Vikan - 07.10.1993, Blaðsíða 38

ÞÝÐING: RAGNAR JÓNASSO
ARPLE
Fröken Jane Marple, ein vinsælasta sögu-
persóna Agöthu Christie, kom fyrst fram í bókinni
The Murderat the Vicarage árið 1930 (ísl. Dauðinn á
prestssetrinu, 1990). Þrátt fyrir að Agatha hafi fallið í
þá gildru að hafa fröken Marple gamla og gráhærða
konu strax (fyrstu bókinni lifði hún góðu lífi í bókum
Agöthu í nokkra áratugi í viðbót en síðasta bókin um
Marple, Steeping Murder, kom út árið 1976 eða 46
árum frá því að hún leysti morðgátuna á prestssetr-
inu. Fröken Marple býr í dæmigerðu litlu, ensku
sveitaþorpi, þar sem hún fylgist vel með bæjarslúðr-
inu. Það skemmtilega við hana er hve ólík hún er al-
vöru einkaspæjara og því hefur margur glæpamaður-
inn vanmetið hæfileika hennar - og farið flatt á því.
Flún lætur aðra um að þefa uppi vísbendingar en
sjálf leysir hún gáturnar með því að notfæra sér
þekkingu sína á mannlegu eðli.
Þessi saga, Bláa umslagið (Motive v. Opportunity),
birlist fyrst i bók árið 1932 - fyrir rúmlega sextíu
árum - en hefur ekki elst neitt f áranna rás, ekkert
frekar en fröken Marple. FU•
Myndin er af Helen Hayes í hlutverki
fröken Marple.
Petherick ræskti sig með meiri áherslu
en venjulega og sagði afsakandi: „Ég
held að mín ráðgáta sé lítið spennandi
að ykkar mati í samanburði við allar þær
spennandi sögur sem við höfum verið að
hlusta á. Það er enginn drepinn í minni sögu
en hún er samt áhugaverð og það vill svo
skemmtilega til að ég er f þeirri aðstöðu að
vita réttu lausnina."
„Er hún nokkuð full af lagaflækjum?" spurði
Joyce Lempriére. „Alls konar lögfræðilegum
staðreyndum og þess konar.“
„Nei, nei, vina mín. Þú þarft ekkert að óttast
það. Sagan, sem ég ætla að segja ykkur, er
mjög einföld og afdráttarlaus, jafnt fyrir lög-
lærða sem aðra.“
„Ég vil enga lögfræðilega útúrsnúninga,“
sagði fröken Marple og beindi prjónunum sín-
um að honum.
„Treystu mér,“ sagði Petherick.
„Ég er ekki alveg viss en við skulum samt
hlusta á söguna."
„Hún fjallar um fyrrum skjólstæðing minn,“
sagði Petherick lögmaður. „Ég kalla hann
Símon Clode. Hann var nokkuð efnaður og
bjó í stóru húsi, ekki langt héðan. Hann hafði
átt einn son sem lést í stríðinu. Sonurinn átti
eitt barn, litla stúlku. Móðir hennar hafði dáið
við fæðinguna og stúlkan bjó hjá afa sínum
sem hændist mjög að henni. Chris litla gat
gert allt sem hún vildi hjá afa sínum. Ég hef
aldrei séð mann sem gerði meira fyrir eitt
barn og því var sorgin ólýsanleg þegar stúlk-
an lést úr lungnabólgu á tólfta ári. Aumingja
Símon Clode leit ekki glaðan dag. Bróðir hans
var þá nýlega látinn við lítil efni og Símon
hafði af örlæti sínu boðist til að taka börn
bróður síns að sér - tvær stúlkur, Grace og
Maríu, og dreng, Georg. Þótt Símon frændi
væri góður og örlátur við þessi börn sýndi
hann þeim aldrei sömu ást og umhyggju og
hann hafði sýnt litlu sonardóttur sinni.
Georg Clode fékk starf í banka í nágrenn-
inu og Grace giftist snjöllum, ungum lyfjafræð-
ingi, Philip Garrod. Hann starfaði á rannsókn-
arstofu. María, sem var róleg stúlka og sjálfri
sér nóg, var heima og gætti frænda síns.
Henni líkaði, að écj held, vel við hann án þess
að láta það í Ijós. Á yfirborðinu fór allt friðsam-
lega fram. Ég má til með að minnast á það að
eftir að Chris litla dó gerði Símon Clode nýja
erfðaskrá. Samkvæmt henni var auðæfum
hans, sem voru talsverð, skipt jafnt á milli
barnanna þriggja, Grace, Maríu og Georgs.
Tíminn leið. Ég hitti Georg Clode af tilviljun
dag einn og spurði hvernig frænda hans liði,
þar sem ég hafði ekki séð hann um tíma. Mér
til undrunar varð Georg skyndilega alvarlegur
á svipinn. „Ég bið þig að koma vitinu fyrir Sím-
on frænda,“ sagði hann dapur í bragði. Yfir-
bragð hans, sem bar vott um heiðarleik en
38 VIKAN 20. TBL, 1993