Vikan - 07.10.1993, Blaðsíða 34

VARÐ SKÓLASTJÓRI
Um leiö og ég byrjaöi aö
kenna hóf ég strax að reyna
aö innleiða það sem ég hafði
verið að læra úti, það er
hvernig kenna ætti litlum
krökkum. Engin slík deild
haföi verið til fram að því að
forskóladeildin var stofnuð. Á-
huginn var gríðarlegur og ég
minnist þess að við komumst
varla yfir að sinna öllum þeim
sem vildu komast að.“
Jón segist telja að þarna
hafi oröið vendipunktur í sögu
Tónlistarskólans því aö fjölg-
unin hafi verið svo geysileg.
Frá 1976 til 1978 segir Jón
nemendafjöldann hafa tvö-
faldast og sprengt allan húsa-
kost utan af sér, flestir hafi
nemendurnir oröið 660 á
þessum tíma.
Þegar Jón Hlöðver hafði
kennt í fjögur ár við skólann
tilkynnti Jakob Tryggvason,
þáverandi skólastjóri, að hann
ætlaði að segja starfi sínu
lausu. Jón ákvað að sækja
um og fékk stöðuna.
„Eftir á að hyggja má
kannski segja að ég hafi verið
fullungur til þess að taka þetta
að mér, tæplega þrítugur, en
það var mikill hugur í mér og
ég var samfleytt skólastjóri til
1982.
EINN STOFNENDA
ALÞÝÐULEIKHÚSSINS
Á þessum tíma segist Jón
hafa komið nálægt ýmsu sem
hann sé ákaflega stoltur af.
Fátt jafnist þó á við þegar Al-
þýðuleikhúsið var stofnað.
„Það var stofnað hér á Ak-
ureyri og þeir sem létu mest
að sér kveða voru Arnar
Jónsson leikari, Þórhildur Þor-
leifsdóttir leikstjóri og Böðvar
Guðmundsson, skáld og rit-
höfundur, hverjum ég átti eftir
að vinna mikið með. Ég samdi
tónlistina við tvö fyrstu verkin
sem þetta leikhús flutti,
Krummagull og Skollaleik, og
þarna fékk ég kærkomiö tæki-
færi til þess að glíma við á-
hugamálið, tónsmíðar og út-
setningar."
Jón sinnti nefndarstörfum
mikið og í framhaldi af vinnu
við stofnun námsstjóraemb-
ættis fyrir tónlistarskóla lands-
ins var þess farið á leit við
hann að hann tæki starfið að
sér, sem og hann geröi, fékk
leyfi frá Tónlistarskólanum og
þau hjónin fluttu búferlum til
Reykjavíkur með börnin þrjú,
Sigurbjörgu, Hrund og Heimi
Frey.
„Fjárskortur stóð þessu
embætti verulega fyrir þrifum
og eftir tveggja ára starf var
mér boðið að vera lengur en
ég ákvað að afþakka. Við vild-
um vera hér fyrir norðan og
þrátt fyrir þá vankanta sem
maður hafði einhvern tíma
séð við að búa hér voru ræt-
urnar sterkar og toguðu mann
í heimahagana. Mig var enda
farið að klæja í fingurna að
komast aftur í skólann."
ÆXLISKENNT
í HEILASTOFNI
Árið 1985 fór að halla undan
fæti hjá Jóni. Töluvert fór að
bera á kvíða og svefnleysi og
læknar komust að því að eitt-
hvað var öðruvísi en það átti
að vera.
„Ég fór í heilmikla rannsókn
sem leiddi f raun ekkert í Ijós
annað en það að ég yrði að
taka mér hvíld frá störfum,
sem ég gerði. Eftir á að
hyggja þykir mér hugsanlegt
að þama hafi einmitt verið
upphafið að því höfuðmeini
sem átti eftir að uppgötvast
síðar.
Ég var svo kominn á fullt
aftur þegar ég þurfti að fara í
aðgerð vegna brjóskloss í
baki og enn varö ég að vera
fjarverandi úr skólanum. Ég
var svo ekki nema rétt að
veröa góður eftir þessa að-
gerð þegar ég fór að finna fyr-
ir dofa í vinstri hendi og nú fór
að bera á því að jafnvægið
væri ekki eins og það átti að
vera.“
Jón leitaði álits taugalæknis
og fór í sneiðmyndatöku. Þar
kom í Ijós að eitthvað æxlis-
kennt var inni í heilastofni.
Hann segir að hér á landi hafi
ekki verið til tækni til þess aö
skera úr um hvað var á ferö-
inni og hann var því skrifaður
inn á Karolinska sjúkrahúsið í
Stokkhólmi.
EKKI KRABBAMEIN
„Þær voru blendnar, tilfinning-
arnar sem bærðust innra með
mér þegar ég fékk úr því skor-
ið að eitthvað var að gerjast
við heilann. Mér leið svona
eins og jörðin væri aðeins að
byrja að brotna undan fótum
mér.“
Hugsuninni um uppgjöf
skaut aldrei upp í huga Jóns
þótt það tæki á að bíða eftir
úrskurðinum.
„Ég hef verið spurður að
því hvernig hægt sé að stand-
ast álag af þessu tagi og ég
jafnan svarað á þann hátt að
sjómaður, sem er staddur úti
á rúmsjó og fær á sig brotsjó,
hugsi náttúrlega fyrst og síð-
ast um þaö hvernig hann eigi
að standast brotið. Hann er
síðan gagntekinn af því verk-
efni á meðan það herjar á.“
Jón var lagður inn í Stokk-
hólmi og fór í sneiðmynda-
töku. Úrskurðurinn lá Ijós fyrir:
Ekki var um krabbamein að
ræða.
BLÓÐÞYKKILDI
ÞRÝSTI Á
„Ég held að fyrstu viðbrögðin
hjá mér hafi verið léttir, léttir
vegna þess að ég óttaðist að
það sem ég bæri inni í höfð-
inu væri sá fjandi sem alltof
margir eiga við að stríða um
þessar mundir, krabbinn."
Ekki var um krabba að
ræða heldur höfðu bláæðar
gefið sig í heilastofni og
myndað, á til þess að gera
löngum tíma, einhvers konar
gúl eða þykkildi sem var farið
að þrýsta út í taugakjarnana í
heilastotni. Þetta raskaði til-
finningu og ýmsu og þar eð
þetta hafði stækkað þetta
mikið mátti allt eins búast við
að blóðið héldi áfram að
seytla. Ekki var um annað að
gera en leggja Jón undir hníf-
inn því á þessum stað eru all-
ar taugar sem skipta máli fyrir
lífið og ekki þorandi að láta
þykkildiö standa óáreitt.
Framundan var stór aðgerð.
„Þrátt fyrir að ég gleddist
yfir því að ekki var um
krabbamein að ræða var mér
strax gert Ijóst að þar með
væri ekki öll sagan sögð.
Fyrst var mér gefin von um að
hægt yrði að laga þetta með
lasertækni en síðar kom á
daginn að það myndi ekki
reynast mögulegt.“
FANN FYRIR LÖMUN
„Úti í Stokkhólmi var mér sagt
að við ættum frábæra skurð-
lækna og var sérstaklega
bent á einn sem hefði numið
hjá þeim og kæmi oft út til
þess að gera aögeröir af
þessu tagi. Umræddur læknir
var sagður heita Aron Björns-
son, skurðlæknir á Borgar-
spítalanum og vera sérfræð-
ingur í svona aðgerðum."
Jón fór heim til íslands með
heila myndaseríu upp á vas-
ann til þess að sýna læknin-
um og ákveðiö var að aðgerð-
in skyldi fara fram.
„Þetta var talsvert mikill
undirbúningur hjá okkur báð-
um því aðgerðin er mjög
sjaldgæf, því er nú betur, en í
ágúst þetta ár, 1989, var drifið
í aðgerðinni. í Ijós kom að
þykkildið haföi stækkað örlítið,
án þess þó að ég fyndi veru-
lega fyrir breytingum á heils-
unni.
Aðgerðin tók sex til sjö
klukkustundir og frá hnakka
þurfti að fara átta og hálfan
sentímetra inn [ höfuðið til
þess að komast að þessu.
Þannig tókst til að þegar ég
vaknaði eftir svæfinguna
fannst mér ég vera eitthvað
skrýtinn. Ég fann fyrir lömun í
andlitinu og annað augað var
eitthvað asnalegt. Ég gat ó-
mögulega lokað því og eitt-
hvað fleira fann óg að var
öðruvísi en það átti að vera.
Aðgerðin hafði samt tekist
vel.“
ÞAKKA FYRIR
ALLT HITT
Þegar læknirinn kom til að
ræða við Jón eftir aðgerðina
sagði hann honum að hún
hefði gengið mjög vel. Meinið
hafði verið á gríðarlega erfið-
um og viðkvæmum stað og
honum var sagt að hann
mætti í raun bara þakka fyrir
allt sem hann héldi eftir af
heilsunni. Fyrirfram hafði hon-
um verið gert Ijóst að hann
gæti tapað öllu, slík var á-
hættan.
„Þetta var happdrætti og í
happdrætti eru mestar líkur á
að maður fái ekki vinning. Ég
hefði hugsanlega getað feng-
ið hæsta vinning og haldið
allri minni heilsu. Svo fór þó
ekki og ég verð að búa við
það og reyna að laga mig að
því. Ég lít engu að síður svo á
að ég hafi fengiö vinning,
vinning sem skiptir miklu
máli."
Endurhæfing var næsta
skref og þurfti hann að byrja
að þjálfa upp hendur og fætur
því afleiðing aðgerðarinnar
var sú að jafnvægið hafði svo
gott sem tapast og öll sam-
hæfing hreyfinga skerst. Lík-
aminn þurfti sem sagt á alls-
herjar endurhæfingu að halda
og þrisvar sinnum hefur Jón
verið að heiman í slíkri þjálf-
un, síðast hjá iðjuþjálfum og
sjúkraþjálfurum á Reykjalundi
1991.
Nú fer hann dagleg í þjálf-
un, tvo til þrjá klukkutíma á
dag, á Endurhæfingarstöðina
Bjarg. Þar er hann undir
handleiðslu sjúkraþjálfara og
segir Jón að það starf sem
þeir og iðjuþjálfar séu að
vinna sé stórkostlegt. Þau fjöl-
mörgu dæmi þar sem fólki er
aftur komið á fætur eftir erfið
veikindi eða slys séu undra-
verð og aldrei nógsamlega
þökkuð.
BYRJAÐ UPP Á NÝTT
„Á þessum tímapunkti varð ég
að gera það upp við mig hvað
ég ætlaöi að taka mér fyrir
hendur því það var nokkuð
34 VIKAN 20. TBL. 1993