Vikan - 09.07.1992, Side 17

Sigrúnu fylgir nánasl
stormsveipur þar sem
hún kemur askvaðandi
að borðinu. Hressilega heilsar
hún. Mætt í gulri rúllukraga-
peysu með hálsmenin á
maganum. Töluvert rám. Seg-
ist hafa sungið svo mikið
undanfarið. Og svo var hún
líka að vakna þó komið sé há-
degi og rúmlega það. Helgarn-
ar tekur hún nefnilega á mánu-
dögum og þriðjudögum. Nú er
þriðjudagur.
Ertu alltaf svona rám? „Nei,
nei, bara á morgnana," svarar
hún. Viltu kaffi? „Nei, ég drekk
ekki kaffi. Gæti ég fengið te?“
Og svona byrjar samtalið.
Sigrún Eva Ármannsdóttir
neitar öllu en biður um te. Hún
virkar svolítið spennt en þegar
bollinn með heita vatninu er
kominn á borðið og skál með
tepokum, svo mörgum að
halda mætti að við værum
þarna komin til að skrásetja
alla ævi hennar, þá fær hún
eitthvað að fikta við. Þannig fer
flýtirinn af henni. Hún var svo-
lítið sein en þó innan við aka-
demíska korterið.
Talandi um akademíu eða
skóla. „Endaerég í Háskólan-
um,“ útskýrir Sigrún Eva þeg-
ar þessar frægu fimmtán mín-
útur ber á góma. „Ég legg
stund á ensku og frönsku.
Hefði reyndar átt að útskrifast
í vor en ég á ritgeröina eftir.
Maður nennir aldrei að gefa
sér tíma fyrir hana. Síðan á ég
eftir að taka eitt próf líka. Ég
var úti í Eurovision þegar það
var á dagskránni."
ÞOLIR EKKI EINVERU
En af hverju enska og
franska? „Ég veit ekki. Ég var
á málabraut í Menntaskólan-
um á Akureyri. En mig langar
að læra svo margt og ég var
meira að segja skráð í við-
skiptafræði sem aukagrein. Ég
hætti við það og ákvað að taka
frönskuna í staðinn með ensk-
unni,“ segir Sigrún og franskt
bókmenntanán skýtur upp
kollinum. ( Frakklandi. „Ég var
einn vetur í útlendingadeild
skóla í borg sem heitir Gren-
oble. Veturinn eftir fór ég í há-
skólann i Lyon.“
Henni leiddist ógurlega í
Frakklandi. „Það var aðallega
einveran. Ég þoli ekki að vera
ein. Þó bjó ég fyrri veturinn
með íslenskum stelpum og
það var alveg brjálæðislega
gaman. Svo ákvað ég að taka
inntökupróf í háskólann, meira
staklega hvað varðar fram-
burð og hljómfall. Við tókum til
dæmis próf í hljómfalli og þrjú
okkar, öll starfandi í tónlist,
fengum tíu,“ bætir hún við. Og
þetta síðara segir hún sem
sjálfsagðan hlut. Kennarinn
sagði víst að svona væri þetta
alltaf.
Hún segist í fyrstu aldrei
hafa lært neitt í tónlist. En það
er nú bara vegna þess að
fimm flautuár verða útundan.
Hún áttar sig fljótlega á því.
„Jú, hvað er ég að Ijúga þetta.
Ég lærði á blokkflautu í fimm
ár, frá fimm til tíu ára, eitthvað
svoleiðis. Ég ætlaði alltaf að
læra á þverflautu en það var
enginn kennari heima," segir
svekkt. Skemmtilegar uppá- ={
komur? „Það þótti vinsælt að ^
rugla skóm. Þá voru margir í
kínaskóm og körfuboltaskóm, O'
hvítum og bláum. Skórnir voru
alltaf skildir eftir niðri. Einu ^
sinni bundum við körfubolta- q
skóna alla á handriðið, upp c
eftir öllum hæðum og kína-
skómir voru allir settir í einhvem ^
dall. Morguninn eftir fann eng- 5
inn neitt og allt varð vitlaust,"
svarar Sigrún Eva og nú örlar g
greinilega á púkanum. Það 2:
tístir í henni í þessum töluðum r—
orðum. Hún er að blaðra O'
CO
þessu núna. „Þú mátt ekki ^
segja að ég hafi gert þetta. Við ^
vorum marga klukkutíma að ^
þessu! 5?
Skemmtilegt spjall við Sigrúnu Evu:

. J

JTT AF
á heimavistinni
í gamni en alvöru. Ég náði
óvart. En síðan leiddist mér
bara. Við íslendingar erum til
dæmis ekki komnir nærri því
eins langt í bókmenntunum
eins og Frakkarnir. Þeir kafa
svo djúpt að maður skilur ekk-
ert um hvað þeir eru aö tala.
Og hvað þeir gátu séð út úr
verkunum. Maður lærði þetta
ekki í menntaskóla. Þar erum
við að rekja söguþráð og gera
persónulýsingar sem er ekki
málið í Frakklandi. Ég gerði
samt tólf síðna ritgerð á
frönsku um smákafla í bók.
Þessi kafli var einar tíu eða tólf
línur í bókinni," segir hún og
hristir í dag höfuðið yfir þess-
um frönsku pælingum sínum.
TÓNEYRA I
TUNGUMÁLUM
Gekk þér þá alltaf vel í tungu-
málanámi? „Já, ætli það ekki,“
svarar Sigrún og virðist fara
dálítið hjá sér. „Það sagði mér
einn kennarinn minn að fólk
sem er í tónlist eigi auðveldara
með að læra tungumál. Sér-
hún. Hvað kallar hún „heima“?
„Ólafsfjörð," er svarið, og það
kemur um hæl. Þess vegna
hefur hún þennan harða
framburð. Hvað gerist ef hún
er spurð hvort hún sé Akureyr-
ingur? „Þá gerist ekkert sér-
stakt en ef þú spyrðir hvort ég
væri Dalvíkingur þá myndi
ég...,“ svarar Sigrún, grínleit
og kímin. Hún fer ekki nánar út
f þá sálma. Það er eitthvað
þarna á milli, einhver rígur en
hún segist eiga góðar
minningar frá Akureyri.
KÍNASKÓR í DALLI
Þar var Sigrún Eva Ármanns-
dóttir í heimavist þegar hún
var í menntaskólanum. „Það
var mikið stuð. Alveg meiri
háttar." Hvað er svona voða-
lega skemmtilegt í heimavist?
„Félagsskapurinn. í dag, þegar
ég hitti fólk sem var með mér á
heimavistinni, þá spjöllum við
saman eins og við hefðum hist
í gær. Og loksins þegar fólkið
kom saman núna sextánda
júní þá missti ég af því. Var að
syngja," segir Sigrún, ferlega
Síðan var alltaf verið að
stelast. Reyndar vorum við
næturverðir og allt svoleiðis
sjálf þannig að þetta var mjög
frjálslegt á þessum tíma. Það
eina sem virkilega var tekið á
voru vatnsslagirnir. Gólfin voru
svo blaut stundum að maður
varð að ganga berfættur um
▲ Stundum
örlar svolitið
á púkanum í
Sigrúnu
Evu. Lifið er
ekki bara
dans á
rósum.
14. TBL. 1992 VIKAN 17