Vikan - 11.06.1992, Page 22

minnst er á pólitík en segist þó engu aö síður
hafa mjög ákveðnar skoðanir, sest meira að
segja upp í stólnum og setur sig í stellingar
þegar þetta ber á góma. Það var þó ekki vegna
þess að hann vildi bjarga heiminum sem hann
fór í framboð fyrir Alþýðuflokkinn í Hafnarfirði.
„Ég gerði þetta nú meira af greiðasemi við
mág minn, Guðmund Árna Stefánsson, krata
og bæjarstjóra í Hafnarfirði, systir mín er gift
honum. Hitt er annað mál að hugmyndafræði
Alþýðuflokksins á ekki illa við mig og þá er ég
að vitna til stefnuskrárinnar, ekki til gerða hans
hverju sinni. Eins og nafnið gefur til kynna er
þetta flokkur allra en ekki einhverra sérhags-
munahópa. Vissulega eru ýmsar gerðir flokks-
forystunnar umdeilanlegar, aðrar ekki. Til
dæmis vil ég skoða aðild að EB mjög gaum-
gæfilega. Við megum ekki kasta þessu frá okk-
ur í hugsunarleysi en ég er alls ekki að tala um
að við seljum landið okkar í hendur einhverju
stórveldinu.
Við þurfum fyrst og fremst að taka til í okkar
eigin garði. Ég er til að mynda alls ekki hlynnt-
ur því hvernig farið var með afgreiðslu nýju
laganna um námslánin. Mitt álit er að nám sé
einhver besta fjárfesting sem völ er á nú á dög-
um enda eigum við íslendingar mikið undir
samskiptum okkar við aðrar þjóðir og undir-
staða árangurs í þeim efnum er menntunin.
Við þurfum að vera vel að okkur í öllum
málum."
FRÆNDMISSIRINN
Heimi verður hér menntunin að umtalsefni, en
er hann mikið menntaður sjálfur? „Nei, en ég
kláraði þó stúdentinn og fór síðan í viðskipta-
fræði í Háskólanum. Það átti nú hvorki mikið né
vel við mig. Eftir eitt og hálft ár í námi fór ég í at-
vinnumennsku í fótbolta, var í tæpt ár úti í
Hollandi og spilaði með liði sem heitir Excels-
ior, systurfélagi Feyenoord. Pétur Pétursson
spilaði þá með Feyenoord og í gegnum hann
komst ég að hjá þessu liði því þeir spurðu
hann hvort einhver sá íslendingur væri til sem
gæti skorað mörk. Hann hringdi þá í mig - sem
ég skil nú ekkert í - og spurði hvort ég hefði
áhuga á að prófa þetta, sem ég gerði.
Þarna eru settir upp leikir til að reyna á leik-
menn sem forráðamenn liðsins eru að spá í aö
kaupa til sín og ég man að við spiluðum við
eitthvert lið og unnum það þrettán eða fjórtán
núll. Ég gerðí átta mörk í leiknum, fleiri mörk
en allt sumarið ’84 á íslandi. Síðan virðist sem
einhverjar lukkudísir hafi verið með mér í
leiknum því bókstaflega allt gekk upp þannig
að þeir hjá félaginu töldu sig vera að kaupa
framtíðarleikmann en áttuðu sig ekki á því að
þetta var ósköp venjulegur íslendingur sem
var svona hrikalega heppinn," segir Heimir og
brosir út undir eyru.
Skyndilega þyngist þó brún hans ískyggi-
lega, hann lýtur höfði eins og nú hrannist upp
í huga hans óvelkomnar minningar. Þegar
hann heldur áfram er líkt og þar fari annar
maður. „Ég lenti þá í því að Jóna Dóra systir
mín og Guðmundur Árni misstu tvo drengi í
eldsvoða. Annar þeirra, sá eldri, þá átta ára
gamall, hafði alltaf verið á leiðinni út til mín og
var mikill fótboltaáhugamaður. Þannig háttaði
til að þetta gerðist í febrúar en þá er vetrar-
stopp í fótboltanum og ekkert leikið. Það var
laugardagur og ég var að fara niður á völl en
við vorum aö fara út á land til að spila æfinga-
leik. Aldrei þessu vant fór bíllinn minn, nýlegur
Opel, ekki t gang. Ég er nú svontillar forlaga-
trúar og þótti þetta undarlegt enda hafði hann
alltaf hrokkið hikstalaust í gang fram að þessu.
Þá hringdi síminn. Það var systir mín að til-
kynna mér um þennan hræðilega atburö.
Ég fékk andlegt lost og þaö er engu líkara
en einhverju sé kippt úr sambandi við svona
fréttir þannig að maður geri sér ekki grein fyrir
raunveruleikanum. Likaminn virðist hjálpa
manni á einhvern hátt að komast framhjá tíð-
indum sem þessum. Ég keyrði eins og i leiðslu
niður á völl og tilkynnti þjálfaranum hvað gerst
hafði. Mér var leyft að fara þegar heim en sagt
að koma aftur á þriðjudegi.
Ég hafði sem sagt tvo daga heima úr að
spila og auövitað var það alltof knappur tími í
tilfelli sem þessu. Ég gerði mér þó enga grein
fyrir því þá og játti þessu en þegar heim kom
sá ég að það var glórulaust að ætla strax út
aftur daginn eftir. Allt sem hét fótbolti gat bara
beðið. Ég náði ekki í þjálfarann til að tilkynna
seinkun og hringdi þá í Pétur Pétursson og
bað hann að koma skilaboðum til hans. Síðan
gekk allt sinn gang, kistulagning og jarðarför
og þegar mesta áfallið var liðið hjá fór ég út aft-
ur og kynnist þá fyrst hlið á atvinnumennsku í
fótbolta sem gerði það að verkum að ég hafði
ekki áhuga á að gegna því starfi áfram."
LYGAR OG LÍTILLÆKKUN
„Þannig var að þegar ég kom út aftur tveimur
vikum síðar sagði þjálfarinn við mig eitthvað si-
svona: „Þetta var leiðinlegt en lífið heldur
áfram.“ Búið og allt í lagi. Ég fór að æfa og
veðrið að skána en eitthvað í viðmóti þjálfar-
ans hafði breyst. Hins vegar fór mjög í taug-
arnar á mér hversu erfiðlega mér gekk að finna
sjálfan mig eftir þetta, þrátt fyrir að ég hefði
leikið ágætlega fyrir áramót. Blaðamenn voru
farnir að velta þessu fyrir sér og þeir höfðu
meðal annars skrifað um áfallið þegar það bar
að. Nú var þjálfarinn spurður í heilsíðuviðtali
hvað að mér amaði og hvort hann hefði hjálp-
að mér eitthvað til þess að komast í gegnum
það ástand sem skapaðist. Hann sagðist hafa
gert allt sem hann gæti mér til hjálpar, hann
hefði talað lengi við mig, reynt mjúku leiðina,
millileiðina og þá hörðu en ekkert gerðist, ég
gæti hreinlega ekki spilað fótbolta. Þarna laug
hann opinberlega, kannski til að bjarga eigin
skinni.
Þetta varð mér nóg til að sjá að ég vildi ekki
þrífast í þessum frumskógi og ég talaði ekki
orð við þjálfarann eftir þetta þrátt fyrir að ég
spilaði og æfði áfram. Mér stóð reyndar til
boða að reyna mig með öðrum félögum en ég
ákvað að hætta atvinnumennsku alfarið og
koma heim. Að láta Ijúga upp á mig og lítil-
lækka var nokkuð sem ég hafði ekki áhuga á
að eiga á hættu í framtíðinni.“
Peningalega kom atvinnumennskan sér á
hinn bóginn vel og Heimir segir hana hafa
komið undir sig fótunum hér heima. Hann fékk
frían bíl og raðhús. Hann kunni vel við
Hollendinga, segir þá að mörgu leyti svipaða
okkur (slendingum í viðmóti. Meira að segja
fannst honum tungumálið að mörgu leyti líkt
íslenskunni. „Chojemiddach," segir hann máli
sínu til stuðnings og í framburði hans með
skýringum verður útkoman „góðan rniðdag".
OF LÍTILL - OF STÓR
Heimi Karlssyni er fleira til lista lagt en að tala
hið hljómskrítna tungumál, hollensku. Hann
hefur spilað með nánast öllum aldurslandslið-
um í handbolta og fótbolta. „Einhvern veginn
hefur fótboltinn alltaf átt sterkari ítök í mér þó
að mér finnist handbolti mjög skemmtilegur
líka. Og hinn umdeildi maður, Bogdan, fannst
mér ágætur en hann þjálfaði Víkinga þegar ég
lék handbolta með þeim. Hann sagði einu sinni
við mig að ég væri of lítill fyrir handbolta og of
stór fyrir fótbolta þannig að ég ætti bara að
vera heima hjá mér! Það var kannski eitthvert
sannleikskorn í þessu hjá honum en ég tók
þessu nú meira í gríni eins og ég held að hafi
verið meiningin hjá karlinum."
Við höldum áfram í boltanum en skiptum um
sjónarhorn. Heimir hefur starfað mikið við þjálf-
un síðan hann hætti atvinnumennsku. Reykja-
víkurliðið ÍR lenti fyrst undir agasvipu þjálfar-
ans en næst lá leiðin suður með sjó, út í Garð
þar sem Víðismenn búa.
„Mér leist alltaf mjög vel á móralinn sem
þreifst í kringum fótboltann í Garðinum en ég
held að það hafi pirrað þá svolítið að hafa ekki
hefðina og grunninn sem risarnir í Reykjavík
byggja á. Einnig finnst mér strákarnir hafa bar-
ist um of á kostnað getu sinnar í fótbolta. Þetta
var ég alltaf að reyna að segja þeirn," segir
Heimir og virðist ekki alveg sáttur við útkom-
una. Honum leið þó vel meö Viðismönnum
utan yss og þyss borgar og ef til vill þess
vegna staldraði hann ekki nema eitt ár við í
Reykjavík þangað til hann lagði Hellisheiði aö
baki nánast upp á hvern dag og þjálfaði Sel-
fossliðið í fótbolta.
FISKIMENN OG BÆNDUR
„Tíminn til aö þjálfa fór hins vegar alltaf minnk-
andi og auðvitað bitnaði það á þjálfuninni sem
slíkri og mér sem þjálfara enda hætti ég þessu
fljótlega.
Það var nú svolítið skondið að fara úr „fiski-
mannasamfélaginu“ yfir í „bændamenning-
una“ og þar var grundvallarmunur á hugsunar-
hætti,“ segir Heimir, dálftið ákafur þegar hann
rifjar þetta upp, fannst þau greinilega skemmti-
leg, tilbrigðin við fjölbreytileika mannlífsins.
„Að mínum dómi vantaði í „bændurna” gróf-
leikann sem var í „sjómönnunum" og mér
fannst líka einurðin, samstaðan og metnaður-
inn miklu meiri í Garðinum heldur en nokkurn
tímann á Selfossi. Mér þætti raunar ekkert
undarlegt þó að það ætti hreinlega eitt betur
við í ákveðnum samfélögum en annað-hand-
bolti til dæmis í þessu tilviki eins og kom ber-
lega í Ijós nú undir lok vetrar."
í þessum töluðum orðum verða undarleg
svipbrigði í þessu þekkta andliti eins og hann
sé dálítið tvístígandi um hve langt má ganga
án þess að særa nokkurn. Því kemur í rökréttu
framhaldi árétting um það að á báðum þessum
stöðum hafi verið drengir góðir og gaman að
vinna með þeim.
ÓLÉTTA f KVENNABOLTA
Handboltinn var aldrei langt undan í þjálfuninni
þó sú tuðra hafi fyrst um sinn þurft að lúta í
lægra haldi fyrir þeirri stærri og sterkari, fót-
boltanum. Hann þjálfaði Reyni í Sandgerði og
lið Njarðvíkinga uns hann komst aftur á mölina
og tók við kvennaliði Fram fyrir þremur árum. Á
fyrstu tveimur vetrunum tók liðið fimm titla af
sex mögulegum undir stjórn Heimis Karlsson-
ar. Þannig hefur hann þjálfað karla og konur og
hann hefur samanburð á kynjunum hvað þetta
varðar. Meðan hann er að renna sér yfir í það
22 VIKAN 12.TBL.1992