Vikan - 04.11.1993, Blaðsíða 62

vörðum og stæði andspænis dauðanum ætlaði ég ekki að
gefast upp. Annaðhvort ætlaði ég að ráðast á fangaverð-
ina og deyja eða komast undan á hlaupum, þó að ég gerði
mér Ijóst að tilraunin væri vonlaus og ég yrði skotinn til
bana. Ég stökk því upp úr sófanum og fleygði mér út um
gluggann. Tveimur skotum var hleypt af og um leið og ég
fann að þau smugu inn í öxlina á mér vaknaði ég. Hand-
leggirnir voru krepptir undir brjósti mér eins og í krampa og
höfuðið sneri fram eins og staurahnyðja. Hver vöðvi var
þaninn til hins ýtrasta eftir þennan öfluga draum. Svo gerði
ég mér Ijóst að þetta hafði allt verið draumur, andaði léttar,
sneri mér á hliðina og hvíldi vöðva og taugar."
Ásamt nokkrum félögum í draumahópnum hafði Scott
hugsað mikið um drauminn og komist að eftirfarandi niður-
stöðu: Mig dreymdi þennan draum mánuði eftir að ég byrj-
aði nám í háskóla og leið hreint ekki vel. Ég var smeykur
við alla en hafði þó þörf fyrir félagsskap þar sem mér
fannst ég alveg einangraður. Það sem tvímælalaust stuðl-
aði að þessu var hæfileikaskortur minn við að tjá mig, tjá
tilfinningar mínar. Ég reyndi alltaf að halda þeim innan við
þær kennisetningar sem ég lifði eftir: „Allir eru viðkunnan-
legir og það er engin ástæða til að taka sjálfan sig hátíð-
lega.“ Orsök draumsins var vafalaust sú að Len hafði orðið
mjög hrifinn af einni af hljómplötunum mínum og hún hvarf
sama daginn og hann tók saman dót sit og fór. Ég spurði
strax hvort hann vissi hvar hún væri. Hann sagði að hann
hefði lánað hana vini okkar og sá væri farinn úr bænum.
Ég var bæði reiður, vonsvikinn og ráðalaus. Ég vildi ekki
60