Vikan - 07.10.1993, Blaðsíða 22

▲ Strák-
unum fannst
Hólmfríöur
ömmuleg
þegar hún
tók í prjón-
ana. Hér er
hún aó
meóhöndla
sverara
garn.
■d Hólmfríóur
segist ekki
óvön líf-
legum munn-
söfnuöi og
hún kann
ágætlega
vió sig í
karlaver-
öldinni.
ar bráöhugguleg blómarós
segist vera á frystitogara. Maö-
ur lítur niöur, síðan aftur í aug-
un á henni og bíður eftir bros-
inu sem ætti að merkja: Nei,
nei, bara að grínast. Og síðan
myndi fylgja: Ég vinn í snyrti-
vöruverslun eða: Ég vinn í
blómabúö.
Karlremba, kynnu að veröa
fyrstu viðbrögð einhverra og
Hólmfríði Þorsteinsdóttur, tví-
tugri Akureyrarmeyju, er
fúlasta alvara. Hún er búin að
vera á frystitogara í þrjú sum-
ur, nánar tiltekiö á Hjalteyrinni
og síðar Oddeyrinn, tveimur
af togurum Samherja á Akur-
eyri. Það sem meira er;
kærastinn er líka á frystitog-
ara, þó ekki þeim sama og því
eru samverustundirnar ákaf-
lega fáar.
„HONÍMÚN"
Á HAFI ÚTI
Hólmfríöur brosir að þessum
vangaveltum blaðamanns og
segir ekkert athugavert við að
kvenfóik stundi sjóinn. Hún
segir sig hafa langað að prófa
þetta; verið að vinna í frysti-
húsi og stungið því að Hauki
Grettissyni, kærastanum, að
sig langaði að prófa hvernig
væri að vinna í frystihúsi úti á
sjó en verið svartsýn á að fá
pláss.
„Þaö var nú alveg hending
að ég fékk plássið. Þeir hjá
Samherja höfðu verið að
spyrjast fyrir um stelpur niðri í
frystihúsi en þar fengu þeir
engin svör því mjög mikið var
að gera í húsinu þá. Það var
svo að Haukur var að þvælast
eitthvað niðri á skrifstofu
Samherja og var spurður
hvort hann vissi um einhverjar
stelpur sem væru til í að prófa
þetta. Hann benti á mig, ég
var ráðin og viö kærustuparið
fórum saman á sjóinn en trú-
lofuðum okkur kvöldiö áður en
við fórum út. Okkur fannst
þetta svolítið skondið þvi við
litum á þetta sem einhvers
konar „honímún" með fyrra
faliinu. Hvað væri betra en að
eyða hveitbrauðsdögunum á
hafi úti, vinnandi hvort á sinni
vaktinni og mætast rétt í dyr-
um svefnklefans til þess að
kyssast góðan dag eöa góða
nótt.“
HNÚTUR Í MAGANUM
Hún hafði veriö í Bandaríkjun-
um um veturinn sem
skiptinemi, var rétt byrjuð aö
vinna þegar hún fékk plássið
og það var ekkert verið að
tvínóna við hlutina þegar kallið
kom í fyrsta túrinn. Hún vann til
fimm í frystihúsinu og skellti sér
síðan um borö klukkan átta um
kvöldið.
„Ég fékk lítinn tíma til þess
að hugsa um það hvort mér
líkaði vistin eða ekki. Við voru
ekki nema rétt komin út úr
Eyjafirðinum þegar við fengum
tvö þrjátíu tonna höl og allt fór
á fúllspítt í vinnslusalnum. Ég
get reyndar ekki neitað því að
hafa verið töluvert stressuð til
að byrja með en þegar vinnan
byrjaði leystist fljótlega úr
hnútnum í maganum og mér
fór að líða töluvert betur.“
Títtnefndur kærasti, Haukur
Grettisson, var með Hólmfriði
sinni á vakt fyrsta túrinn og hún
segir það hafa verið mjög gott,
þau hafi ekki sést í ár fram að
því svo það hafi verið tilbreyt-
ing í því að vera saman.
Eftir fyrstu þrjá túrana skildi
leiðir. Hann fékk pláss á öðrum
Samherjatogara, hún hélt á-
fram námi sínu í Menntaskól-
anum á Akureyri.
KEM KJAFTINUM
FYRIR MIG
Það virðist ekki trufla stúlkuna
að lifa í þessari karlaveröld.
Hún segist ekki vera óvön líf-
legum munnsöfnuðu því hún
eigi bræður og umgangist vini
kærastans nokkuð mikiö.
„Ég segi yfirleitt ekki mjög
mikið en ég get alveg komið
kjaftinum fyrir mig ef þarf og
22 VIKAN 20. TBL.1993