Vikan - 09.07.1992, Síða 7

Guðrún Svava Svav-
arsdóttir og eigin-
maður hennar, Sig-
urður Karlsson, fluttu til Hellu
fyrir fjórum árum. „Ég hafði
varla heyrt Hellu nefnda þegar
maðurinn minn stakk upp á
því að við flyttum hingað. Mig
hafði þó alla tið dreymt um að
flytja út í dreifbýlið. Við völdum
Hellu vegna þess að hér I ná-
grenninu eða á Selfossi er
söfnuður votta Jehóva og við
erum virk í því starfi og tókum
meðal annars þátt I að stofna
þennan söfnuð. í ööru lagi
fannst okkur aðkorrian að
þorpinu falleg, byggðín hérna
meðfram ánni og í þriðja lagi
heilluðumst við af fjallasýninni.
Við sjáum fjallið Þríhyrning
hér á hverjum degi en auk
þess eigum við okkar spari-
fjöll, Heklu og Eyjafjallajökul,
en þau sjáum við stöku
sinnum, þegar vel viðrar."
Þau Guðrún og Sigurður eru
nýflutt í einbýlishús á staðnum
og þaö er bleikmálaö að utan
og innan. Guörún Svava er
nýkomin úr leiðangri um sveit-
irnar við að predika fagnaðar-
boðskapinn. En hvernig stóð á
því að hún varð vottur? „Ég fór
að nema Biblíuna með vottun-
um fyrir um það bil 10 árum.
Sigurður, maöurinn minn, var
að nema Biblíuna með þeim
þegar við kynntumst. Ég var
mjög vantrúuð á þetta til að
byrja með, er gamall kommún-
isti og var á stofnfundi Rauð-
sokkahreyfingarinnar. Ég fór
síðan að lesa Biblíuna af
áhuga, þar sem mig hafði oft
langað til að kynnast heilagri
ritningu sem er undirstaða
þjóöfélags okkar og menning-
ar. Það þurfti samt mikið til að
sannfæra mig enda leggja
vottar áherslu á að byggja trú
sína á rökum en ekki blindu.
Biblían hvetur líka til rann-
sókna og það þarf að byggja
trúna á sterkum grundvelli,
rækta hana og þroska. Ég er
ekki hrifin af fólki sem er trúað
en getur ekki fært rök að trú
sinni. Eins og er fer mikið af
mínum tíma í að boða fagnað-
arerindið því það er eitt af
mikilvægustu störfum vott-
anna og við maðurinn minn
förum á bæina hér í kring.“
- Hvernig er ykkur tekið?
„Yfirleitt af kurteisi. Þaö fer
mikið af okkar tíma í þetta og
ég reyni að skipta tíma mínum
milli myndlistarinnar og þess-
ara starfa minna. Þetta er
mjög gefandi og veitir ákveðna
lífsfyllingu. Ekki það að ég hafi
ekki lifað ríkulegu lífi áður.
Frístundirnar eru því dýrmæt-
ar og við notum þær ef til vill
öðruvísi en margiraðrir, förum
til dæmis ekki mikið út að
skemmta okkur. Söfnuðurinn
á Selfossi - en í honum eru 16
boðberar - fór aö predika í
sveitunum í kringum Vík í
Mýrdal eina helgina. Við vor-
um fimmtán fullorðnir og börn,
en börnin eru alltaf með okkur.
Það er mikil áhersla lögð á það
hjá vottunum að börnin séu
með í gleði og sorg, það erfar-
ið meö þeim í leiki og alltaf
mjög gaman hjá okkur."
- Hefur þessi trúaráhugi
komið fram í verkum þínum?
„Nei, ekki beinlínis. Mérhef-
ur þó verið sagt að í verkum
mínum komi fram meira frelsi
en áður en líklega er allur óður
til sköpunarverksins með trú-
arlegu ívafi. Ég hrífst af verk-
um skaparans."
Tíkin Hera hefur setið á
gólfinu og hlustað á okkur en
stendur nú upp og gengur að
glugganum. Hana langar
greinilega mikið til að komast
út. Fyrir utan gluggann er ó-
kunnur hundur sem hefur líka
áhuga á henni en hann er ekki
af réttum ættum. Hera er
hreinræktaður Golden Re-
triever og því verður ekkert úr
frekari kynnum þeirra. „Ég hef
verið að gera ýmislegt undan-
farin tíu ár sem ég hef ekki
fengist við áður,“ segir Guðrún
Svava, „meðal annars veriö
hundaræktandi. Hera hefur
einu sinni átt hvolpa, þá átti
hún átta og sex lifðu. Það var
mikil vinna að koma þeim á
legg og viö hjónin vorum búin
aö liggja yfir hundabókum
áður en við ákváöum að taka
Heru. Það er yndislegt að hafa
hana og við göngum saman
daglega, klukkutíma til einn og
hálfan á dag. Ég hef tilhneig-
ingu til að verða mjög niður-
sokkin í þau verkefni sem ég
er að vinna að hverju sinni og
því hjálpa Hera og sonur
hennar Daníel mér að halda
mér í góðu formi líkamlega.“
Það er barið að dyrum og
þau Súpryja Sunneva og
Sævar eru komin í heimsókn,
börn sem verða í fóstri hjá
Guðrúnu Svövu í nokkra
daga. Hún nær í hollustusæl-
gæti sem hún hefur búið til og
heimabakað brauð og ber á
borð. Guðrún Svava segist
kunna mjög vel við sig á Hellu.
„Ég var alltaf í sveit á sumrin
þegar ég var barn og tvö sum-
ur var ég á ísafirði með Þor-
steini fyrri manni mínum. Fyrst
eftir a^> við Sigurður fluttum
hingað kenndi ég við Myndlist-
arskólann í Reykjavík og vann
við gluggaþvott með mannin-
um mínum. Nú sæki ég minna
og minna til Reykjavíkur og við
höfum rofnað úr tengslum við
höfuðborgina. Það er ekkert
neikvætt við það, maður fer að
tilheyra landsbyggðinni. Það
eru ekki mörg ár síöan ég sá
allar leiksýningar og myndlist-
arsýningar I Reykjavík en nú
fæ öðruvísi ánægju út úr lífinu.
Það er mikil vinna í sambandi
við trúna. Að gerast vottur er
ekki að setjast í hægt sæti í líf-
inu og við spyrjum ekki hvað
Guð geti gert fyrir okkur heldur
hvað við getum gert fyrir Guð.
Það hrökklast margir frá þegar
þeir gera sér grein fyrir að
Biblían gerir kröfur til þeirra.
Það sem hefur þó komið
mér mest á óvart við lestur
Biblíunnar eru hinir stórkost-
legu sþádómar hennar og
framtíðarloforð. Ég ætlaöi ekki
að trúa þessu fyrst. í Biblíunni
eru tugir spádóma. Þannig var
til dæmis spáð fyrir komu
Krists, ætterni, lífi hans og
dauða í smáatriðum, meöal
annars sagt að ekkert bein í
líkama hans yrði brotið og að
varpað yrði hlutkesti um
klæðnað hans. Spádómarnir
og uppfylling þeirra styrktu þá
skoöun manna að ritningin
væri heilög. Að kynnast Biblí-
unni er eins og aö kynnast
góðri manneskju sem þú
treystir, þú kynnist henni betur
og betur og hún verður sífellt
trúverðugri. Vottarnir taka ekki
þátt í kosningum en hlýöa
reglum samfélagsins. Ég held
ég sé til dæmis eini myndlist-
armaðurinn á landinu sem gef
allar mínar tekjur upp til skatts
og maöurinn minn gerir slikt
hið sama þó við höfum aö-
stöðu til að gefa ekki upp hluta
af tekjum okkar. Viö viljum
hafa góða samvisku og fórn-
um henni ekki fyrir nokkrar
krónur.
Kristur er höfuð safnaðar
okkar og yfir Kristi er Guö. Eig-
inmenn eruð höfuö eigin-
kvenna sinna og konan er eig-
inmanni sínum undirgefin.
Undirgefni hefur fengið nei-
kvæða merkingu og er talin
merki kúgunar en eiginmenn
eiga að vernda konur sínar og
vera tilbúnir að gefa líf sitt fyrir
þær. Það er því auðvelt að
vera kristin eiginkona. Ef
ágreiningsmál koma upp á
milli hjóna, til dæmis varðandi
búsetu, þá á vilji eiginmanns-
ins að ráða. Hann á samt að
þera alla hluti undir eiginkon-
una og i þeim kristnu hjóna-
böndum sem ég þekki hefur
aldrei komið til þess að djúp-
stæður ágreiningur hafi ríkt
milli hjónanna. Ég hélt að
þetta yrði mér erfiðast en það
er djúpur skilningur sem liggur
að baki orðanna hógværð og
auðmýkt. Kristin eiginkona fær
næg tækifæri til aö rækta
þessa eiginleika." □
14. TBL.1992 VIKAN 7
TEXTI: VALGERÐUR JÓNSDÓTTIR MYNDIR: BINNI