Vikan - 04.11.1993, Blaðsíða 61

hundur“ verður að kynna sér þarfir hans og ræða við hann.
Þannig getur þessi hluti af sálinni sameinast persónuleik-
anum á frjósaman hátt. Hann missir þá sinn hræðilega
svip og gerir þig að heilsteyptri persónu.
Sé ofsækjandinn „yfirhundur“ er þetta það síðasta sem
við eigum að gera. „Yfirhundurinn“ er lika hluti af þér sjálf-
um en þú getur ekki verið sammála honum því að takmark
hans er að ráða yfir þér. Ef þú samsinnir honum gerir hann
stöðugt meiri kröfur. Hins vegar hættir „undirhundurinn" að
hamast svo framarlega sem þú gerir þér þarfir hans Ijósar.
Þú verður að horfast í augu við „yfirhundinn“, sigra hann
og setja í þjónustuhlutverk.
Frá draumahópi Ann Faraday kemur gott dæmi um
Þennan árekstur. Scott dreymdi: „Ég stend á strönd í mikilli
Kiannþröng, í hópi góðra vina frá ýmsum tímabilum ævi
ninnar. Meðal þeirra eru Milt og Len. Ég stríði Milt með
einhverju og vík mér í glensi nokkur skref frá honum til að
Þera af mér högg hans. Skyndilega verður mér Ijóst að ég
verð að komast undan honum í fyllstu alvöru. Á hlaupun-
Upn skjóta þeir á mig og kúlan strýkst við höfuð mitt. Þeir
elta mig inn í hús nágrannans og þröngva mér inn í eitt
stofuhornið. Len skipar mér að setjast á sófann og ógnar
^ér með rifflinum. Hann segir mér að slappa af og sam-
Þykkja að ég eigi að deyja. Ég geri það, verð rólegur og
reyni að fjarlægja löngun mína til að lifa.
Þá kom skyndilega fram í hugann minning frá æskuár-
unum. Ég las oft bækur um stríðsfanga og ég ákvað þá að
6f ég lenti einhvern tíma í klónum á villimannlegum fanga-