Vikan - 20.09.1995, Blaðsíða 24

KVIKMYNDIR
Þaö var meö
erfiöismun-
um aö Rour-
ke gæti kom-
ist til aö
spóka sig í
nokkrar sek-
úndur á
ströndinni
sökum aö-
gangshörku
aðdáenda.
Lilian Cavianai, og „Johnny
Handsome", „Wild Orchid",
„Harley Davidson and The
Marlborough Man“ og
„Desperate Hours“, sem líka
var fyrir Cimino, „White
Sands" með Willem Dafoe
og Mary Elizabeth Mastran-
tonio, myndinni „HBO“ og
vestranum „The Last Out-
law“ áður en hann gat tekið
tii við að vera í þeim hlut-
verkum sem hann
hafði samið sjálfur.
Rourke er nú að
vinna að öðrum
vestra sem byggður
er á sögu sem hann
byrjaði á með Serg-
io Leone. Hann
kemur síðar á
þessu ári til með að
byrja á tökum á
annarri mynd sem
heita mun „The Ri-
der“ og verður saga
um hann sjálfan og
bróður hans, Joey, sem
Rourke og Michael Davis
munu skrifa saman.
LÍKAÐI EKKI ÞESSAR
STÖÐLUDU FORMÚLUR
„Ég er orðin þreyttur á
þessu alþýðlega efni, sem
gert er fyrir stóru kvikmynda-
verin,“ segir Rourke. „Mig
langar til að búa til kvik-
myndir, sem mér finnst sjálf-
um þess virði að gera, og
það að vinna að „F.T.W.“
með Michael Karbeinikoff,
þeirri mynd, sem hann hefur
hvatt mig til að gera, er æð-
islegt. Mér finnst frábært að
vinna með þessum ungu
leikstjórum sem eru fullir af
innri krafti og hafa ekki orðið
fyrir þessum iðnaðaráhrifum
sem virðast vera að heltaka
stóran hluta af kvikmynda-
iðnaðinum. Ef maður getur
ekki gefið af sér þann hluta,
sem er hvað þroskaðastur,
verður maður bara að ein-
hverju dauðyfli."
SKAMMAÐIST MÍN
FYRIR AÐ VERA
LEIKARI
Þú hefur ekki verið mikið í
sviðsljósinu sfðustu árin?
„Nei, ég hef aðallega legið
á sálfræðingabekknum
þennan tíma - smágrín! Ég
hætti alveg að leika og sneri
mér alfarið að boxinu. Ég var
haldinn mikilli sjálfseyðingar-
hvöt þannig að ég var að
lokum kominn á þann tíma-
punkt að þurfa að gera það
upp við mig hvort ég ætlaði
að gera út af við mig eða
gera eitthvað róttækt f mál-
unum. Ég var farinn að hata
að vera leikari og allt sem
því viðkom. Það eina, sem
ég gat snúið mér að, var eitt-
hvað sem mér fannst gaman
að og kunni. Ég þurfti að
finna sjálfan mig, sjálfsvirð-
inguna og markmið til að
vinna að en ég hafði misst
sjónar á öllu þessu. Ég hafði
í raun ekki farið af mótorhjól-
inu síðustu sjö árin áður en
ég fór að leika á ný.
Ég hataði kvikmynda-
bransann á þessum tíma
það mikið að ég kom mér út
úr húsi hjá flestum kvik-
myndaverunum. Ég hafði
haft mjög barnalegar hug-
myndir um leiklist og kvik-
myndaleik yfirhöfuð og eins
fannst mér virðingin, sem
þessir háu herrar
höfðu fyrir góðum leik,
vera nokkuð brengluð.
Mér líkaði heldur ekki
þessar stöðluðu for-
múlur fyrir myndum,
sem áttu að teljast
góðar og verða vin-
sælar, og öll þessi yfir-
borðsmennska í kring-
um þessa hluti. Þetta
varð til þess að ég
skammaðist mín fyrir
að vera leikari.
Maður þarf ekki annað en
að líta á listann yfir tfu bestu
leikara heims þessu til stað-
festingar. Maður sér til dæm-
is ekki nöfn á borð við
Richard Harris og Terence
Stamp sem báðir eru frá-
bærir leikarar. Það var þetta
sem var alveg að fara með
mig og meira en það.
Eftir þetta tfmabil mitt í
boxinu get ég nú horfst f
augu við leiklistariðnaðinn
eins og hann er en ekki eins
og ég vildi hafa hann. Ég er
ekki lengur reiður en það tók
mig langan tíma og mikið
átak að sætta mig við þetta
allt saman.“
Þú ert sem sagt hættur að
hlaupa á veggi.
„Já, ég sé núna hvernig
þessir hlutir eru og ég ætla
mér að taka þeim þannig því
þetta er nokkuð sem ég get
ekki sigrast á.“
Þú talaðir áðan um að þú
hefðir haft barnalegar hug-
myndir um leiklistina. Get-
urðu útskýrt það aðeins nán-
ar?
„Þegar maður er í
skóla og ætlar sér
að verða eitthvað,
eins og til dæmis
læknir, þá vill mað-
ur, að loknu námi,
verða eins góður
læknir og hægt er.
Sama var með mig,
ég ætlaði mér aldrei
að verða einhver
meðalleikari, heldur
frábær; ætlaði mér
að gera góðar
skurðaðgerðir. Þeg-
ar ég hafði lokið leiklistar-
námi komst ég að því að
þessi heimur snerist ekkert
um leiklist heldur um pólitík
og markaðsfræði.
Ég hafði þessar hrikalega
barnalegu hugmyndir um öll
þessi mál þegar ég útskrif-
aðist úr leiklistarskólanum
og þegar ég komst að sann-
leikanum tók ég honum mjög
illa og viðbrögð mín urðu
mjög sterk; ég hagaði mér
mjög óyfirvegað og hreint
brjálæðislega. Ég varð að
komast út úr þessu umhverfi
því annars hefði ég gert al-
gerlega út af við mig.“
Nú naust þú töluverðrar
velgengni eftir að þú fórst að
leika. Hafði það engin áhrif á
þig?
„Ef maður lítur á hvað kom
fyrir Harold Flynn og Mont-
gomery Clift, Steve Mc-
Queen og jafnvel fleiri þá sér
maður hvernig þessi bransi
hefur skemmt þá andlega og
hvernig þeir eyðilögðu sjálfa
sig á sinn eigin hátt. Ég sá
sjálfur hvernig þeir hlupu á
veggi.“
Þýðir þetta að það, sem
við sáum í „Homeboy", hafi
verið einhvers konar uppgjör
við þetta allt saman?
„Ég skrifaði handritið að
„Homeboy" sjálfur og það
tók mig sjö ár. Mig langaði
ekki til að láta einhvern
„fjöldaframleiðsluleikstjórann"
leikstýra myndinni heldur
fékk ég yfirmann kvikmynda-
töku, sem einnig er lærður
leikstjóri, til að taka að sér
leikstjórn. Með þessu var ég
í raun að segja þessum
venjulegu Hollywood leik-
stjórum að fara til fjandans,
sem var kannski nokkuð
sem ég hefði ekki átt að
gera, - en ég hafði þarna
góðan kvikmyndatökumann
sem leikstjóra. Þetta var
kannski nokkuð áhættusöm
ákvörðun en mér fannst hún
frábær."
BOXIÐ GAF MÉR
SJÁLFSVIRÐINGUNA
Hvað geturðu sagt mér
um „Bullet"? Er það ekki líka
nokkuð persónuleg mynd?
„Jú, „Bullet“ er óneitanlega
persónuleg mynd. Ég er
með mjög reynt fólk mér til
aðstoðar og það segir
kannski við mig ’Mickey þú
skalt frekar gera þetta svona
en hinseginn’ og það er
nokkuð sem mér líkar. Sá,
sem verður leikstjóri
minn, er náungi sem
mér líkar mjög vel við.
Við hugsum mjög líkt
og höfum svipuð við-
horf til lífsins þannig
að þetta verður bara
rokk og ról!“
Þess má geta að
hann var þarna í
næsta herbergi og
fylgdist grannt með
viðtalinu og kom inn í
það þegar Mickey þurfti að
bregða sér frá.
Hvað er það við boxið
sem hefur hefur hjálpað þér
að ná áttum í lífinu?
„Það er sá sjálfsagi sem
maður þarf að beita til að
verða ekki kýldur í kaf strax í
upphafi. Maður þarf að
stunda það vel og mæta á
æfingar daglega. Ég þurfti,
og þarf reyndar enn, að
hlaupa reglulega og gera
þær æfingar sem nauðsyn-
legar eru til að standa mig (
þessari íþrótt og það gerði
ég í stað þess að hanga ein-
hvers staðar með strákunum
og gera ekki neitt eða dingla
mér á mótorhjólinu mínu.
„Ég er ekki leng-
ur reiður en það
tók mig langan
tíma og mikið átak
að sætta mig við
þetta allt saman."
\
24 VIKAN 9. TBL. 1995