Vikan - 12.11.1992, Blaðsíða 40

Hilmar
leggur á
ráöin meö
Erni,
Laddi fylg-
ist meö og
skriftan
skráir alit
skilmerki-
lega niöur.
GRÍNRÆNN
INNBLÁSTUR
Svona gerist þetta nú. Þeir
hittast á mánudögum og byrja
svona. Smám saman mótast
hugmyndirnar sem þeir ganga
meö í kollunum sínum og
spretta þar upp eins og gorkúl-
ur án þess aö gera nokkur boö
á undan sér. Laddi kemur til
dæmis inn í myndverið ofan úr
kaffistofu, dálítiö hokinn í öxl-
um og skakkur í framan, er að
herma eftir einhverjum sem
hann sá einhvern tímann.
Þannig detta menn inn í ein-
hverjar persónur sem daglega
veita þeim grínrænan innblást-
ur meö fyndrænu ívafi. „Örn er
sérstaklega góöur í því aö
leika upp svona brandara. Ég
held að hann hljóti aö búa viö
mjög spaugilegar aöstæöur,"
segir Pálmi.
Myndverin eru víðast hvar um húsiö og þröngt mega sáttir standa ef aðrir
eru sáttir viö aö sitja.
Á Feita dvergnum er Laddi
næstum því búinn að
skemma töku þar sem rándýr
rauðvínsflaska er opnuð með
tilþrifum af ó-sein-froska þjóni
sem segist bara ganga svona.
Stjórnandi tökunnar, Hilmar
Oddsson kvikmyndagerðar-
maöur, haföi þó reynt að
hræða líftóruna og æra
stressflóruna í leikurunum
meö því að gefa þaö sterk-
lega til kynna aö hér yröi bara
um eina töku að ræöa. En
þegar steinlíður yfir Örn og
hann hrynur ofan á Ladda,
sem finnst það svo ómót-
stæðilega fyndið, brýst hlátur-
inn óhindraður fram. Tappan-
um er troðið aftur í flöskuna
og þegar líður næst yfir Örn
getur Laddi setið á sér og allt
gengur eins og f sögu. Hilmar,
sem hafði brugðist þolinmóð-
ur við hlátrinum, orðinn öllu
vanur af höndum og börkum
þessara spéfugla, er ánægður
með útkomuna og fyrirgefur
strákunum allar þeirra skuldir.
SIGGI í HVÍLD
Hungur er farið að gera vart
við sig en þá geta menn ekki
bara sest niður að snæðingi
heldur er eigandi Eikaborgara
gerður út af örkinni til þess að
útvega næringu. Hann kemur
að vörmu spori með nokkra
glóðheita og gómsæta ham-
borgara og bjargar greinilega
gríntóru spaugaranna með
framtaki sínu. Imbakallarnir
storma síðan með matinn
sinn út í rútu til þess að njóta
hans þar, á leiðinni niður í að-
setur Nýja bíós. Klukkan er
orðin þjóðarsál í útvarpinu og
bílstjórinn beðinn um að
hækka. „Það er svo gaman
að heyra fólk kvarta,“ segir
einhver grínaranna og þar er
komin enn ein uppsprettan að
skemmtifossi Imbakassans.
Alls kyns skondnar persónur
skjóta upp kollinum í útvarpinu
og ekki stendur á eftirhermu-
hæfileikum grínaranna þriggja.
Já, þeir eru þrír. Sigurður
Sigurjónsson, sem ætlaði að
vera þeim innan handar og ef
til vill leika í nokkrum atriðum,
ákvað að draga sig í hlé og
hvíla sig á sjónvarpinu, að því
er Pálmi segir. Sigurður tekur
þó engu að síður fullan þátt í
gríni Gys-bræðra á Sögu og
víðar við góðar undirtektir að
vanda. Þeir Örn og Pálmi eru
hins vegar á fullu í þessu og
aðspurður um hvernig sé að
fá einn af senterunum (innsk.
blm.: framherji, til dæmis í fót-
bolta) úr grínlandsliðinu til liðs
við sig getur Pálmi ekki á sér
setið að skjóta aðeins á
Ladda. „Ja, ætli hann verði
ekki settur á bekkinn bara,
bráðlega. Hann er orðinn svo
gamall,“ svarar hann og lítur
skælbrosandi á Ladda, sem
heyrði því miður ekki athuga-
semdina en gaman hefði verið
að fá eins og eina fyndna sam-
suðu upp úr þessum efnivið.
„En í hreinskilni sagt þá
höfum við alltaf verið að vinna
með Ladda og þekkjum hann
mjög vel. Eiginlega alltof vel,“
bætir Pálmi við. Allt í góðu
með það en sá er þetta ritar
myndi helst ekki vilja vinna
með svona mönnum undir
neinum kringumstæðum. Það
er ekki hægt. Hvernig ættu
menn að geta unnið máttlausir
úr hlátri allan daginn. Þeir
koma sér í form með því að
grínast og halda því áfram yfir
daginn til að detta ekki niður úr
fyndninni. Þetta væri sjálfsagt
eins og að vera úti í ballarhafi,
haugmáttlaus af sjóveiki.
FRH. Á BLS. 82
Skotfundur. Hilmar ánægöur meö tökur þrátt fyrir aö hin
rándýra rauðvínsflaska hafi næstum farið forgöröum vegna
þess aö Laddi fór aö hlæja.
36 VIKAN 23. TBL. 19V2