Vikan - 01.10.1994, Síða 66

KVIKMYNDIR
ir Guðbjörg. Hún hafði hugs-
að sér að nota flautu en
Martral notaði xýlófón þar
sem flautan var fyrirhuguð.
„Þegar ég lýsti því fyrir
Martral hvað mig langaði að
fá, var eins og hann færi
heim og skrifaði hug minn,
sem var svo gaman. Ég
ákvað því að láta byggja
stóran xýlófón og iæt eina
músina dansa á honum,
sem kemur mjög skemmti-
lega út. Þannig þróaðist ým-
islegt vegna þess að fólk var
svo vakandi og jákvætt,"
segir Guðbjörg. Af öðru
samstarfsfólki má nefna
Elínu Eddu Árnadóttur sem
hannaði búninga og leik-
mynd og Guðbjörg segir að
allt samstarfsfólkið hafi lagt
sig fram um að vera sér-
fræðingar á sínu sviði, og
nefnir m.a. Vilhjálm Þór kvik-
myndatökumann í því sam-
bandi.
Allt ( sambandi við tökuna
var ævintýri líkast. Guðbjörg
Skúli, sonur Guðbjargar, í
hlutverki sínu.
og Þórarinn höfðu t.d. ekið
um víðan völl í leit að góðri
staösetningu en einn daginn
eftir uppþvottinn sagði hann:
„Komdu, ég ætla að bjóða
þér í bíltúr." Ekið var að
Mógilsá og eftir það kom
enginn annar staður til
greina. „Á Mógilsá var svo
Garókannan, fatan og fleiri
Persónur og leikendur.
unaðslegt fólk og umhverfið
svo skemmtilegt," segir Guð-
björg. Hún byrjaði á því að
fara með litlu krakkana
þangað til að kenna þeim að
stikla á steinum og hlaupa í
náttúrunni, því þungir bún-
ingarnir gera allar hreyfingar
erfiðari.
Aðalhlutverkin eru í hönd-
um þeirra Þóru Guðjohnsen,
sem leikur Grétu, og Ástrós-
ar Gunnarsdóttur, sem er
Kisa. Hinir leikararnir eru
styttra á veg komnir í dans-
menntinni, en meðal þeirra
eru nokkrir nemendur Guð-
bjargar úr Klassíska listd-
ansskólanum. „Ég vildi hafa
þetta verk fyrir dansara og
þá ekki eingöngu útskrifaða
dansara," segir Guðbjörg.
„Þóra er alveg frábær og
engin önnur kom til greina í
þetta verk,“ segir Guðbjörg.
„Þóra er eins og ég að því
leyti að hún lærir verkið fyrst;
svo bara vex hún og vex.
Hún blómstraði með hverj-
um deginum og þegar við
komum á tökustað við Mógil-
sá og hún þurfti að sýna all-
an þennan karakter og reið-
ina, var hún stórkostleg. Hún
gaf heilmikið og slíkt er ekki
hægt að kenna fþlki. Sama
má segja um Ástrósu; þær
stelpumar urðu smám sam-
an samvaxnar
hlutverkum
Grétu og Kisu.“
Skúli, tæpra
tíu ára sonur
Guðbjargar,
leikur minnstu
músina, að-
algrallarann.
„Ég er nú ekk-
ert alveg viss
um að ég vilji
að hann verði
ballettdansari;
annars verður
hver og einn
að ákveða það
,búningar“ á
tökustaó.
Tökumaóur og tæknilið.
sjáifur. Hann er ekki hjá mér
í skólanum en hefur komið
og fylgst með í tímum.“
Guðbjörg segist ekki hafa
gert sér grein fyrir því hvaö
hún var með stóra og góða
hugmynd í kollinum fyrr en
takan var vel á veg komin.
„Það hugsa ég að lýsi mér
ágætlega, því ég hef yfirleitt
ekki áttað mig fyrr en eftir á.
í ballettheiminum gerði ég
mér ekki grein fyrir því hve
hátt ég var komin, fyrr en eft-
ir að ég hætti,“ segir hún.
Það er í mörg horn að líta
þegar kvikmyndagerð er
annars vegar og fyrir músa-
atriðið var t.d. byggð 3 og
1/2 metra há leikmynd, til
þess að mýsnar virtust vera í
réttum hlutföllum.
„Sumt var ekki hægt að
æfa; heldur varð að gerast á
staðnum," segir framleiðand-
inn. „Við notuðum trjágöngin
á Mógilsá, gengum upp og
niður Esjuna og fengum
m.a.s. þyrlu til að mynda
okkur í göngu uppi á fjallinu.
Fyrir þá töku þurftum við að
draga alla þessa þungu bún-
inga upp á eina bunguna og
síðan varð að hreinsa fjallið
af fólki. Þetta var heilmikið
gaman. Ég fór í sængina og
var með talstöð. Ég sagði
krökkunum að elta mig þar til
þeir gætu ekki meira. Þyrlan
var svo lengi í loftinu að ég
var komin niður fjallið. Ég
vissi að koddarnir voru fyrir
aftan mig en datt ekki í hug
að tíu ára strákur, sem leikur
garðkönnuna, hefði haft það
af. Þetta er svo erfiður bún-
ingur að vera í og hann sá
bara beint fram fyrir sig og
niður. Þá var hann kominn
niður og víða tunnan líka og
megnið af búningunum.
Enginn ætiaði að gefast upp.
Þau sögðu oft við mig: „O,
þetta er svo erfitt,“ en núna
segja þau að þetta sé
skemmtilegasta sumarið
sem þau hafi upplifað. Ég
vorkenndi þeim stundum en
ég mátti ekki láta þau sjá
það. Ég var alltaf að segja:
„Já, þetta er að verða búið,
einu sinni enn, drífum okkur
nú.“
Klassíski listdansskólinn
fjármagnar tökuna. „Þetta er
töluverður kostnaður," segir
Guðbjörg. „Ég reyndi að fá
styrk á einum stað en fékk
ekkert svar. Ég hef ekkert
gert hérna heima sem aðrir
hafa séð, svo ég hugsaði
með mér: Ætli ég þurfi ekki
að sýna eitthvað áður en
einhver vill líta á mig.“
Klippingu og frágangi
Lötu stelpunnar lýkur í nóv-
ember og þá verður farið að
markaðssetja. „í myndinni
er sögumaður og þess
vegna er hægt að talsetja
hana á fleiri tungumál. Hún
einskorðast því ekki við ís-
landsmarkað. Þetta hefur
verið æðislega gaman og
ég ætla að vera bjartsýn á
að myndin verði það
skemmtileg að hún seljist
vel,“ segir Guðbjörg og bæt-
ir við að afurðin sé það góð
að útlagður kostnaður hljóti
að skila sér þótt það geti
tekið tíma. □
66 VIKAN 9. TBL. 1994