Vikan


Vikan - 12.11.1992, Blaðsíða 14

Vikan - 12.11.1992, Blaðsíða 14
TEXTI: HJALTIJÓN SVEINSSON / UÓSM.: BINNI VEIT EKKI HVAR ÞETTA HEFÐI ENDAÐ ANNARS VIKAN SPJALLAR VIÐ HAFLIÐA ARNGRÍMSSON DRAMATURG Hafliði Arngrímsson virðist við fyrstu kynni mjög dulur. Hann virðist að minnsta kosti ekki vera sú manngerð sem gjarnan fer með fleipur. Hann hefur ekki haft sig mikið í frammi, lætur lítið á sér bera og starfar af hógværð. Hann er leikhúsfræðingur að mennt og titlar sig stundum sem drama- turg, sem þýtt hefur verið sem leiklistarráðgjafi. Hann heldur sig á bak við og virðist líka það vel. Undanfarin sex ár hefur hann starfað náið með Guðjóni Pedersen leikstjóra og Grétari Reynissyni leikmyndahöfundi. Þeir eru teymi eins og kallað er og hafa verk þeirra vakið athygli og hlotið lofsamlega dóma þó sumum finnist þeir held- ur róttækir. f Þjóðleikhús- inu hafa þeir sett upp þrjú verk, Stór og smár 1988, Rómeó og Júlíu í fyrra og síðasta afrek þeirra er Stræti sem ver- ið er að sýna á Smíða- verkstæðinu við miklar vinsældir. Um þessar mundir kennir Hafliði við Leiklist- arskólann eins og und- anfarin ár en þar hefur hann leiklistarsöguna á sinni könnu í fyrsta og öðrum bekk, auk þess sem hann leiðir nemend- ur um heima og geima leikhúsfræðinnar. Þegar kennslunni sleppir tekur við lausamennska í leik- húsunum - Þjóðleikhús- inu, Borgarleikhúsinu og ekki má gleyma leikhús- inu hans og Guðjóns Pedersen, Frú Emilíu. Þegar blaðamaður hringdi í Hafliða og spurði hann hvort hann vildi leggja orð í belg um Stræti og jafnvel svolítið um sjálfan sig kvaðst hann ekki hafa neitt að segja, einhverj- ir aðrir hlytu að hafa meira til málanna að leggja. Það varð samt úr að þeir hittust. Þeir tóku tal saman í fundarherbergi Leiklistarskól- ans sem er til húsa á þriðju hæð Lands- smiðjuhússins við Sölvhólsgötu. Talið barst fyrst að hinni kraftmiklu og nýstárlegu upp- færslu á Rómeó og Júlíu sem sýnd var í fyrra við góðar undirtektir. „Mér fannst þessi sýning ganga að mestu leyti upp. Það má auðvitað alltaf gera betur og ég held að við myndum sviðsetja verkið á annan hátt ef við ættum að gera það aftur núna, þá yrði ýmislegt öðruvísi. Það er samt ekki þar með sagt að uppfærslan yrði neitt betri." - Þið voruð meðal annars gagnrýndir fyrir að hafa stytt texta Shakespeares. „Við styttum leikritið af ýmsum ástæðum en við breyttum ekki orði. Leikrit Shakespeares eru oftast stytt þegar þau eru tekin til sýninga, bæði hér á landi og úti í hinum stóra heimi og þykir sjálfsagt. Þó að ýmiss konar flúr og skraut, vissar endurtekningar og jafnvel mála- lengingar séu eitt af einkennum texta hans má gera minna úr þeim, stytta og jafnvel strika út. Við notuðum svipaða aðferð er við settum upp Ótelló í Nemendaleikhúsinu fyrir tveimur árum. Það hefur oft verið farið frjáls- legar með textann en í okkar tilviki." Þessi sýning þeirra félaganna er þeim sem sáu hana í fersku minni en hún bar með sér að þeir sem þar áttu hlut að máli hefðu gætt leikhúsið nýju lífi. - En hvaðan skyldi Hafliði Arngrímsson hafa fengið sinn innblástur? ÚR VÍNARSKÓLANUM „Ég kom frá námi 1982 og hafði þá verið sex ár í leiklistarfræðum við háskólann í Vínar- borg í Austurrfki. Meðfram náminu í háskólan- um var ég jafnframt um eins vetrar skeið eins konar gestanemandi við leiklistarskólann fræga Max Reinhardt-Seminar. Ég dvaldist í Stokkhólmi einn vetur eftir Vínardvölina og skemur í Berlín. Skólinn í Vínarborg er gamall og rótgróinn háskóli sem er í mjög nánum tengslum við leikhúsin og eru kennararnir þar margir starf- andi leikhúsmenn. Við vorum því í góðu sam- bandi við leikhús, útvarp og sjónvarp og fór- um með kennurunum á þessa vinnustaði og störfuðum með þeim þar. Það var mikill kost- ur. Best kynntumst við starfseminni í austur- ríska þjóðleikhúsinu, Burgtheater. Námið er yfirgripsmeira og lengra heldur en í Bretlandi og Svíþjóð til dæmis þar sem þessi tengsl eru miklu minni. Þarna hefur margt ís- lenskt leikhúsfólk stundað nám um lengri eða skemmri tíma eins og Þorvarður Helgason, Bríet Héðinsdóttir, Oddur Björnsson og Erling- ur Gíslason. Skólinn var í senn nýjungagjarn og íhalds- samur, sem hvort tveggja er nauðsynlegt. Þarna er meðal annars verið að fara yfir leik- listarsögu, leikritun og sömuleiðis leiklistar- starf. Allt þetta er í eðli sínu frekar íhaldssamt í leikhúsi, og ég tala ekki um f leiklistarskóla og jafnvel í háskóla, en ver- ið er að viðhaida hefð. Leiklistin „lærist“ fyrst og fremst í starfi í leikhúsi og yngri leikarar „læra“ af hinum eldri. Svipað má segja um alla þá er starfa í leikhúsi. Ein- hvern veginn verða menn aldrei fullnuma í leikhússtarfi eingöngu með próf úr skóla. Þar fá menn aftur á móti nauð- synlega grunnmenntun sem reyndar á að duga allt Iffið og gera þá hæfa til að fást við nýja hluti. Þess vegna eru nýjunga- girni og íhaldssemi nauðsynlegir fylgifiskar. Síðan ég kom heim hafa orðið töluverðar breytingar með tilkomu nýrra manna, bæði í skólunum og einnig í leikhúsunum. Þjóðleik- hússtjórinn þeirra núna er atkvæðamikill, umdeildur og harður f horn að taka, órólegur og jafnvel kjaftfor. Sá er þýskur, Claus Peymann að nafni. Hann hefur starfað nokkuð víða, meðal annars f Berlín þar sem hann var við hið þekkta leikhús Schaubuhne, sem er eitt frægasta leikhús Þjóðverja. Hann var einnig leikhússtjóri í Stuttgart og í Bochum þar sem hann vann mjög gott starf og jók hróður leikhússins. Leiklistin í Vínarborg stendur á svo gömlum merg - á mjög traustum fótum. Hefðin þar er sterk og leikhúsið er stór hluti af daglegu lífi borgarbúa. Vín er mjög sérstök að því leyti - reyndar einstök fyrir leikara því að þar eru þeir hreint og beint dáðir og elskaðir. Fólk, einkum hinir eldri, fer í leikhús til að horfa á leikarann sinn, ekki endilega verkið. Því kem- ur leikhúsið svo mikið við og það lætur álit sitt Framhald á bls. 86 Leikhópurinn í Stræti er sagður fara á miklum kostum. 14VIKAN 23. TBL.1992
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100
Blaðsíða 101
Blaðsíða 102
Blaðsíða 103
Blaðsíða 104
Blaðsíða 105
Blaðsíða 106
Blaðsíða 107
Blaðsíða 108
Blaðsíða 109
Blaðsíða 110
Blaðsíða 111
Blaðsíða 112

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.