Vikan - 09.07.1992, Síða 32

VHccm á kamivali
í Kaupmannahöfn
Það lá mikil tilhlökkun í
loftinu þegar dró að úti-
hátíð Kaupmannahafn-
arbúa. Mikill viðbúnaður var
og átti hátíðin að standa í þrjá
daga. Hún er hugsuð sem
samvera fólks á öllum aldri þar
sem það brýtur niður veggi í
óeiginlegri merkingu og allir
geta fagnað saman. Ungir og
gamlir, litaðir og ólitaðir, allir
sem vettlingi gátu valdið,
héldu til miðborgarinnar í
kringum Kristjánsborgartorgið.
Göturnar þar um kring voru
rýmdar af sjálfboðaliðum, fólk
var beðið um að vera á gang-
stéttunum svo dansararnir
fengju nægilegt rými. Það ein-
kenndi hátíðina að skrúðgang-
an, sem fór um göturnar, sýndi
dansa og lék tónlist, mest á
trommur. Unun var að sjá
hvern litríka hópinn á fætur
öðrum dansa fram og var takt-
urinn dúndrandi öruggur.
Dansararnir voru í litríkum
Þetta var líka dagur gömlu mannanna sem höfðu ekkl spllað lengi fyrir svo þakkláta áheyrendur.
búningum og má nærri geta
að mikil vinna var lögð í þessa
hátið. Dansararnir höfðu æft
allan veturinn og var alveg
ótrúlegt hve úthaldið var mikið.
Þaö sást ekki þreyta á nokkr-
um manni. Dönsurunum voru
færðir drykkir af og til, að
minnsta kosti þeim sem
Gangstéttir og torg voru hlaðin varningi götusalanna sem margir
drógu dám af undraveröld Austurlanda.
hreyfðu sig mest en þarna
voru hreinir fimleikameistarar
á ferð.
Margir hátíðargesta voru
einnig í fallegum búningum og
tóku þátt í dansinum. Á hátíð-
inni var hægt að láta mála sig
og skreyta hár sitt. Þarna var
þvíllkur fjöldi sölubása að fylla
hefði mátt mörg Kolaport en
mest bar á varningi frá Austur-
löndum. Blaðamaður Vikunnar
keypti tvær skrifbækur úr
handunnum pappír með hand-
ofinni kápu. Ekki má gleyma
veitingunum sem voru á boð-
stólum. Þar bar einnig mest á
innfluttum veitingamönnum
með alls konar framandi rétti
og heimalagað sælgæti,
glansandi og girnilegt, var
þarna og beið þess að verða
borðað. Þarna voru einnig alls
konar listamenn sem kenndu
dans og tónlist í tjöldum og
margir skemmtikraftar komu
fram á pöllum sem reistir voru
í tilefni hátíðarinnar.

I33B«an

Skiparaketta olli stórbruna í
gömlu kirkjunni við hliðina á
Kristjánsborgarhöll.
Margir verðir og lögreglu-
menn voru á götunum og voru
við öllu búnir en hátíðarhöld af
þessu tagi höfðu legið niðri á
árunum 1981-1990 vegna ým-
issa erfiðleika. Núna var verið
að vona að allt mætti ganga
vel og gáfu allir vinnu sína,
bæði tónlistarmenn, dansarar,
A Hvítir og svartir, ungir og aldnir - allir skemmtu sér saman.
< Stundum var engu likara en hátíðin hefði borist til Ríó þegar fá-
klæddar meyjar á borð við þessar stigu sambataktinn.