Vikan - 20.09.1995, Blaðsíða 48

RÆTT VIÐ ANABEL SIMONS /s ÚR DRUMCLUB
ZZI
z
p
Þegar Anabel var spurö hvaö hana lang-
aði helst til að gera á islandi bað hún
um að fá áð fára í ferð á mótorhjóli. Hún
fékk ósk sína uppfyllta og ók, ásamt
Baldri Bragasyni Ijósmyndara, upp að
Núpsvötnum undir Vatnajökli..
TEXTI: GERÐUR KRISTNÝ MYNDIR: BALDUR BRAGASON
Anabel skar sig frá
öðrum teknótónlist-
armönnunum á Uxa.
Hún leikur nefnilega á ástr-
alskt frumbyggjahljóðfæri sem
Bretar kalla didgerydoo.
„Ég heyrði fyrst leikið á
þetta hljóðfæri í Thailandi og
heillaðist gjörsamlega af því.
Ég leik á nokkur hljóðfæri en
um þessar mundir einbeiti
ég mér að didgerydoo. Það
gefur frá sér „andlegan há-
vaða“ og fær fólk til að falla í
trans,“ segir Anabel og hlær.
„Ein ástæðan fyrir þvf að
mér fellur svo vel við hljóð-
færið er sú að það myndar
gott mótvægi við tölvutónlist-
ina og tengir þar með nútím-
ann og fortíðina."
Við sitjum inni í rútu sem
tónlistarfólkið hefur til afnota
baksviðs. Það er langt liðið á
laugardagskvöldið og Ana-
bel skelfur af kulda. Hún átti
ekki von á því að það væri
orðið svona kalt á íslandi í
upphafi ágústmánaðar og
fær því húfuna mína lánaða.
Uppi á sviðinu leikur einn
bresku plötusnúðanna
teknótónlist og harður taktur-
inn berst inn í rútuna. Fyrr
um daginn hafði ég heyrt
eldri mann úr gæslunni líkja
tónlistinni við bilaðan mótor
en fyrir Anabel er hún bæði
atvinna og áhugamál.
„Ég held mest upp á
teknótónlist og ska. Ég hef
ekki hlustað mikið á íslenska
tónlist en hef þó heyrt í T-
world og finnst hún góð.“
Anabel er 24 ára, kemur
frá suðvesturhluta Englands
og ólst upp í nágrenni við
hinn dularfulla stað Stone-
henge. Fyrir tveimur og hálfu
ári gekk hún til liðs við
Drumclub sem þá þegar
hafði starfað um hálfs árs
skeið. Það eru ekki margar
konur sem fást við teknótón-
list og segist Anabel ekki
njóta eins mikillar athygli og
karlmennirnir í faginu.
„Ein af ástæðunum er lík-
ast til sú að ég tek ekki þátt í
að semja tónlistina fyrir
Drumclub. Ég hef mikinn
áhuga á að semja eigin tón-
list. Enn sem komið er hef
ég ekki haft tíma til þess. Ég
hef þó þegar keypt mér þau
tæki sem til þarf en ætla að
fara rólega af stað.“
Anabel segir að í Englandi
þyki það virðingarvert starf
að vera teknótónlistarmaður
og nýtur hún góðs stuðnings
frá fjölskyldu sinni.
„Fjölskylda mín hefur alltaf
stutt mig. Hún trúir því að iíf-
ið sé til þess að njóta þess.
Ég lifði líka samkvæmt þeirri
speki áður en ég fór að
vinna fyrir mér sem tónlistar-
maður. Ég skemmti mér mik-
ið og tók hvern dag fyrir sig.
Líf mitt á alltaf eftir að vera
þannig.“
Eiturlyfjaneysla hefur lengi
fylgt tónlistarbransanum en
Anabel vill ekki gera mikið úr
henni.
„Hvort sem fólk leikur tón-
list eður ei verður það alltaf
að sýna ábyrgð og gæta sín
á eiturlyfjum. Ég held að
eiturlyfjaneysla sé ekki neitt
verri en öll áfengisdrykkjan
sem ég hef orðið vör við
meðal unglinganna hér á
Uxa,“ segir hún og bandar
hendinni í átt að tjaldstæð-
inu.
Anabel finnst gaman að
spila á tónleikum og þá sér-
staklega í Englandi.
„í sumar lékum við til
dæmis á Glastonbury-hátíð-
inni sem 12.000 manns
sóttu. Þar var æðisleg
stemning. Við höfum leikið
víða um heim og meðal ann-
ars í Belgíu, Frakklandi, Nor-
egi og Tókýó. Ferðalögin eru
eitt af því skemmtilegasta
við það að leika með
Drumclub. Ég hefði eflaust
aldrei fengið tækifæri til að
koma til íslands hefði écj ekki
verið í hljómsveitinni. Island
er mjög fallegt land og ólíkt
öllum öðrum löndum sem ég
hef komið til. Mér finnst gott
að sjá að náttúran er enn
hluti af daglegu lífi þjóðarinn-
ar. Það er sárt að horfa upp
á hvað illa hefur verið farið
með náttúruna annars stað-
ar í heiminum. Ég trúi ekki
öðru en að fólk sjái brátt að
sér og fari að bera virðingu
fyrir umhverfi sínu. Það er
þó ekki síður mikilvægt að
það fari að bera virðingu
hvert fyrir öðru.“
Anabel hefur greinilega
hlýnað. Hún er hætt að núa
saman höndunum og ég fæ
húfuna mína til baka. Tónlist-
in tælir hana út í ískalda
nóttina. □
48 VIKAN 9. TBL. 1995