Vikan - 09.07.1992, Qupperneq 36

INNS/EISNEISTAR
CH
oo
co
o;
<
'O
Nokkuð mikið ber á
roluhætti hvers konar
manna á milli og er
það miður. Það þari ekkert
hugrekki til að hunsa það
besta innra með sér en mikið
þor og langlundargeð til að
halda vörð um það sem máli
skiptir og einhvers virði er í
innra lífi okkar. Ekkert er óal-
gengt að við séum í því að
sigla milli skers og báru í sam-
skiptum okkar hvert við annað,
fyrst og fremst til að halda frið
og jafnvægi. Það er alltaf örð-
ugt að velja sér það hlutskipti
að sigla á móti straumnum í
hverju máli, bara til að vera
sjálfum sér samkvæmur og
blessunarlega laus við undir-
gefni. Það er þó þess virði að
breyta þannig þegar til lengri
tíma er litið, jafnvel þó það geti
um tíma valdið almennum
taugatrekkingi þeirra sem við
eigum frama okkar og mögu-
Heigulsháttur
lega farsæld starfslega eða til-
finningalega undir.
Við eigum ekki að velja sjálf-
um okkur það lítilmótlega hlut-
skipti aö reynast hinar mestu
rolur, bara til að ota okkar tota
og eygja möguleika á einhvers
konar athygli eða viðurkenn-
ingu annarra. Bleyður hafa
alltaf verið til og þannig heig-
ulsháttur er kannski ekkert til-
tökumál að mat þeirra sem
þannig afstöðu hafa. Þannig
lífsmáti verður aftur á móti
aldrei til að auka tiltrú fólks á
eigin ágæti. Það að finna sig
knúinn til að taka skakkan pól í
hæðina hugsanlega og hunsa
réttlætið af ótta við erfiðar af-
leiðingar er „andlegur öreiga-
háttur".
Undirmenn ættu að forðast
að klifra upp tröppur mögu-
legrar velgengni starfslega,
ef það hefur í för með sér að
viðkomandi starfskraftur verð-
ur aö andlegri rolu sem afleið-
ing af ótæpilegum en þó hugs-
anlega réttmætum löngunum
sínum. Oftar en ekki hefur
ágætasta fólk óttast svo mjög
að missa af eigin köku að það
hefur horft framhjá óréttlæti í
garð annarra og látið sig litlu
sem engu skipta þó sam-
starfsmenn hafi fengið ósæmi-
lega útreið hjá yfirmönnum
eða jafnvel ófullkomnum sam-
starfsmönnum.
Vissulega er áhættusamt að
vera hugrakkur og taka af-
stöðu í ýmsum réttlætismál-
um, sér í lagi í þeirri gegnda-
lausu samkeppni sem við-
gengst víða og snýst um pen-
inga og völd. Undirgefni til-
komna af ótta við að missa af
mögulegum ávinningi sjálfum
sér til handa ættum við að
leggja til hliðar. Aftur á móti
ættum við að temja okkur eins
mikla tiltrú á mikilvægi hvers
kyns heilinda í samskiptum og
við mögulega getum, jafnvel
þó þaö kosti það aö við mæt-
um um tíma misskilningi og
vandlætingu þeirra sem vilja
fremur hafa bleyður nálægt
sér en þá sem eru hugrakkir.
Kjarkleysi getur verið rétt-
lætanlegt í einstaka tilviki en
aldrei ef það er á kostnað þess
sem er minni máttar eða ófær
um að standa sjálfur vörð um
það sem honum ber að njóta
úr nægtarbrunni lífsins. Látum
því heigulshátt hverfa úr sam-
skiptum okkar hvert við annað
en eflum þess í stað allt það í
eigin fari og athöfnum sem
eykur hugrekki og viðheldur
því og hana nú. □
/ Þófi SKel AlfíMU 1/ftRi>' ft/jOi M'drjJ 5ÍM 3(eí> DrtáftR 'o&UA/Ú- ,'AJ HRA/O- LE.C.C.J bAROftCA fofNAFA/
> / Sua/L>
AJÖC.L SiJoKt) '/ítíóViö oRtCt< . / > 1/ > e
Z' Id'oRrj 5- V t VftRO- ft-NDi
fíSi K>nb UMD&Nl i
K!o 3 'bubfí TyrJöi - \/
HA/vJ£A BtLTi’ maðk/? UTftrj V > |/ V 1r
bjfiLFfí >
6bN(rNf\ 5 K0p L'iT fr •> > > V
1 Z 3 V 5 to 7 f AJfí/lT ?
Lausnarorð í síðasta blaði 1 -8: HASARINN
36 VIKAN 14, TBL.1992