Vikan - 11.06.1992, Page 19

útskrifast úr og sendi mér
bæklinga með myndum af öll-
um stjörnunum sem hafa verið
í honum. Allt í einu sagði íris:
„Þetta er málið!“
Gallinn var bara sá að hún
var í San Diego en skólinn
minn hins vegar í úthverfi Los
Angeles, Pasadena. Eftir að
hafa rætt málið fram og til
baka sótti ég um. Við ákváð-
um að ef ég kæmist inn myndi
ég leigja mér herbergi í Pasa-
dena og keyra til San Diego
um helgar. Þannig hefur þetta
verið í allan vetur."
- Þetta hlýtur að hafa
reynt á sambandið.
„Já, mikil ósköp, en líka
styrkt það. Yfirleitt hefur þetta
gengið vonum framar. Ein-
stöku sinnum kemur auðvitað
fyrir að maður springur,
„bang“, og þakið fer af húsinu.
Eins og gengur reynir maður
að vinna úr því eins og öðrum
vandamálum."
- Hvert verður svo fram-
haldið?
„Ég er á fyrsta ári núna og
ætla að halda áfram að læra
leiklist, leggja svo út færi hér
og þar í þeirri von að einhver
bíti á. Bransinn hér er erfiður.
Ég er ennþá með íslenskan
hreim en enskan hefur alltaf
heillað mig. Ég öfundaði alltaf
ameríska plötusnúða, að geta
talað eins og þeir gera og
kunna þessa „frasa". Eins og
staðan er í dag langar mig að
leika á ensku en ég leyfi mér
að skipta um skoðun hvenær
sem er. Þetta nám hefur verið
uppbygging á sjálfum mér,
maður er náttúrlega brotinn
niður og byggður upp að vissu
leyti. Þetta er bara eins og að
fara í meðferð. Lífsskoðun og
verðmætamat mitt hefur
breyst mikið. Ég finn fyrir því
hvað útvarpsvinnan og sjón-
varpsvinnan hefur hjálpað mér
mikið. Maður hefur kynnst
ógrynni af fólki og tekist á við
skemmtileg vandamál í gegn-
um tíðina. Allt verður þetta
ómetanlegt hérna.
Árin mín sem smiöur eru
mér einnig mjög dýrmæt því
ég er að uppgötva það núna
að þótt ég væri með hamarinn
í hendinni var ég undir niðri
stöðugt að stúdera karaktera.
Allar þessar manngerðir, sem
urðu á vegi manns eða maður
vann með, eru að banka upp á
hjá mér núna og það kemur
sér heldur betur vel.
Ég er kannski að horfa á
mann sem er að reyna að
koma alltof stórum kassa ofan
í alltof lítið skott á bílnum
sínum. Á sama tíma og ég
veltist kannski um af hlátri er
ég að spá í það: Hvað kemur
manni til þess að hlæja? Hver
verða viðbrögð mannsins þeg-
ar hann sér að vandamálið er
óleysanlegt? Blótar hann?
Brosir hann? Leggur hann
kassann á jörðina og klórar
sér í hausnum? Það er þetta
sem máli skiptir, að taka eftir
smáatriðunum."
- Hvaða höfundar heilla
mest?
„Shakespeare og það er
hlutur sem ég hélt ég ætti ekki
eftir að segja. Þegar maður fer
að átta sig á Shakespeare og
skilja út á hvaö þetta gengur
hjá honum er eins og allar dyr
opnist. Þegar til kastanna
kemur kennir Shakespeare
hvernig á að leika og túlka
hverja línu. Það merkilega er
að það verður að kunna á-
kveðna tækni til að geta leikið
Shakespeare. Af nútímahöf-
undum eru Sam Shepard og
Arthur Miller ofarlega á topp
10.
Ef ég ætti hins vegar að tjá
mig um einstaka leikara þá
hafa þeir gömlu alltaf verið í
uppáhaldi hjá mér: James
Stewart, Cary Grant og Clark
Gable. Cary Grant var jafn-
góður í að leika gamanhlut-
verk eins og í alvarlegri
verkum."
- Hvert stefnirðu?
„Óskarinn fyrir árið 2000,"
segir hann og hlær. „Nei,
veistu ég er búinn að hugsa
A Gulli
Helga með
einum
kennara
sinna. „Ég
er ennþá
með ís-
lenskan
hreim en
enskan hef-
ur alltaf
heillað
mig.“
myndir sem voru fimm árum á
undan í íslensku útvarpi. Fólk
hélt að ég væri eitthvað
skrýtinn! En þessar hugmyndir
„virkuðu" vel síðasta sumar á
útvarpsstöðinni FM 957
(EffEmm) í þættinum „Tveir
með öllu“. Það var bara enn of
stutt frá einokuninni yfir í frels-
ið þegar ég kom með þær
fyrst,“ segir hann og brosir.
„En þetta er í rauninni það
sem leiklistin gengur út á, að
prófa eitthvað nýtt. Maður get-
ur verið skotinn í kaf fyrir þaö
eða uppsker eins og maður
sáir. Það er sénsinn sem verð-
ur að taka.
Að fara í leiklist var eitthvað
sem pabbi minn var búinn að
vera að segja við mig frá því
ég var sjö ára gamall. Þá byrj-
aði ég að herma eftir fólki,
göngulagi þess, tali, töktum og
frösum. Ég skemmti fjölskyld-
unni oft með þessu. Þegar nýr
gestur kom í heimsókn stúder-
aði ég hann og eftir að hann
fór hermdi ég eftir honum. Ekki
það að ég ætlaði mér að gera
það, þetta var bara eitthvað
sem kom af sjálfu sér.
Svo kom ég hingað út, hitti
Ragnhildi Rúriks (dóttur Rúr-
iks Haralds leikara) sem benti
mér á skólann sem hún var að
Ég sagði við sjálfan mig
niðri á Aðalstöð: Nú er ég bú-
inn að vera í útvarpsbransan-
um í fimm eða sex ár og ef ég
hætti í útvarpi, hvað tekur þá
við?
Þá ákvað ég að setjast niður
og hugsa málið, fór út með
konunni, gerðist heimavinn-
andi húsfaðir með son okkar,
Helga Steinar, og gerði þaö
upp við sjálfan mig hvað mig
langaði til að gera.“
- Kom þá leiklistin upp í
hugann?
„Já, það má segja það. Ég
tók bara sjálfan mig fyrir. Hvaö
hafði ég verið að gera síðast-
liðin tíu ár. Ég hafði verið
kynnir á ótrúlegustu uppákom-
um með öllu sem því fylgir,
eins og til dæmis fegurðar-
samkeppnum, unnið í útvarpi
og sjónvarpi, sprellað og
spaugað. Ég kom frá Los
Angeles árið 1987 með hug-
A Gulli í
kennslu-
stund
ásamt
bekkj-
arfélaga.
Shakesp-
eare heillar
hann mest.
það, þó svo ég verði ekki
frægur í Hollywood hefur maö-
ur alltaf eitthvað til að ganga í
því þetta nám kemur alltaf til
með að nýtast mér. En auðvit-
að reynir maður hér, stingur
sér ofan í þessa Ijónagryfju og
byrjar að berjast. Ef það geng-
ur ekki nær það ekki lengra en
ég yrði að minnsta kosti
reynslunni ríkari, í staö þess
að fara bara heim og sjá eftir
því alla ævi að hafa ekki reynt.
Það þýðir samt ekkert að
fara af stað fyrr en maður er til-
búinn því tækifærið er bara
eitt. Takist vel upp fer snjóbolt-
inn líka aö rúlla en sá sem
klúðrar er búinn að vera. Sam-
keppnin hér er gífurleg og við
erum búin undir hana í skólan-
um því eins og einn kennarinn
minn sagði: „Prófverkefnin í
skólanum eru kannski einu
hlutverkin sem við fáum.“
Af sjötíu útskrifuðum leikur-
um í skólanum í fyrra hafa þrír
fengið eitthvað að gera og við
eru að tala um eina auglýs-
ingu, gestaleik í einum þætti
og þar fram eftir götunum."
- Hvetur þetta þig til dáða
eða dregur úr þér kjark?
„Fyrir mig er þetta bara
hvatning. Það er alltaf aö
verða erfiðara og erfiðara að
fá eitthvað að gera. Það er það
mikið af góðum leikurum
hérna úti en fá hlutverk í boði
og margir um hituna. En það
er í þessu eins og öðru, það
gildir bara að vera bestur."
- Tveir 'með öllu?
„Jón Axel, vinur minn og fé-
lagi, kom hingað út um pásk-
ana í fyrra. Við sátum bara
svona hvor á móti öðrum, vor-
um að fíflast eins og okkar er
von og vísa.
„Svona á þetta að vera,“
sögðum við í kór. Nú skildum
við taka alla útvarpsframkomu
og stæla; tala niður til hlust-
enda, segja frá veðrinu og
klukkunni og alvarlegheit til
endurskoðunar og vera bara
við sjálfir. Við vorum stundum
svolitið „lókal", rifjuðum upp
unglingsárin í Bústöðum,
hringdum í ólíklegasta fólk og
sungum meira að segja í út-
sendingu. Samt sem áður
lagði fólk við hlustir, skemmti
sér með okkur og hristi svo
hausinn yfir öllu saman. „Tveir
með öllu“ er sumarþáttur og
verður í loftinu í sumar."
Svo mörg voru þau orð. Það
geislar af Gulla um leið og
hann kveður og segist, um leið
og hann lítur upp, verða að
eins lengi og Hann leyfir,
stekkur upp í brúna sjévvann
sinn sem enginn vill stela og er
þotinn. □

12.TBL 1992 VIKAN 19