæti niður á hafsbotn, svo
og öðuskel og bláskel. „Það
virðist vera nóg til af þessu og
þeir segja að Hvalfjörðurinn sé
fullur af skelfiski - gómsætu
en vannýttu hráefni."
Lesendur góðir, reynið sjálf-
ir og verði ykkur að góðu.
12. TBL. 1992 VIKAN 1 5