Vikan - 04.11.1993, Qupperneq 58

urinn“ viö sögu. Báðir keppa um yfirhöndina og þar sem
um er aö ræða baráttu upp á líf og dauða fer í hana allur
sá þróttur sem ella heföi verið hægt aö nota á jákvæðari
hátt.
í samtalinu milli hafsins og fólksins í húsinu kemur fram
áöur óþekkt stærö - vindurinn. Án hans væri hafið alveg
eins rólegt og fjölskyldan óskaði. Ann ákvaö því aö láta
vindinn taka til máls og niðurstaðan kom mjög á óvart:
„Ég er vindurinn. Ég er ekki viss um hvaðan ég kem en
ég finn að ég er andardráttur guðs - andi guðs sem sveif
yfir vötnunum og kom þeim til að dansa af lífi. Ég er það líf
sem guð blés í Adam og breytti honum úr leirhnaus í lif-
andi sál. Ég blæs lífi í mennina og dreifi fræjum jarðarinn-
ar. Stundum er ég vissulega töluvert hvass, eins og þegar
guð talaði til Jobs, en það er rangt þegar menn kalla mig
eyðandi og reiðast ef ég feyki af þeim hattinum eða læt
skrölta í gluggarúðunum. Ef þeir byggja húsin sín rétt við
hafið er það þeirra eigin sök. Sá náungi sem byggir hús sitt
uppi á brekkubrún er jafnheimskur því að hann hefur
gleymt afli mínu. Ég vil að fólk hlusti á mig því að ég færi
því boðskap frá Guði. Menn ættu að hafa hliðsjón af því að
ég er afar voldugur og óútreiknanlegur. í húsi, sem væri í
hæfilegri fjarlægð frá mér, þar væri gott fyrir mennina að
búa. Þar gætu þeir hlustað á mig í ró og næði án þess að
óttinn yfirbugaði þá og þeir gætu byggt sér vindmyllu til
þess að nota sér eitthvað af afli mínu. Mennirnir geta samt
aldrei tamið mig eða stjórnað mér því að ég er miklu mátt-
ugri en þeir.“
56