Vikan - 20.09.1995, Blaðsíða 18

UFSREYNSIA
FRH. AF BLS. 16
Hjjprnig var æskan þín?
g man voða lítið eftir
æskuárunum þar til ég
er orðinn svona 7-8
ára, hitt er bara svona
„biank“. Ég var mjög erfiður
sem barn. Ég fékk strangt
uppeldi og móðir mín var
mjög hörð en samt réttlát að
mörgu leyti. Faðir minn er
sjómaður og þegar hann
kom heim var hann alltaf full-
ur. Ég man alltaf eftir spenn-
unni þegar pabbi kom, þá fór
allt í „kaos“ og þá gat maður
falið sig á bak við það og
gert það sem maður vildi.
Þetta varð aðallega til þess
að ég hlakkaði til að hann
kæmi i land. Móðir mín tók
sína vanlíðan út á okkur
systkinunum þegar hann var
farinn.
Ég fór að heiman tólf ára
og eftir svona hálfs árs vist á
götunni fór ég á upptöku-
heimilið á Kópavogsbraut
17. Ég fór sjálfur og talaði við
forstöðumanninn, Kristján
Sigurðsson, og fékk inni á
Kópavogsbrautinni. Og þar
var ég var í mikilli uppreisn,
kveikti í húsinu og var rekinn
þaðan. Þá var ég sendur á
Breiðuvik og kynntist göml-
um Kristjaníu-hippum sem
unnu þar. Ég fékk mjög gott
uppeldi þarna og þroskaðist
mikið. Þetta voru gamlir
hippar sem gáfu mér hass
og rauðvín. Og ég man eftir
því að ég var eini krakkinn
sem fékk að vera hjá þeim
yfir jólin, það má eiginlega
segja að ég hafi átt marga
feður í gegnum ævina.
Þegar ég var fimmtán ára
gamall fór ég frá Breiðuvík
og á sjóinn í heilt ár. Þá var
ég ekki farinn að skynja neitt
vandamál en samt var alltaf
einhver vandræðagangur á
mér. Ég skildi aldrei þessi
vandræði, hélt að þetta væru
bara bernskubrek og að óg
væri kannski aðeins villtari
en aðrir. Ég man líka eftir þvi
að þegar ég kom í land biðu
kunningjarnir á bryggjunni
og mér þótti voðalega vænt
um það en fattaði ekki að
það var bara út af því að ég
átti svo mikið af peningum.
Maður var alltaf á svakalegu
fylliríi í landi og vanalega var
tekinn kassi með á sjóinn og
drukkið. Maður var ekki tal-
inn maður með mönnum
nema maður tæki með sér
kassa af brennivíni. Þetta
var nú svolítið fyndið vegna
þess að ég var messagutti
þama og drakk alltaf með
skipherranum og brytanum.
En svo hætti ég á sjó og
leiddist út í afbrot til þess að
eiga fyrir víni.
Sautján ára var ég sendur
á Kvíabryggju. En ég var
alltaf í skóla svona inn á
milli. Ég hætti eftir fyrsta
bekk í gaggó en þegar ég fór
á Kvíaþryggju tók ég annan
og þriðja bekkinn. Ég kláraði
á fjórum mánuðum og fékk
alveg glimrandi einkunnir.
Ég ætlaði alveg virkilega að
standa mig þarna og sá ekki
að ég ætti við neitt alkóhó-
lískt vandamál að stríða.
Þegar ég var átján ára gam-
all losnaði ég út og fór að
vinna hjá Námsflokkum
Reykjavíkur við að sitja yfir á
seinna."
prófum og þess háttar. Ég
var alltaf í þíþunni á þeim
tíma og drakk frekar lítið. Ég
var aðallega að sulla í rósa-
víni og i svona hippa-fílíng
með eldra fólki. Þessi tími
var í raun bara vinna, sukk
og krimmaskapur, svona allt
í bland en aldrei neitt alvar-
legt. Þegar ég var tvítugur
var mér fyrst stungið inn á
Litla-Hraun í 6 mánuði, það
var mjög slæmt. Ég man að
þegar ég kom þaðan var ég
orðinn frekar forhertur. Þá
var mér nokk sama um allt
og kenndi þjóðfélaginu um
hvernig komið var fyrir mér.
Mér fannst bara töff að vera
svona, það er hlægilegt
hvernig maður hugsaði.
Þú hefur þá byrjað að
drekka þegar þú varst á
Breiðuvík 13-14 ára?
Já, en þessir menn voru
öðlingar, mjög góðir menn.
Þeir áttu bara við alkóhólískt
vandamál að stríða, trúðu á
„flower þower“ og reyktu sitt
hass, en voru aldrei í neinu
veseni. Ég byrjaði að fikta
við að reykja hass á Kópa-
vogsbrautinnni en mín reglu-
lega hassneysla byrjaði á
Breiðuvík. Ég var alltaf með
mola í vasanum, mér fannst
mjög gott að reykja. Þetta
aulagas var mitt dóp lengi
framan af. Oft gekk ég
marga kílómetra og hálfpart-
inn sneri bænum við í leit að
„stuði“. í dag sé ég hvað ég
hef verið ofsalega sjúkur.
Mér leið illa ef ég hafði ekki
hass. Þetta var mín leið til
þess að flýja raunveruleik-
ann.
Hvernig hefur neyslan þín
verið?
Hún hefur verið alveg öm-
urleg. Ég byrjaði bara að
fikta í brennivíni en svo kom
hassið mjög fljótt í kjölfarið
og mér fannst það mjög
spennandi. Mér fannst mjög
gott að reykja, það sá heldur
aldrei á manni og mér fannst
hass alveg nauðsynlegt. Ég
var líka mikið í róandi töflum,
en ég passaði mig samt á
því að fara aldrei til læknis til
þess að fá lyfseðla. Ég veit
það ekki, en ég er kannski
svolítið klofinn persónuleiki.
Ég veit ekki hvort það er
neyslunni að kenna eða
hvort orsökin er önnur, en
stundum er ég algjör heilsu-
flippari en svo á hinn bóginn
er ég algjör „low-down“
sukkari. Ég bruddi töflur,
drakk brennivín og reykti
hass, en spíttið kom inn í
þetta töluvert seinna. Þetta
gerði maður bara til þess að
„krossa“ á þessu öllu og þá
kom maður svona nokkuð
eðlilegur út úr því, en samt
með öll skilningavitin út þan-
in. Ég held að það hafi verið
á árunum ’83-’85 að ég byrj-
aði að vera svona veikur fyrir
hraðanum (amfetamíni) og
þá fannst mér hass bara
vera fyrir aumingja, en samt
var gott að reykja það, bara
upp á bragðið að gera.
Neyslan einkenndist öll af
einhverju „macho" kjaftæði
og mér fannst mjög gott að
taka í nefið, fá einhverjar
töflur, drekka brennivín og
reykja hass. Ég umgekkst
mikið fólk sem var að
sprauta sig og hugsaði með
mér að þetta skyldi ég aldrei
gera, og ég virkilega trúði
því. Mér var svona nokkurn
veginn sama þótt þau gerðu
þetta en ég vildi ekki að
þetta væri gert fyrir framan
mig. Ég hef oft spáð í það af-
hverju ég byrjaði ekki fyrr á
þessu sjálfur þar sem ég var
svo ofsalega mikið í kringum
þetta. Ástæðan er kannski
sú að ég átti marga vini og
kunningja sem voru á nál-
inni, margir þeirra eru nú
dánir, og þeir vöruðu mig
við. Mitt síðasta siðferðisvirki
hrundi þegar ég fékk mér í
æðina en það liðu nokkur ár
þangað til ég fékk mér aftur.
Svo endaði það náttúrulega
bara með því að ég fór að
sprauta mig daglega og varð
alveg sjúkur í það. Ég var
með skeiðar faldar í Ijósa-
krónum á almenningsklós-
ettum út um allan bæ, bara
uþþ á að geta fengið mér
næsta fix, það gekk allt út á
næsta skot, maður var alltaf
að vinna fyrir næsta slagi, en
samt var maður sífellt
uppiskropþa með efni.
Hvaða áhrif hafði neysla
þfn á fjölskyldu þína?
Sambandið við foreldrana
var ekki upp á marga fiska.
Þau höfðu nú stundum sam-
band við mig, aðallega á yfir-
borðinu. Þau voru algerlega
búin að gefast upp á mér. Ég
var náttúrlega búinn að
brjóta niður allt traust á milli
okkar.
Ég ienti i þeirri klípu að
fara í fangelsi og þegar ég
kom út fór ég beint í sukkið
og ruglið í bænum en eftir
einhverja mánuði í rugli
ákvað ég að fara í afvötnun
á Silungapolli '83, þá var ég
búinn að sjá að það væri
eitthvað meiriháttar að hjá
mér. Og ég minnist þess sér-
staklega að þegar ég var að
keyra þarna uþþ eftir með
föður mínum og bróður,
■ „Ég var erfiður sem barn . . ."
■ „Tólf ára fór ég að heiman og eft-
ir svona hálfs árs vist á götunni fór
ég á upptökuheimilið á Kópavogs-
braut 17..."
■ „Á Breiðuvík kynntist ég gömlum
Kristjaníu-hippum . . ."
■ „Sautján ára var ég sendur á
Kvíabryggju."
■ „Þegar ég var tvítugur var mér
fyrst stungið inn á Litla-Hraun í 6
mánuði. Það var mjög slæmt."
■ „Ég bruddi töflur, drakk brenni-
vín og reykti hass. Spíttið kom
18 VIKAN 9. TBL. 1995